Michael de Jong – Grown Man Moan & Mean Old World

Onbekend maakt onbemind, maar volgens Jip Golsteijn is hij het beste dat de Nederlandse rock & roll heeft voortgebracht. Een Bob Dylan van de Lowlands. Goed lezen…..dit is een uitspraak van één van de beste muziekjournalisten ooit.

Alhoewel Nederlands……een Franse moeder en een Nederlandse vader. Geboren in 1945 in Frankrijk, maar na de oorlog trok de familie naar Nederland om in 1950 naar de U.S.A. te emigreren. Hij was op zijn 22^ste een regelmatige terugkerende gast op het Ann Arbor Blues Festival, reisde 4 jaar lang door het land om in New Orleans neer te strijken en het podium te delen met onder andere Professor Longhair en de Neville Brothers. De volgende stop werd San Francisco. 10 jaar lang stond hij op het podium met grootheden als Jerry Garcia, Paul Butterfield, Albert Collins, John Lee Hooker, Maria Muldaur, Country Joe, Charlie Musselwhite, Albert King en Jimmy Reed.

In 1981 kwam zijn eerste LP uit, maar 3 jaar later had hij zijn buik zo vol van de geldbeluste Amerikaanse muziekindustrie dat hij naar Europa trok en achtereenvolgens in Parijs, Londen, Bremen en Kopenhagen neerstreek om uiteindelijk in Amsterdam te eindigen. De term Sex, Drugs & Rock ’n Roll werd letterlijk genomen en in 1992 kreeg hij te horen dat hij HIV-positief was. Hij stopte accuut met drank en drugs en richtte zich volledig op de muziek. 17 albums zijn sindsdien (digitaal) uitgegeven, hij speelt regelmatig in onder andere Paradiso en heeft in het voorprogramma gestaan van Clannad en Van Morrison.

Michael de Jong heeft een afkeer van de muziekindustrie, en toen hij zijn muziek voor € 80 terugvond op E-bay besloot hij direct om zijn oude en onuitgebrachte platen gratis beschikbaar te stellen op internet.

Ik maak muziek voor de mensen en muziek dient gehoord te worden.

Lang voordat het web alles beschikbaar maakte heb ik in 1998 de CD Grown Man Moan aangeschaft vanwege een recensie in het bluesmagazine Block. Dat deed ik wel vaker en ik ben zelden teleurgesteld. Maar deze keer was het de overtreffende trap en zat ik met open mond gefascineerd te luisteren. Wat een emotie; zijn doorleefde stem met minimale begeleiding maken elk liedje een persoonlijk verhaal over zijn leven.

Ik wil de luisteraar het gevoel geven dat hij zich kan identificeren met het liedje, dat het ook zijn liedje is.

Missie geslaagd. Hij beseft dat hij nooit een commercieel succes zal worden, want ‘he doesn’t kiss ass’ maar hij hoopt dat tien jaar na zijn dood zijn liedjes weer opgepakt worden door jongere generaties en zij tijdens het beluisteren hetzelfde gevoel krijgen als toen hij Eric Clapton en Cream de eerste keer hoorde.

Ik ben al langer onder de indruk van deze zwaar ondergewaardeerde en onderschatte muzikant. Laten we niet wachten tot na zijn overlijden.