Vaste klant zijn heeft z’n voordelen. In mijn jeugdjaren spendeerde ik een groot deel van mijn verdiende pecunia in de lokale platenzaak. Hans, de verkoper, was in de weekenden DJ in een Haagse dancing en vele andere DJ’s bestelden via hem de nieuwste platen, die hij dan vanuit de U.S.A. importeerde. Hij kende mijn brede smaak en regelmatig gaf hij mij bij binnenkomst een LP met de simpele opdracht: Kopen! Deze keer kreeg ik hem vragend aan, want de hoes van de LP kon moeiteloos meedingen naar saaiste ooit en de titel leek op een Boeddhistische mantra. Er volgde een herhaling van de opdracht: Kopen!!!
En zo kwam ik dus in het bezit van The Art Of Tea van Michael Franks. Hij is een singer/songwriter met een stem die uitermate geschikt is voor luchtige (slaapkamer) jazz en fusion; het geeft een zomers gevoel met een briesje wind. Overigens waren de opvolgers uit de ‘jaren ’70’ Sleeping Gypsy, (mijn favoriet) Burchfield Nines en Tiger In The Rain minstens zo goed.
The Art Of Tea kent geen zwakke momenten met liedjes als Eggplant, Monkey See-Monkey Do en Jive. Echter, nu blijkt dat zijn ‘signature song’ ook op deze schijf staat; een lied over ijstenen… nee, niet stenen, maar tenen; zo van waar is die warme kruik.
We hebben het allemaal wel eens meegemaakt; lig je net lekker warm onder de dekens, besluit je partner de ijskoude voeten even aan je te warmen. Dat zijn van die momenten dat je…
Franks moet een soortgelijke ervaring hebben gehad, want hoe kom je anders met een lied op de proppen over deze ijzingwekkende gebeurtenis? Of is hij wellicht een voetenfetisjist met een masochistische inslag? Persoonlijk ben ik van de oerkreten gevolgd door een tijdelijk gebrek aan begrip. En meestal krijg ik dan te horen dat er toch een reden moet zijn om met me getrouwd te zijn.
Kennelijk weet Franks beter met de situatie om te gaan, want hij omschrijft deze ijslollies met opbouwende kritiek en op geografisch erotische wijze:
You got the nicest North America
This sailor ever saw.
I’d like to feel your warm Brazil
And touch your Panama
But your Tierra del Fuegos
Are nearly always froze
De Manhattan Transfer hebben het lied ook opgenomen, maar dit is verre van een verbetering gebleken; zouteloos en smaak noch kraak. Onbegrijpelijk dat juist één van de grootste jazz-vocale groepen ter wereld dit zo slecht geïnterpreteerd heeft.
Misschien moeten we de vraag dus maar aan Diana Krall stellen, want waarom cover je het lied in 1999 anders? Nu heeft Ms. Krall een zwoele ietwat hese stem die je doet vermoeden dat er meer te gebeuren staat, maar had haar toenmalige bijslaap koude patatten? Was dat de diepzinnige reden dat ze Popsicle Toes ter hand voet nam?
Of moeten we haar huidige man, Elvis Costello, even bellen over de voeten van zijn vrouw? Is hij soms een wellievende en begrijpende gade, die de gebeurtenis afdoet als onderdeel van de echtelijke plichten?
Afijn, wanneer ik zou moeten kiezen tussen ijstenen, hamertenen of zweetvoeten ga ik toch maar voor de ijstenen. Deze zijn tenslotte tijdelijk en een goed excuus om op aangename wijze de bloedsomloop te verhogen.
