Bear’s Den, Bear In Heaven, Bear Hands… Wat is dat toch, al die bandjes met “beren” namen in de indie muziek. Trend of toeval?
— Marco Lagerwerf (@MarcoLagerwerf) September 30, 2014
Daar begon het mee. Natuurlijk kenden wij nog veeeel meer liedjes van en over beren. En bovendien is het vandaag:
@skoopnl @freek_janssen @ndrgwrdrdldjs Op 14 November viert de VS “National Teddy Bear Day”. Gekkigheid 😉 We’ve got the date 🙂
— Marco Lagerwerf (@MarcoLagerwerf) September 30, 2014
Meer heeft een beer niet nodig.
Keuze Stefan Koopmanschap: Les Rythmes Digitales – Sometimes (1999)
Met die videoclip over die ambitieuze, depressieve teddybeer die uiteindelijk zelfmoord pleegt
In de schaduw van het Franse duo Daft Punk komt in 1999 een project op van de Engelse producer Stuart Price. Hoewel die naam weinig mensen iets zegt is hij ook bekend als bijvoorbeeld Zoot Woman, Thin White Duke en Jacques Lu Cont. Achter de schermen is Price een druk mannetje. Zo heeft hij onder andere productiewerk gedaan voor Madonna, The Killer en de Pet Shop Boys. Solo niet zo veel, maar die ene release zorgde voor wat airplay en ook in “de scene” wel wat naam. Echt groot werd het, in ieder geval in Nederland, helaas niet.
Van het album Darkdancer is het mooiste nummer toch wel Sometimes. Een wat triest klinkend nummer met een prachtige sound. Alles klopt aan het nummer. Price schreef het samen met Nik Kershaw en Kershaw deed ook de vocals voor het nummer. Waarom dit geen hit is geworden is mij een groot raadsel, want zowel het nummer als de bijbehorende videoclip zijn waanzinnig.
En wat heeft dit dan te maken met het thema van deze battle? Er zit geen verwijzing naar beren in de titel, en ook niet in de artiestennaam toch? Klopt. Maar het is dan ook die videoclip, die een enorm verhaal vertelt over een ambitieuze maar depressieve teddybeer, en hoe deze beer uiteindelijk zelfmoord pleegt.
Keuze Freek Janssen: Boy & Bear – Feeding Line (2011)
Het kwartje viel niet bij 3FM – misschien hebben ze het niet hard genoeg gepro’beer’d
‘Boy & Bear mag in 2010 in het voorprogramma van Mumford & Sons spelen, met wie ze meer dan alleen het &-teken in hun naam gemeen hebben’ schrijft 3FM over mijn Australische fuzzy folkvrienden.
Tja.
Ik kan het eigenlijk niet oneens zijn met die constatering. De muziek van B&B doet ook niet voor M&S onder, maar in Europa breken ze toch nét niet echt door.
Moonfire uit 2012 is een hele puike plaat. Het fijne aan het album is dat je hem kunt opzetten als je bezoek hebt, en dat is tegelijkertijd ook een nadeel: de muziek is af en toe iets te ongevaarlijk, op het saaie af. Hun teksten dragen daar aan bij; Boy & Bear verhaalt graag over het leven van alledag, over de wonderlijke geboorte van een neefje, over luisteren naar de Rolling Stones als je jong bent.
Er zijn twee liedjes op het album die je wel op het puntje van je stoel doen zitten: Milk & Sticks (hé, een &-teken!) en Feeding Line. De eerste was een grotere hit in Nederland en ook dat vind ik opmerkelijk; het is namelijk nogal een gekunsteld nummer, met tempowisselingen die een beetje obligaat aanvoelen.
Hetzelfde trucje is wél goed gelukt in Feeding Line. 3FM heeft het slechts 17 keer gedraaid, en 15 van die draaibeurten vielen precies binnen één maand – snel op uitgekeken dus.
Ik niet. Maar misschien hebben ze het ook niet hard genoeg gepro’beer’d.
Keuze Andre Peschar: Grizzly Bear – Yet Again (2012)
Beresterke band mag in deze battle niet ontbreken
Grizzly Bear is naar alle waarschijnlijkheid één van de minder obscure beren-bands in deze battle. Naast de bandnaam draagt één van de bandleden ook nog eens de passende naam Christopher Bear. Jaja, dat zou je toch bijna een soort muzikaal Droste-effect kunnen noemen… En laat de frontman van de band dan ook nog eens Ed Droste heten; dan is de cirkel weer rond.
Waar de band nu zo’n tien jaar aan de weg timmert, zijn ze rondom de release van prachtalbum Veckatimest (2009) een stuk bekender geworden, nadat single Two Weeks enige airplay kreeg op zenders als 3FM. Sinds Veckatimest (vernoemd naar een eiland bij Massachusetts) ben ik met terugwerkende kracht fan van de band. Grizzly Bear heeft een heel eigen geluid ontwikkeld, waarbij de gelaagdheid van de songs pas na meerdere keren luisteren echt te doorgronden is. Voeg daar de harmonieuze koortjes aan toe – plus fijne termen als art rock en psychedelica – en dan ben je een aardig eind op weg.
