Battle: The Black Crowes

Wij hebben onze planning ervoor overhoop gegooid. Als The Black Crowes bekend maken dat ze definitief de handdoek in de ring gooien, dan moeten we daar iets mee.

En wat dan? Hun meest ondergewaardeerde liedjes op een rij zetten, natuurlijk.

Keuze Tricky Dicky: Sometimes Salvation (1992)

Soms kan verlossing worden gevonden in het einde

In 1990 werd ik van mijn sokken geblazen door het rauwe geluid van The Black Crowes en ik heb dan ook onmiddellijk mijn flap getrokken en Shake Your Money Maker aan mijn verzameling toegevoegd. Eigenlijk was het al een greatest hits, maar met The Southern Harmony and Musical Companion deden ze dit nog eens dunnetjes over. Natuurlijk hebben ze na deze twee nog vele liedjes gemaakt die mijn smaakpapillen in vervoering brachten, maar toch… toch… de pure rauwheid en energie was er een beetje af.

En daarom (b)lijkt de High As The Moon tour uit 1992 in mijn ogen een waardige afsluiting van deze energie periode, aangevuld met een toetsenist. Luister maar eens naar Sometimes Salvation uit 1992 en daar naar een latere live-registratie. Natuurlijk, de leeftijd en de jaren High On The Moon van de drugs zullen haar sporen achtergelaten hebben, maar soms is het beter om er een punt achter te zetten. Vergeef me de boude uitspraak. Ik draai me nog een keer om en kijk nog één keer in de mist van de tijd.

En dan voel ik de spanning van het smekende bluesy Sometimes Salvation en besef dat soms verlossing gevonden kan worden in het einde. Geen ruzies over geld, geen artistieke geschillen, geen druk om de opvolger te maken.

To lessen my troubles, I stopped hangin’ out with vultures and empty saviors like you.

Keuze Martijn Vet: Ballad In Urgency (1994)

Welk album favoriet was, dat veranderde met de jaren

Om nou te zeggen dat ik van mijn stoel lazerde bij het nieuws dat The Black Crowes ermee ophielden, nee. In de eerste plaats is het al de derde keer dat de band ermee ophoudt en alle dingen wennen. Daarnaast heb ik de Crowes eigenlijk al zeker een jaar of vijftien niet meer zo gevolgd.

Dat wil niet zeggen dat ik hun eerste drie platen niet koester. Welke van de drie favoriet is, dat is met de tijd steeds veranderd. Lange tijd was het de tweede, The Southern Harmony and Musical Companion, met de soulvolle hit Remedy en de woeste blues van Sometimes Salvation. Maar ja, dat debuut, dat kwam ook wel lekker binnen in 1990. De laatste tijd is het dan weer het derde album Amorica waar ik het meest naar grijp. Nee, niet vanwege de hoes, maar omdat The Black Crowes op die plaat wat ontspannener klinken. Alsof ze zich niet meer zo nodig hoeven te bewijzen. Verrukkelijk vind ik de ingetogen en diep emotionele Ballad In Urgency, dat op de plaat en vaak tijdens concerten overgaat in het bijna net zo fijne, countryrockende Wiser Time.

Naar nieuw werk van The Black Crowes ben ik al eeuwen niet meer benieuwd en ik zag ze vaak genoeg het vuur uit de sloffen spelen. Het is goed zo.

Keuze Freek Janssen: Cursed Diamond (1994)

Eigenlijk zijn alle tracks van Amorica me even lief (behalve Remedy-kloon Conspiracy)

Er zijn twee albums van The Black Crowes die ik van voor tot achter koester: Shake Your Money Maker en Amorica. Afhankelijk van de definitie van ‘ondergewaardeerd’ die je hanteert zou je op hun debuutalbum ook nog wel een paar pareltjes kunnen aanwijzen die meer verdiend hadden. Nog steeds snap ik niet dat Jealous Again en Hard to Handle het in de geschiedschrijving moeten afleggen tegen Remedy als grootste hit. She Talks To Angels is in mijn ogen een klassieker die (zeker in Nederland) ondergewaardeerd is.

Ik ga toch voor een liedje van Amorica, omdat dit derde album veel minder bekendheid geniet dan Shake Your Money Maker. Het enige probleem met Amorica is dat het niet echt een liedjes-album is: ik kan de tracks amper los zien van het geheel. Er is eigenlijk maar één nummer waar ik al snel over uit ben: de single Conspiracy, die zo overduidelijk lijkt op Remedy dat zelfs een leek nog hoort dat ze hiermee het succes van dat liedje probeerden te evenaren.

Mijn keuze voor Cursed Diamonds is bijna willekeurig. Aangezien mijn mede-battlers allemaal (terecht) voor live-registraties gaan, kies ik er ook eentje die op het podium prachtig uit de verf komt. Het hartverscheurend Cursed Diamonds: een liedje met een gitaarsolo die zo van Slash had kunnen zijn, zo raak. Op het einde krijgt deze solo nog even alle ruimte om als outtro te fungeren.

