De tweede helft van de ‘jaren tachtig’ had Sir Elton Hercules John een artistieke dip. Nee…wacht… onze Hercules was een bewoner van Hades. Twee albums (Leather Jackets en Reg Strikes Back) waren zo slecht, dat ik ze zelfs niet voor € 1 wil aanschaffen. Zijn Sleeping With The Past behaalde dan wel de platina status, maar het album en de hit (Sacrifice) waren dermate slaapverwekkend, dat het mij altijd verbaast heeft dat hij hiervoor geen patent tegen insomnia aangevraagd heeft.
Voor de goede orde, ik ben een liefhebber van de flamboyante zanger toen hij in een rap tempo zijn haar aan het verliezen was, maar samen met Bernie Taupin de mooiste liedjes de ether in slingerde. Uit de tijd dat hij nog niet uit de kast wilde komen, en om de schone schijn op te houden met een Duitse het huwelijksbootje instapte. Dat bleek natuurlijk een zinkend schip. Om het kort te houden, tot en met Blue Moves. Daarna heb ik veelal met kromme tenen en hoofdschuddend naar zijn muziek geluisterd, ondanks dat elk album toch wel één tot twee bovengemiddelde liedjes herbergde. Het enige lichtpuntje in die jaren was Jump Up, maar na 1985 heb ik zelfs even overwogen uit de kast komen…..als Elton John-hater.
In 1992 kwam hij met The One; een titel die vraagtekens opriep, want stelde hij dat hij hét was of wilde hij aangeven dat dit nu eindelijk weer eens een CD was waar hij volkomen tevreden over was? Het was zijn eerste album na het herstel van zijn verslaving aan drugs en alcohol en boulimia, en wellicht daarom in positieve zin een schril contrast met de voorgangers. Eindelijk weer eens licht aan het eind van de Elton John-tunnel.
Het laatste liedje had de toepasselijke naam The Last Song, maar na het beluisteren van de tekst bleek het een andere lading te hebben dan een simpele afsluiter. Bernie Taupin schreef dit vlak na het overlijden van Freddie Mercury, en Elton John vertelde in een interview dat hij continu in tranen was toen hij de muziek componeerde en moeite had het te zingen. Het lied gaat over een stervende jongen als gevolg van AIDS met zijn vervreemde vader naast zijn bed, en tegelijkertijd een oproep voor begrip. Taupin zei:
We didn’t go for the obvious. I tried to do something lyrically that would thaw the intolerance of not understanding. That’s why I used the idea of a father coming to terms with his son’s status in life and his sexuality, but unfortunately understanding too late. If you can melt a little intolerance along the way, I’m happy with that.
Ook ik heb vrienden en kennissen zien wegvallen aan deze ziekte; enkelen kozen er voor de regie in handen te houden en namen vroegtijdig afscheid door vrijwillige euthanasie. Anderen bleven hoop houden op de wonderpil. In vrijwel alle gevallen proefde je angst en las je onbegrip in de ogen van de buitenwereld, want AIDS werd in die dagen nog gezien als een specifieke doelgroepziekte. Gelukkig zijn we anno 2016 wijzer geworden (?)