Maar potverdrie, wat is het lastig om de keuze voor een battlesong te maken.
Knife (van album Yellow House, inclusief bizarre videoclip waar Tool nog een puntje aan zou kunnen zuigen)?
While You Wait For The Others (van Veckatimest), een nummer met geweldige harmonieën – én waarvan het B-kantje van de single wordt gezongen door Michael McDonald(!) en misschien nog wel betere versie van het nummer is?
Sleeping Ute (van Shields, eerste song van het album, waardoor je meteen non-stop de rest van het album wil beluisteren)?
Ik kies uiteindelijk toch onvoorwaardelijk voor Yet Again. De tweede single van Shields. Met dit nummer kun je best een vet lijntje trekken naar Radiohead (ten tijde van In Rainbows). Het is een voor Grizzly Bear behoorlijk up-tempo, maar vol met de voor de band zo kenmerkende kleine details en bijzondere zanglijnen – telkens openbaart zich weer een nieuw element.
In de bijbehorende videoclip staat een kunstschaatser centraal, die door het ijs zakt en vervolgens zich al klunend door een pretpark en bos waagt. Het is een vervreemdende video die net als aan het einde van de song uit z’n voegen barst… en schreeuwt om het nummer nog eens te beluisteren.
Yet Again, we’re the only ones – zo trapt het nummer af. En inderdaad, dit is Grizzly Bear op z’n best. Beregoed.
Keuze Marco Lagerwerf: Eliza & The Bear – Upon The North (2013)
Je hoeft hem gelukkig toch niet achterstevoren af te spelen
De laatste tijd struikelen we dus zo ongeveer over de beregoeie bandjes. Bear’s Den, Bear in Heaven en Bear Hands zijn het afgelopen jaar veelvuldig op 3FM te horen geweest. Daarom nu een kennismaking met een berenband die je misschien nog niet kent: Eliza & The Bear.
We vliegen even naar Engeland, naar London. Vijf jonge mannen maken daar ‘close harmony indie’ zoals ze het zelf noemen. Vijf mannen ja. Maar waarom dan Eliza in de bandnaam? In een interview met een Brits muziekblog hebben ze te kennen gegeven dat één van de vijf mannen daadwerkelijk Eliza genoemd wordt. Hoe zit dat met ‘The Bear’ dan? Dat mysterie wordt onthuld als je de muziek achterstevoren afspeelt, aldus de bandleden. Een brutale journalist kwam met de vraag of de bandnaam misschien betrekking had op één van zijn vriendinnen (Eliza) die toevallig een heel behaard vriendje heeft? Daarop gaven ze te kennen dat ook dat misschien wel op hen zou kunnen slaan.
Uiteindelijk kwam daar toch het verlossende antwoord: Eliza & The Bear is de naam van een verzameling gedichten van de Britse schrijfster Eleanor Sees, die dit boekje in 2009 uitgaf. Met de vraag of de naam van haar gedichtenbundel als bandnaam gebruikt mocht worden, had ze geen enkel probleem. Mysterie ontrafeld dus.
Gelukkig klinkt de fijne debuutsingle Upon The North en stuk minder mysterieus. Beregoeie plaat!
Keuze Jaap Bartelds: Daft Punk ft. Panda Bear – Doin’ It Right (2013)
Een hoogtepunt in de carrière van het zingende pandabeertje
‘Ik ben Beertje Colargol, beertje dat kan zingen…’ De hitserie uit de jaren zeventig had een titelsong die werd ingezongen door niemand minder dan… Wilhelmina Kuttje! Met twee T! Dat wisten jullie nog niet hè. Het vormt samen met Ron Brandsteders Lieve Bellabeer het hoogtepunt uit de Nederlandstalige berenliedgeschiedenis. Maar dat terzijde, want ik wil het hier over Panda Bear hebben. Die speelde vorig jaar een glansrol op het verrassingsalbum van Daft Punk, Random Access Memories.
Franse filterdisco werd seventies Chic, maar tegelijkertijd gingen de gehelmde helden ook een heel andere kant op. Luister maar eens naar het proggy Touch (gezongen door Paul Williams) en het al even doorwrochte Doin’ It Right. Dit lied is gezongen door Panda Bear, die als Noah Lennox bekend werd met het oprichten van Animal Collective.
Hij bleek dus het creatieve beertje van dat collectief (of de Panda want officieel is een panda geen beer natuurlijk). Als Panda Bear stapelt hij zijn stem laag over laag op elkaar, wat tot fraaie klankwerkstukken leidt. In de samenwerking met Daft Punk kleurt hij netjes binnen de muzikale lijntjes van de twee Fransen, waarbij ze naar een fraaie climax toewerken Doin’ It Right. Een hoogtepunt van de plaat, én in de carrière van het zingende pandabeertje (dat dus geen beertje is).
[polldaddy poll=8447085]
