26 januari 1978 zou het gebeuren. Na het uitbrengen van hun eerste gelijknamige LP (december ’76) zou de in Nederland nog onbekende band Blondie in Leiden optreden. In de ijskou op de bromfiets om kaartjes te scoren; een plastic tas onder het T-shirt, waardoor bij terugkomst het logo van een bekende supermarkt als een plak-tattoo in spiegelbeeld op mijn borst gedrukt stond. Ik wilde absoluut de blonde godin met het pruillipje (en verantwoordelijk was voor natte dromen) live meemaken. Man, wat was Deborah Harry een stuk met haar geblondeerde haren en uitdagende pose. Haar partner en gitarist van de band, Chris Stein, was een geluksvogel.
Hun muziek was een frisse combinatie van punk, new wave en rock ‘n’ roll; de eeuwigdurende flirt met Denis moest nog bezongen worden. De opvolgers Plastic Letters en Parallel Lines waren weliswaar van hetzelfde laken een pak, maar in een overtreffende trap. Met het uitkomen van Eat To The Beat in 1979 ging voor mij de grote liefde voor de muziek van Blondie langzaam voorbij, maar de verschijning Harry kon niet vaak genoeg op TV langskomen.
In ‘82 besloot de band de plug er uit te trekken als gevolg van interne spanningen en de levensbedreigende ziekte van Chris Stein. Harry verzorgde hem, maar in 1985 vertrok zij na de verkoop van hun huis om de vele schulden af te betalen, mede veroorzaakt door het gebruik van verdovende middelen. Einde Blondie, dus.
Fout! Er was een nieuwe generatie fans en artiesten (waaronder Garbage en No Doubt) opgestaan, die gecharmeerd waren van het werk van Harry en kornuiten. In 1990 was er een zeer korte reünie voor een zomertournee met andere New Yorkse bands, maar in 1996 kwam de band definitief weer bij elkaar en met No Exit en de hit Maria verbaasden zij vriend en vijand. Helaas waren de opvolgers niet consistent. Uitschieters waren Good Boys (The curse of Blondie), Sugar On The Side met Systema Solar (Ghost of Download) en What I Heard (Panic of Girls). Met name de laatstgenoemde behoort in mijn mening tot het allerbeste wat Blondie ooit gemaakt heeft, maar door problemen met de platenmaatschappij werd uiteindelijk besloten de CD in eigen beheer uit te geven wat te koste ging van de promotie. De tekst van What I Heard lijkt overigens over de vroegere relatie van Stein en haar te gaan.
Same old song and dance
Why do I give you another chance?
Drama every night
I don’t wanna fight
Blondie treedt nog steeds op de vrijwel dezelfde samenstelling als in 1978 en getuige diverse live-videos op Youtube is het muzikaal meer dan in orde. Harry is (vanwege haar leeftijd) niet langer het middelpunt, waardoor de muzikanten meer ruimte krijgen.
En dat concert in Leiden in 1978? Ging niet door. Bah!
