Wel of niet? Wegleggen en toch weer terugpakken. ’Echt, je zal hem niet nog een keer vinden’, zei een stemmetje in mijn hoofd. ‘En zeker niet voor deze prijs’. Jawel, maar ik had er meer voor een spotprijsje gekocht, die uiteindelijk zwaar tegenvielen en wanneer je het totaal optelt loopt het toch aardig in de papieren.
Ik stond zeker 30 minuten te wikken en te wegen. Jan Douwe Kroeske had zijn naam in 2 Meter De Lucht In genoemd, maar dat was nog geen kwaliteitsgarantie. Geen KEMA-keur voor muziek. Smaken verschillen tenslotte. Het hoesje intrigeerde me, want zelden een lelijkere man gezien. Met uitzondering van Tom Waits misschien, maar die maakt dan ook weer prima muziek. De vergelijking kon ook hier opgaan.
De tekst in het begeleidende boekje stelde dat vrijwel alle liedjes door Latif Gardez gecomponeerd waren, die eveneens de naam Mystery Slang droeg. Een individu of groep uit London, dus. De songteksten hadden een zweem van poëzie en diepzinnigheid.
With a double Irish and a glass of water
The conversation was mosaic
Back in the Golden Cross
I sat in the bar with the
Afternoon refugees
Back against the wall
en
I waited at the station
With the rain bouncing off the tarmac
Like silver nails caught in the headlights.
Afijn, ik besloot de CD voor 5 harde guldens aan te schaffen.
Thuis gekomen het zilveren schijfje direct in de speler geduwd en in stille afwachting van het poëtische moois dat mijn gehoor ging verwennen, besloot ik Mystery Slang’s advies te volgen en nam een dubbele Ierse whisky. 45 minuten later besloot ik het ritueel te herhalen, want ik kon de plaat nog geen plaats geven. De muziek lag ergens tussen Tom Waits en Captain Beefheart in, met een vleugje Howlin’ Wolf, Jim Morrison en Nick Cave. Gardez zong ook nauwelijks; hij oreerde met een donkere stem als ware het een beschrijving van een gemiddelde dag. Afwisselend harde dancebeat-achtige rock en schijnbaar kabbelende liedjes met repeterende gitaarlicks en als afsluiter Spaanse gitaren in Golden Cross. Feitelijk kon ik maar één conclusie trekken; rioolblues.
Tot op de dag van vandaag heb ik geen mening kunnen vormen over de CD. Het blijft een vreemde eend in de bijt. Maar dat is ook niet meer dan logisch met schrijvers als Rimbaud, Baudelaire en Bukowski als inspiratiebronnen. Na de opvolger in 1992 werd het doodstil. Naar het schijnt is hij gaan schilderen, maar in 2011 werden de twee albums opnieuw uitgebracht en sindsdien treedt Mystery Slang weer op. Een man van de lange adem, of zoals hij het zelf zei: ‘Vincent van Gogh heeft tijdens zijn leven ook maar één schilderij verkocht’.
Het nummer van zijn debuut dat er het meeste uitspringt is I’m Mad At You en geheel toevallig ook nog de enige cover. Het origineel is uit 1961 van niemand minder dan John Lee Hooker. Het lied klinkt in de uitvoering van Mystery Slang als een botsing tussen Robbie Robertson en Iggy Pop, en is – de tijdgeest daargelaten – een complete remake. En deze remake is in 2011 weer onder handen genomen met als resultaat de clip.
Wanneer hij ooit weer in Nederland optreedt, zal ik waarschijnlijk weer door twijfel overmand worden. Net als in 1991.
Venus Grove is eigenlijk zo’n cd die nog jaren blijft hangen. Het misschien juist ‘dat je je geen mening hebt kunnen vormen’ dat het zo’n meesterlijk goede plaat maakt. Geen idee waar zijn teksten, de atmosfeer van de plaat en zijn gebruikte beeldspraak vandaan komen of over gaan, maar juist die ruimtelijkheid daarin maken dat je de plaat zo nu en dan toch weer eens uit de kast gaat pakken. In mijn geval al bijna 30 jaar lang. Of zoals Latif het zelf zou zeggen: ‘where else do you have your imagination for?’
Heb deze CD aangeschaft toen hij uitkwam, dus dat zal wel ’91 geweest zijn. Daarna behoorlijk grijsgedraaid, vrijwel altijd ‘s nachts. Toen ook live gezien, in de Arena (nee, niet die Arena, die bestond toen nog niet, ik bedoel het HotelArena), voor maximaal vijftig man. Het concert was net zo intens als de plaat. En dit deed hij het jaar erna nog een keertje dunnetjes over in (in mijn herinnering) de Melkweg na het uitkomen van z’n 2e plaat. Daarna nooit meer wat van gehoord