De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze eigen non-hitlijst met liedjes, die het aller-, allermeest ondergewaardeerd zijn.
Elke twee weken draagt een gastschrijver een nieuw lied aan.
Het is weer tijd voor een update van de Ondergewaardeerde 30: de lijst met liedjes die behoren tot misschien wel de beste doch meest Ondergewaardeerde liedjes aller tijden. Deze update wordt verzorgd door een top-dj. Wij luisteren altijd graag wat voor zwart goud hij op de draaitafel legt en lezen met liefde wat hij schrijft op Perfects! Apetrots zijn we dan ook dat hij een liedje heeft willen toevoegen aan de Ondergewaardeerde 30. Het woord is aan: St. Paul Nederveen!
Het meest ondergewaardeerde liedje aller tijden volgens Paul Nederveen: The LA’s – There She Goes (1990)
Sommige dingen kunnen niet. Veel te hard, zonder gordel, al telefonerend door rood rijden. Op geblondeerde politici stemmen. Of een ijssalon runnen, maar geen slagroom verkopen. Wat ook niet kan, is een Top 2000 van mooie liedjes presenteren zonder There She Goes van The LA’s.
Dit liedje verdedigen is een beetje als uitleggen waarom de jackpot winnen gaaf is of verklaren waarom een school dolfijnen ontdekken in de vijver van de buren best geinig kan zijn. Toch ga ik precies dat proberen. Het is een schrijnende klus, maar iemand moet het doen.
Waar te beginnen? Bij de eerste noten! Zodra die jangly, Byrds-achtige gitaren erin rollen is de betovering een feit. Dit nummer is een schakelaar. Die staat uit. Of AAN. Geen introductie, aanloop of opbouw. Boem, het begint en daar ga je weer, met je melancholische kop, de dansvloer op. Of de vensterbank in. Voor een kleine drie minuten van vervoering, weg van de dagelijkse zorgen. En daarna gewoon nog een keer.
Peter Buwalda zei het al bij Zomergasten, een film kijk je één, twee, hoogstens drie keer, maar een goed nummer kun je letterlijk honderden keren horen en nog blijft het onverminderd mooi. There She Goes is zo’n nummer. Het gaat over grote verlangens en een nog groter onvermogen. Een soort Love Is The Drug, maar dan omgekeerd.
Muzikaal is het nummer losjes gebaseerd op ‘There She Goes Again’ van The Velvet Underground. Gek genoeg was There She Goes net zozeer een echo van de jaren zestig als een voorloper van de jaren negentig. Zonder The LA’s geen Oasis. Samen met The Stone Roses waren zij de belangrijkste voorvaderen van de Britpop. En dat allebei met één album (vooruit, The Stone Roses met anderhalf album).
Zanger Lee Mavers is een notoir perfectionist. Hij bleef maar schaven en schaven aan de nummers van zijn debuut met The LA’s. Het album werd zolang uitgesteld dat de platenmaatschappij het op een gegeven moment maar gewoon uitgebracht heeft. ‘There She Goes’ zou met een andere productie al in 1988 én in 1989 als singel uitgebracht worden. Zonder succes. Het is de versie van Steve Lillywhite die in 1990 alles zou veranderen. Lee Mavers was overigens ook hier niet tevreden over.
Tot zover de journalistiek, terug naar de romantiek.
We schrijven het jaar 2000. Er begint een serie. De camera stijgt op en volgt een jonge vrouw die doelgericht door haar dorp loopt. Ochtend gloort. ‘There She Goes’ zwelt aan. We zijn nog geen minuut verder, maar in de voortuin van mijn gemoed staat een groot bord: verkocht! Wellicht niet heel masculien, maar inmiddels staat de volledige Gilmore Girls DVD box bij mij in de woonkamer. Hoe was dat geweest als die allereerste aflevering met Ed Kowalczyk begonnen was?
Als dj ben je op zoek naar het juiste nummer op het juiste moment. ‘There She Goes’ is altijd het juiste nummer op het juiste moment. Je hoeft er niet voor in de stemming te zijn. The LA’s dwingen het humeur af. Zoals alleen de allergrootste artiesten dat kunnen. Instant escapisme. Racing through my brain.
Toch heeft het nummer nooit in de Top 2000 gestaan. Ik herhaal: toch heeft het nummer nooit in de Top 2000 gestaan. Een gotspe. Reden om te emigreren. Of om de Snob 2000 in te schakelen! ‘There She Goes’ moet gehoord worden. In wachtkamers, files en zwembaden. Waarom? Jij en ik genieten er toch van? Is dat niet genoeg? Nee. Ik geef graag het laatste woord aan een jonge Noel Gallagher die in 1994 tegen de Guardian het volgende zei over rock ‘n roll ambities:
You want to sell 5,000 limited-edition red vinyl seven-inches, that’s fine. Make music for a closet full of people in Bradford somewhere … but it doesn’t mean anything to anyone. Phil Collins has got to be chased out of the charts, and Wet Wet Wet. It’s the only way to do it, man, to fucking get in there among them and stamp the fuckers out.
Nb: Uit de lijst verdwenen is: Soundgarden – Burden In My Hand
De Ondergewaardeerde 30 lijst
|
Periode |
Artiest en Titel |
Release jaar |
Aantal weken genoteerd |
|
<70’s |
Billie Holiday – Lover Man |
1941 |
8 |
|
The Miracles – The Track Of My Tears |
1965 |
8 |
|
|
Jimi Hendrix Experience – Red House |
1966 |
8 |
|
|
Stevie Wonder – I Was Made To Love Her |
1967 |
8 |
|
|
James Brown – Mother Popcorn |
1969 |
8 |
|
|
70’s |
Joni Mitchell – A Case Of You |
1971 |
8 |
|
Genesis – Supper’s Ready |
1972 |
8 |
|
|
Nick Drake – From The Morning |
1972 |
8 |
|
|
David Bowie – Wild Is The Wind |
1976 |
8 |
|
|
Chris Bell – I Am The Cosmos |
1978 |
2 |
|
|
80’s |
Tuxedomoon – In A Matter Of Speaking |
1985 |
8 |
|
Waterboys – Medicine Bow |
1985 |
8 |
|
|
Prince – Condition Of The Hearth |
1985 |
8 |
|
|
Mano Negra – Mala Vida |
1989 |
8 |
|
|
Tin Machine – Under The God |
1989 |
8 |
|
|
90’s |
The La’s – There She Goes |
1990 |
0 |
|
Aphex Twin – On |
1993 |
8 |
|
|
DeUS – Mute |
1994 |
8 |
|
|
Bjork – Hyper-ballad |
1995 |
8 |
|
|
Jeff Buckley – Everybody Where Wants You |
1998 |
8 |
|
|
0’s |
The Prayer Boat – Dead Flowers |
2001 |
8 |
|
Guided By Voices – Useless Inventions |
2003 |
4 |
|
|
Ron Sexsmith – Reason For Our Love |
2006 |
8 |
|
|
LCD Soundsystem – Us Vs Them |
2008 |
8 |
|
|
Elbow – Weather To Fly |
2008 |
8 |
|
|
>10’s |
Sarah Siskind – Yellow And Blue |
2011 |
8 |
|
Frank Ocean – Bad Religion |
2012 |
8 |
|
|
Sukilove – Somehow Someday |
2012 |
8 |
|
|
Woodkid – Run Boy Run |
2012 |
8 |
|
|
Sir Yes Sir – Smiling |
2013 |
8 |
