Of ik ook een Snobroep wil schrijven en de kans wil pakken om mijn favoriete Snob 2000-nummer wilde schrijven was de vraag. En nu ben ik normaal niet zo hebberig, maar nu wil ik toch graag gebruik maken van dit moment om niet 1, niet 2, maar 3 nummers te promoten.
‘Natuurlijk kan dat, dan schrijf je toch meerdere stukjes?’ was de reactie op mijn hebberigheid. Dat kan, maar ik vind dat deze nummers bij elkaar horen, dat hun verhaal bij elkaar hoort. Dus als ik dan toch de kans krijg…
The God Machine. Een band die ik pas leerde kennen toen ze al een tijd niet meer samen waren.
In 1990 werd de band opgericht, die bestond uit Robin Propper-Sheppard (zang), Jimmy Fernandez (basgitaar) en Robin Austin (drums). Omdat het niet echt wilde lukken om voet aan de grond te krijgen in Amerika besluiten ze hun heil in Europa te zoeken. Als straatmuzikanten verdienen ze hun geld in onder andere Londen en Amsterdam, tot de band opgepikt wordt door Fiction Records. Het debuutalbum Scenes From The Second Storey was een gedurfde zet: een album met complexe, harde nummers die vrijwel allemaal langer waren dan 5 minuten, met als uitschieter het 15 minuten durende Seven.
Toch wordt het album een succes. Niet bij de grote massa, wiens ogen op dat moment gericht waren op Seattle als hoofdstad van de grunge. Nirvana, Pearl Jam en Soundgarden beheersen de alternatieve charts, maar rond The God Machine ontstaat een heuse cult-following, mede vanwege hun geweldige live-shows waarbij de nummers nog langer opgerekt werden en explodeerden in een geweldige golf van geluid. Van dit eerste album staat She Said in de Snob 2000, met de prachtige tekst:
She said you can’t see anything
She said you can change anything
She said you can paint your sky any colour
Any colour it’s all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It’s all up to you
The God Machine had volgens kenners een gouden toekomst voor zich, maar helaas liep het anders. Na de opnames van de opvolger van Scenes from the Second Storey overleed bassist Jimmy Fernandez. Jimmy, die regelmatig last had van zware hoofdpijnen, bleek een hersentumor te hebben en overleed na een korte tijd in coma gelegen te hebben. Zonder Jimmy geen The God Machine, besloten de overige bandleden. Het nieuwe album werd direct uitgebracht en opgedragen aan Jimmy. Er werd verder niet aan editing gedaan, de nummers moesten er puur op, onaangeraakt na de laatste opnames met Jimmy.
Het resultaat is een ruw, ongepolijst en ietwat spartaans album. Een prachtig album. Een laatste wapenfeit van een geweldige ondergewaardeerde band. Van dit album: One Last Laugh In A Place Of Dying staat één nummer in de Snob 2000, het bijna 8 minuten lange nummer The Hunter, met prachtige drums en duistere teksten als:
All things will eventually die.
A true hunter weeps at a merciless killing.
Someone will always hurt you…
Een paar jaar later richtte zanger Robin Proper-Sheppard een eigen platenlabel op, The Flower Shop, en begint hij weer muziek te maken onder de naam Sophia. De nummers van Sophia zijn anders dan wat The God Machine maakte. Ingetogen nummers over eenzaamheid, verbroken relaties en pijn. Eén van de eerste releases van Sophia is het prachtige So Slow waarin hij zingt over de dood van Jimmy Fernandez:
I turn off the lights but leave the television talking.
No tonight I don’t wanna be alone.
I turn off the lights but I’m afraid of the dark,
I see you everywhere, I see you everywhere…
But death comes so slow,
when you’re waiting, waiting to be taken.
Death comes so slow,
when it’s all you want, and it takes the ones that don’t
Inmiddels zijn we heel wat prachtige Sophia-albums verder (die ik ook allemaal kan aanraden), maar om terug te komen op de Snob 2000: van Sophia staat Something in de stemlijst, een nummer van zijn het album There Are No Goodbyes. Something is een duet met Astrid Williamson, misschien wel bekend van Goya Dress of haar solo-albums. Robin breekt zichzelf daarin voortdurend af terwijl Astrid hem eigenlijk weer probeert tegen te spreken met haar zangpartijen:
Sometimes I feel so stupid (What’s stupid?)
And ugly (Or ugly?)
And I wonder how you can love me (But how I love you)
Cuz I’m a fuck up and a nightmare (No you’re a dreamer I can see the light there)
And I know that it ain’t easy (It ain’t easy)
When you’re only trying to please me (I’m only trying to please you)
And I know that I ain’t easy (You ain’t easy)But I love you
Oh I love you
And that’s gotta mean something
Prachtig. Dus eindig ik mijn pleidooi met een oproep om te stemmen op deze juweeltjes in de Snob 2000 lijst. Of stem er niet op, maar luister in ieder geval even.
