Vroeger ging je naar de platenzaak om te horen wat er nieuw uitgekomen was. Of je kocht de Billboard. Tegenwoordig is de kennis van medewerkers van muziekzaken veelal nihil, en om een beetje bij te blijven loop je bijkans leeg op magazines. Ergens in 2013 besloot ik dat de meeste bladen te eenzijdig berichten en zocht ik mijn heil in Youtube en het web. Toets een willekeurig zoekwoord in en de mogelijkheden zijn bijna oneindig.
Tegelijkertijd word ik wel een beetje moe van de tegenwoordige klassering van muziek. Steeds meer termen (voor vrijwel hetzelfde) moeten de hokjesgeest levendig houden. Zo ook met Indie. Wikipedia komt met een mooie volzin: Indie is een verzamelnaam die wordt gebruikt voor voornamelijk op rock georiënteerde kunstmuziek die zich over het algemeen laat karakteriseren door haar houding: een afkeer van commerciële muziek en een voorliefde voor het experiment.
Laten we de definitie eens ontleden:
Kunstmuziek? Bedoelen ze soms elitair; slechts inhoudelijk te begrijpen voor een beperkte groep na een studie van jaren? Of staan er teveel letters in het woord? Muziek is toch emotie en over smaak valt niet te twisten.
Afkeer van commerciële muziek? Je gaat mij niet wijsmaken dat er geen band is die niet succesvol wil worden met hun muziek. En wanneer ze succesvol zijn, vervalt dan de term indie voor deze groep?
Experiment? Jongens, kom op. Dat heette vroeger gewoon psychedelische of progressieve rock. Ik zou Frank Zappa, The Grateful Dead, The Beatles of Jimi Hendrix niet direct als indie willen betitelen, terwijl zij experimenteler waren dan alle huidige bands tezamen.
Het overgrote merendeel van bands die tegenwoordig de titel indie dragen zijn gewoon lekkere rockbandjes, dus laten we er niet meer van maken dan het is. Het is geen nieuwe muziekstroming; gewoon een voortzetting van het oude, maar jonger en (soms) verfrissend.
Gelukkig zijn er ook groepen, die zichzelf gewoon een rockband noemt, maar zeker geen gewone rock maakt: Pop Evil. Stevig gitaarwerk, goede zangstem en lekker meedeinen of headbangen. Geen gezwam over kunstmuziek. Gewoon recht voor de raap, waar hele volksstammen van genieten. Tegengekomen op Youtube, dus. De band bestaat al sinds 2001, maar was in de begindagen voornamelijk een coverband. Pas in 2008 zag hun eerste album het daglicht om uiteindelijk in 2013 de definitieve doorbraak te realiseren met Onyx en de hitsingles Deal With The Devil, Torn To Pieces en mijn persoonlijke favoriet Trenches. Het lied gaat over het constante afbeulen om te slagen in de muziekbusiness, en het wordt vanwege de tekst heel veel in sportprogramma’s gedraaid, soms in de uitvoering met rapper D.M.C. (ex-Run D.M.C.). Bassist Matt DiRito zegt hierover:
I think it is because of the way we write our songs. We write pretty aggressively when we do our heavier tunes and stuff like that; like I’m the last man standing, or I’m gonna dig my way out of the trenches – it’s very ‘anthematic’. We just have a tendency to write stuff that sort of pushes ourselves and picks ourselves up and pushes us to go harder. So it is very similar to that sports mentality, where those guys are so driven.
In your face, Indie.
