Er zullen vele muziekliefhebbers zijn, die bij het lezen van de naam Squackett een wenkbrauw zullen fronsen. Wanneer je de naam opbreekt naar de twee bandleden zal er wellicht een helder lichtje gaan branden; Chris Squire en Steve Hackett. Twee giganten uit de symfonische rock: ex-Yes en ex-Genesis.
Ja, ex-Yes! Niet uit vrije wil, want er stond een U.S. tour met ToTo gepland. Helaas werd zes weken geleden bij Chris acute leukemie geconstateerd. Hij zou een tijdelijke rustperiode in acht nemen voor de behandeling, maar de tijd haalde hem in een rap tempo in. 27 juni overleed hij, slechts 67 jaar jong.
Bassist Squire was de constante waarde van Mabel Greer’s Toyshop; de originele naam van Yes, en samen met maatje en zanger Jon Anderson waren zij grotendeels verantwoordelijk voor de composities. Squire is de enige die op alle Yes-albums meespeelt. Hij heeft slechts twee solo-albums gemaakt en als een bandlid in Conspiracy en The Syn gespeeld. De laatste was de voorloper van Yes en werd in 2004 weer (her)opgericht.
Waarom de keuze voor Squackett en niet een Yes-lied? Het project met Steve Hackett leverde beide in 2012 een ‘Progressive Music Award’ op. Ik vond dat – ondanks zijn niet te onderschatte belang voor Yes en de symfonische rockmuziek – de laatste eer in een lied uit een (bijna) solo-project moest komen.
