Ik was vergeten
Het lawaai
Van honderd stoelen
Net verlaten
Dat ze kraken
In de stilte
Of wat dat had moeten zijn
Zonder twijfel is dit de mooiste opening van een nummer ooit. Het is in al zijn eenvoud ongelooflijk mooi en blijft boeien. Het is poëtisch, sterk, diep, doet nadenken en dat blijft zo.
Het nummer van Acda & de Munnik uit 2002 van het album ‘Groeten Uit Maaiveld’ wordt alleen door Paul de Munnik gezongen. Acda horen we niet terug. Misschien wel instrumentaal, maar vocaal is hij nergens te bekennen. Niet dat hij helemaal niets deed. De magistrale tekst komt namelijk wel van hem. En dat is toch ook wat waard.
De kracht ligt grotendeels in de eenvoud. De piano. Paul de Munnik. Verder vrij weinig. Daardoor valt de tekst nog beter op en ben je niet geneigd overdonderd te raken door een bombastische kakofonie van instrumenten waardoor de tekst wegvalt. Je luistert veel sneller naar de tekst.
Het is ook wel eens anders, want rustige muzikale eenvoud is bij de heren niet altijd synoniem voor meer muzikaal drama. Zware tekst is niet automatisch zware muziek. Luister alleen maar eens naar ‘Ren Lenny Ren‘. Het klinkt zo heerlijk vlot en vrolijk, maar tekstueel is het een emotionele mokerslag. Zo mooi. Zo raak. Zo waar. Kippenvel.
Ooit kwam ik – onverwacht – ergens op een terras van een soort kroegje in het zuiden van Limburg terecht. Ik had zin in koffie en uit het niets en waar ik het niet verwachtte, tussen twee snelwegen verstopt en achter hoge geluidsschermen, was er deze plek. Het zag eruit alsof er de tijd had stilgestaan. Naast me op het terras zaten een stel dames van ver boven middelbare leeftijd gezellig Limburgs te keuvelen over van alles en nog wat. Door het raam zag ik binnen een ongeveer gelijk aantal heren zitten uit dezelfde leeftijdscategorie. Zo te zien hadden ook zij het naar hun zin. Een pilsje in de hand en een volle asbak vol restjes sjekkies. Zware Van Nelle schatte ik in. Men kwam hier dagelijks zo te zien.
Toen de dame mij mijn koffie kwam brengen, dankte ik haar en keek naar wat er zojuist zo vriendelijk voor me op tafel was geplaatst. Voor me stond een antiek zilveren dienblaadje met een flinke kop koffie, een likeurtje met slagroom, een klein schaaltje chocolade koffieboontjes en de verdere koffie-toebehoren. Helemaal voor mij alleen.
Stilletjes genoot ik van de koffie, de verder kakelende dames en de omgeving waarin ik me bevond. Het was alsof ik door de deur van een kledingkast zo Narnia binnen gelazerd was. Ik bevond me als enige in een hele andere dimensie waar niemand van af leek te weten. Ik genoot. Niet iets voor de massa. Niet iets waar drommen mensen op een vol terras samenkwamen. Niet iets waar ik heel veel vaker mee te maken had gehad.
Hetzelfde gevoel heb ik met dit nummer. Het is zo mooi. Zo fijn. Zo uniek. Bijna niemand kent het. En hoewel ik het ergens heel erg graag voor mezelf wil houden, wil ik het toch delen. Laten we hopen dat het nummer er niet door zal veranderen. Doe nou allemaal maar net alsof we het met z’n allen geheim zullen houden, OK? Prima.
Ik was vergeten, glad vergeten
Hoe mooi het is iets kwijt te zijn
Nooit de persoon maar kleine dingen
Te verbannen uit mijn brein
En dat het soms een enkele keer
Hoe mooi het is iets kwijt te zijn
Lekker weg in eigen land. Ondergewaardeerde Liedjes trekt het in juli en augustus iets breder, want we zoeken naar onbekende pareltjes in de Nederlandse taal. Niet in een battle, maar door zonovergoten individuele verhaaltjes. We willen bewijzen (zien) dat er wel degelijk goede rock, gevoelige ballads en muziek van internationale klasse in onze prachtige taal geschreven kan worden.
Volg de Hollandse Zomer ook op Spotify:
De volgende liedjes staan helaas niet op Spotify:
Splitsing – Wind En Zeilen
R.K. Veulpoepers B.V. – Den Egelantier
Carrera & Shaver Girl – Het Rock & Roll Gevoel
Dierenpark – Poppiedool
The Clungels – Dat Had Ik Nog Nooit Gedaan
Robert Long – Na Zijn Dood
Toontje Lager – Contactrock
Koot & Bie – Dat Is De Blues
Grappig hoe anders nummers geïnterpreteerd kunnen worden. Het lied, ik was vergeten doet voor mij niet denken aan rust maar aan groot verlies. Dat het verdriet zo pijnlijk is dat je er eigenlijk liever niet aan zou willen. En dat wanneer je zo’n verdriet hebt het heel erg prettig is wanneer je een moment hebt dat je onnozele dingen kwijt bent. Je niet meer druk maakt over wat er op je bord moet liggen, over wat je aan moet, over dingen waar je je voorheen heel druk om kon maken maar nu je zo’n groot verdriet kent, dat in het niets valt. Dit is altijd al een van mijn favoriete nummers van acda en de munnik geweest maar nu mijn moeder op jonge leeftijd is overleden aan kanker en dit verdriet dermate pijnlijk is dat je er liever niet aan gaat. Snap ik dit nummer totaal en dringt het door tot op het bot. Acda en de Munnik is sowieso fantastisch. Alle teksten zijn briljant. Neem Laag Holland. Ook zo mooi.