Keuze Frank Meeuwsen: Kickin’ My Heart Around (1999)

Dit nummer belichaamt waar de Crowes voor stonden: alle ingrediënten voor een dampende, zwetende, springende meute

Toen ons Ondergewaardeerde Opperhoofd ons opriep voor een Black Crowes-battle was mijn eerste reactie: Bad Luck Blue Eyes! Want o zo mooi. Maar toen ik die middag verder luisterde naar andere nummers, begon ik toch te twijfelen. Ik kwam van die écht ondergewaardeerde songs tegen van deze Kraaien.

The Black Crowes is zo’n band waarvan je niet wilt dat ze ophouden en die altijd nodig is in het muzieklandschap. Ze houden de muziekhistorie levend door hun teruggrijpen op helden uit de begindagen van de rock and roll en blues. Is het zó vernieuwend wat ze doen? Welnee. Het is gewoon knetterende bluesy rock and roll zoals het hoort te zijn. Maar wel van een kaliber wat het altijd goed doet op festivals, in stadions en kroegen. Rauw, echt en ongepolijst. Zoals rockmuziek hoort te zijn.

Toen ik Kickin’ My Heart Around weer hoorde besefte ik dat dit nummer voor mij nog beter belichaamt wat de Crowes zijn en waren. De scheurende slidegitaar in de eerste paar maten, het orgeltje, de oeh-oeh-oeh-ah-ah-ah-chickies op de achtergrond. En als hoogtepunt de mondharp van Chris Robinson. Alle ingrediënten voor een dampende, zwetende, springende meute op een festivalveld, stadion of kleine bluesjoint.

Het verbaasde me dat The Black Crowes nog / weer bij elkaar waren. In 2013 zag ik hun laatste concerten in Paradiso voor ze met sabbatical gingen. Chris stort zich op zijn soloproject The Chris Robinson Brotherhood en doet daarmee pogingen het wereldrecord ‘langdradige jams’ te verbreken. Wat de rest van de band heeft uitgespookt weet ik eigenlijk niet. Dat The Black Crowes nu echt niet meer bestaat is jammer. Niet omdat ik ze blind volgde en groots fan was. Maar vanwege het wegvallen van hun echte oprechte live concerten en albums.

Ik hoop dat de Chris Robinson Brotherhood de vlam brandend houdt en de overige bandleden mogelijk in een andere bezetting terugkeren.

Keuze Eric van den Bosch: Remedy (2006)

Rustig was het nooit in Crowesland

Dat The Black Crowes zo herkenbaar waren is eigenlijk merkwaardig. Ze stoorden zich niet aan genregrenzen, hun inspiratiebronnen zijn duidelijk hoorbaar en toch zijn ze erin geslaagd een eigen plekje te veroveren. Ik heb ze in recensies ook regelmatig als referentie gebruikt, waarbij gezegd moet worden dat de meeste bands waarbij ik dat deed slechts in de buurt kwamen.

Dat neemt niet weg dat de Crowes hun portie teleurstellende albums gehad hebben. Ruzies, bezettingswisselingen en de druk van het overtreffen van succesvolle albums leidden tot albums die op zijn best zuinig ontvangen werden en de Crowes die een paar keer een pauze inlasten. En toch, als je hun platen doorneemt, hebben ze steeds weer pieken weten te bereiken. By Your Side was bijvoorbeeld een fantastisch album, vooral gedomineerd door rhythm ‘n’ blues, maar ook de countryrock op Before The Frost… en het bonusalbum daarbij, …Until The Freeze, mag er zijn. Hun reputatie was mede gebaseerd op sterke live-optredens. Jammer genoeg kregen ze dat niet altijd even goed op hun liveplaten.

Maar wel op Freak ‘N’ Roll…Into The Fog. Net daarvoor kwamen ze uit hun eerste hiatus met naast de broertjes Robinson mede-oprichter en drummer Steve Gorman, en gitarist Marc Ford en bassist Sven Pipien, die beiden ook al eerder in de band zaten. Bij deze toernee waren er bovendien twee zangeressen en een blazerssectie toegevoegd. Zij brachten naast de bluesrock en countryrock ook de gospelelementen en rhythm ‘n’ blues bij de Crowes tot leven.

Het gevolg was een gevarieerde liveplaat met rustige tracks, uitzinnige rhythm and blues, fantastisch gitaarwerk van Ford and Rich Robinson en bandleden die elkaar volop de ruimte lieten om te schitteren. Dat duurde overigens niet lang, want een jaar later waren Ford en toetsenist Eddie Harsch alweer verdwenen. Nee, rustig was het nooit in Crowesland. Wellicht droegen de persoonlijke spanningen bij aan de intensiteit van de muziek, maar uiteindelijk is dertig jaar onrust niet goed voor een band.

Gelukkig is er altijd nog Freak ‘N’ Roll…Into The Fog, met wat sowieso een van hun meest swingende songs is, Remedy. Leuk detail is de gitaar van Rich Robinson: veel te hip voor een band als deze.

[polldaddy poll=8594877]