Buggles – Lenny

De keuzelijst van de Snob 2000 staat vol met ondergewaardeerde liedjes. In de serie Snobroep krijgen muziekliefhebbers de kans om hun favoriet te verdedigen – en misschien wat stemmen te ronselen.

Vandaag is de beurt aan Werner Schlosser: als dj bij Carte Blanche wordt er letterlijk en figuurlijk goed naar hem geluisterd. Zelfs 3FM-dj Coen Swijnenberg noemde hem onlangs nog ‘zijn grote inspirator’.

Voor zijn Snob 10 koos hij een wel heel bijzonder thema.   

Het kost me doorgaans geen enkele moeite om het mezelf moeilijk te maken. Alleen al het samenstellen van een top 10 voor de Snob 2000 is een ondoenlijke opgave door de overvloed aan goede nummers in de keuzelijst (en evenveel die er niet in staan). Daarom bedacht ik dat het me houvast zou bieden als ik me aan bepaald thema zou houden. Waarom ik in dit alternatieve bastion vol gitaren en andere credible klanken dan uitgerekend koos voor het thema ‘sophisticated pop’?

Vraag het me niet…

Misschien heeft het ermee te maken dat sophisticated pop de eerste muziek was waarmee ik (bewust) in aanraking kwam. Ik ben een muzikale laatbloeier en heb wel altijd passief van muziek gehouden, maar pas op de middelbare school kwam ik via klasgenoten in aanraking met muziek waarin ik me actief wilde verdiepen. Zij kwamen aanzetten met The Police, The Blow Monkeys en Aztec Camera en daar was ik direct door gegrepen. Love van Aztec Camera was mijn allereerste cd. Dat was in 1987, dus dan weet je het wel. Althans, als ik je vertel dat ik in 1969 geboren ben. In datzelfde jaar, 1987 dus, besloot ik dat ik mijn nieuwe liefde met zoveel mogelijk mensen wilde delen en meldde me bij de lokale omroep. Tot op de dag van vandaag maak ik wekelijks een radioprogramma.

Sophisticated pop is misschien wel het gladste aller popgenres. Vaak gebouwd op een fundament van productioneel vernuft, maar zo subtiel, dat van effectbejag geen enkele sprake is. Sterker nog, juist doordat het zo goed in elkaar zit, dringt sophisticated pop bijna ongemerkt je hersenpan binnen. Maar in plaats van weer geruisloos via het andere oor te verdwijnen, nestelt het zich daar. En dan, met elke luisterbeurt, worden de ingebakken geheimen blootgelegd, alsof je een ui afpelt. (Plaats hier jouw grap rondom het thema ‘om te janken’).

Nu bleek de keuzelijst voor de Snob 2000 dusdanig uitgebreid, dat het zelfs met de zelfopgelegde beperking om me tot sophisticated pop te beperken moeilijk was om slechts tien liedjes uit te kiezen. Zelfs nadat ik het idee van een top 10 had losgelaten en besloten had voor een random volgorde te gaan. En dan vraag je nu aan mij om voor één van die tien liedjes uit die toch al onvolledige lijst op de bres te springen? Hou toch op! Misschien helpt het als ik het project even wegleg.

Ik kom hier nog op terug…

(…)

Zo, daar ben ik weer. En ik denk dat ik eruit ben. Lenny van de Buggles it is! Daarin komt al het bovenstaande samen. Ingenieuze productie: check! (Trevor Horn, anyone?). Gelikte sound: you bet! Perfect radioliedje: dat intro, een staand slot, die beknopte tijdsduur… veel perfecter komen ze niet. Eigenlijk ongelofelijk dat Lenny alleen in Nederland een hit was.

Dus toon jezelf een ultieme snob en maak een lange neus naar je medesnobs door nu eens juist niet te doen wat zij doen. Zij profileren zich door te kiezen voor de meest ontoegankelijke, gekunstelde, rafelige, lang uitgesponnen en in feedback gedrenkte ‘kwaliteits’producties. Jij beperkt je tot die laatste component en kiest de mooiste die er bijzit: Lenny van de Buggles!