De keuzelijst van de Snob 2000 staat vol met ondergewaardeerde liedjes. In de serie Snobroep krijgen muziekliefhebbers de kans om hun favoriet te verdedigen – en misschien wat stemmen te ronselen. Deze keer is de beurt aan Maarten van Hooft: deze Bossche muziekprofessor zal op 27 december, tijdens de bekendmaking van de eindlijst in Poppodium W2 in het Snob 2000 Café, een heuse Snobquiz presenteren.
Begin jaren negentig was het grunge dat de klok sloeg. Ook ik had lange haren en een houthakkersblouse en dompelde mij onder in het lompe gitaargeweld uit Seattle. En zoals elke platenmaatschappij jacht maakte op elke sukkel in die stad die een gitaar kon vasthouden, zo joeg ik op elke band met het label ‘grunge’ of ‘Seattle’ op het hoesje. Binnen al het gebeuk viel mij al snel één band op: The Posies. Ja, het waren gitaren, ja ze kwamen uit de stad uit aan de oostkust van de States, maar toch was er iets anders aan deze band. Te beginnen met de vrolijk stemmende tweestemmige zang. Ook de melodie van ‘Dream All Day’ week af. Dit was geen depressief deuntje, dit was een catchy song in de beste traditie van The Kinks, The Beatles, The Hollies en The Small Faces. Dit was powerpop. En ik was verkocht. Wie wil er niet de hele dag dromen? En als dan de stemmen bij ‘where everything is reachable’ net dat toontje hoger gaan, dan krijg je toch dat vrolijke Frans gevoel?
De hele plaat Frosting On The Beater is een meesterwerk. Alle 12 goud en een album dat zeker in de koffer gaat naar dat onbewoonde eiland. Voor een popsnob is het alleen maar leuk dat The Posies zowat als enige band uit Seattle niet doorbrak bij het internationale gitaargilde. De woede vanwege het uitblijven van het succes, kregen we een plaat later te horen bij Amazing Disgrace. Ook zo’n juweeltje.
The Posies is een band om te koesteren en na al die jaren is Dream All Day een song waar ik nog steeds vrolijk van kan worden. Daar kun je me ’s nachts voor wakker maken.
