De keuzelijst van de Snob 2000 staat vol met ondergewaardeerde liedjes. In de serie Snobroep krijgen muziekliefhebbers de kans om hun favoriet te verdedigen – en misschien wat stemmen te ronselen. Vandaag een bijdrage van blogger Frans Kraaikamp.
Een van mijn favoriete liedjes, die dit jaar nieuw aan de Snob 2000 keuzelijst is toegevoegd, is van de hand van Paul Simon. Het album Paul Simon’s Graceland is wat mij betreft één van de fijnste platen uit de jaren 80. Veel minder naam – en faam – heeft het album: The Rhythm of The Saints dat in 1990 uitgebracht werd. Het album ging dan ook maar de helft keer zo vaak (toch nog een slordige 2 miljoen keer) over de toonbank. Op de een of andere manier is Graceland het album waar de meeste aandacht naar uitgaat. Dit is mijns inziens niet terecht. Het album The Rhythm of The Saints staat namelijk vol met prachtige liedjes. Een van die prachtliedjes is de titelsong, die als laatste liedje op de plaat staat.
Net als Graceland is ook dit album gemaakt met gastmuzikanten. Dit keer Braziliaanse. De combinatie van het ritmische, de zang, de veelzijdigheid – rijkdom aan instrumenten – en klanken, zijn heel bijzonder. Het is het beste van world music gegoten in popmuziek-vorm.
Rest de vraag: Paul Simon – The Rhythm of the Saints; waarom erop te stemmen? Het is tijdloos, muzikaal en brengt je een sfeer van relaxedheid en tolerantie. Iets wat we met zijn allen best wat meer kunnen gebruiken. Het zou dan ook fantastisch zijn als dit liedje een plek krijgt in de eindlijst. Dus stem op dit geweldige liedje zou ik zeggen!
