Vandaag is Amsterdam Dance Event begonnen. Een goede reden om eens te kijken naar een genre dat op deze site niet heel veel aandacht krijgt: Dance. Komende dagen zal je iedere dag een nieuwe bijdrage lezen over de dance-muziek. Vandaag: Laurent Garnier.
Hoe digitale en analoge instrumenten samensmelten tot een houseklassieker
34 was hij toen hij in 2000 een klassieker op zijn naam wist te schrijven. Jarenlang daarvoor reisde hij Europa door waar hij in in 1987 in de legendarische club Hacienda in Manchester neerstreek, en besmet raakte met de upcoming house sounds. In Manchester besloot hij dan ook zijn DJ capaciteiten te ontwikkelen in de house scene en een carrière start was gemaakt, allereerst onder het pseudoniem DJ pedro.
In het begin van de jaren 90 vertrok Laurent naar zijn geboortestart Parijs, waar de house scene niet zo bloeiend was. In de UK was die veel levendiger, en in zijn Frankrijk was die wat tam. Laurent besloot desondanks dat feit toch zelf ook tracks te gaan produceren, met wisselend succes.
Dat succes kwam echter wel in 2000, waar hij met zijn 3e studioalbum Unreasonable behaviour hoge ogen gooide bij danceliefhebbers én muziekcritici. Op dit album maakte hij gebruik van de bekende digitale hulpmiddelen om housemusic te produceren, maar hij wist dit te vermengen met ‘oorspronkelijke’ instrumenten, zoals op ‘the man with the red face’. Deze track was een kleine 2 jaar eerder ontstaan na een uitnodiging van het montreux jazz festival om in 1998 op te treden. Voor het optreden besefte Laurent dat zijn standaard housebeats, waar al wel jazzinvloeden in zaten, niet voldoende waren om het jazzpubliek mee te behagen.
Na een onheilspellend intro, met zeer duistere klanken, laat hij de liefhebber kennis maken met zijn saxofonist, van wie ik tot op heden nog niet heb kunnen achterhalen, wie dat daadwerkelijk was. Gedurende de 9.10 minuten durende track zwepen Laurent en zijn saxofonist elkaar op tot grote hoogtes. Met hun uiterst dansbare beats en synths van Laurent en het opzwepende saxofoonspel van de saxofonist lijkt het wel alsof ze door duivel op de hielen gezeten worden, en dat zij er alles aan doen om uit de kluwen van de duivel te blijven.
Uiteraard kwamen hier ook nog de nodige remixen van uit, maar geen van allen benadrukt de noodzaak die het origineel wel uitstraalt. Vergeet vooral het gedrocht die Mark Knight en DJ hardwell er van maakten. Dat is gewoon een belediging voor het origineel.
The man with the red face groeide de afgelopen jaren uit tot een klassieker in het genre, waarbij onze zuiderburen het wel op waarde weten in schatten. Al jaren is het nummer terug te vinden in de top 3 van de dancelijst aller tijden van Studio Brussel, the greatest switch genaamd. Afgelopen jaren staat de track zelfs op nummer 1, dit jaar zakte de track terug naar plek 2, ten faveure van Born Slippy van Underworld.
In België is de track dus niet ongewaardeerd, maar bij ons in Nederland helaas wel, dus mag een plaatsje op ondergewaardeliedjes.nl niet ontbreken.
