De herfst. Het geeft ons vaak een variatie aan zonneschijn en regen. Hier en daar een echte herfststorm, soms een belachelijk heerlijke dag vol zon. De blaadjes die van de bomen vallen zorgen vaak voor een wat trieste aanblik, maar doet anderen juist goed. Mensen raken van de herfst in een melancholische stemming. Of in een depressie. Of zijn juist vrolijk door de variatie aan kleuren die de herfst biedt.
Het is dan ook lastig om voor de herfst één stijl aan te wijzen qua muziek. En dat zal je ook in deze battle wel merken. Het is, net als eigenlijk iedere battle, een mengeling van van alles en nog wat. Maar wat alle liedjes gemeen hebben is dat ze ondergewaardeerd worden.
Keuze Eric van den Bosch: Tom Waits – November (1993)
Wat nou, herfstpracht?
Sommigen kunnen de herfst alleen bezingen in termen van kleurenpracht en chocolademelk met slagroom. Zo niet Tom Waits. November begint met de omineuze klanken van een zingende zaag en Waits kan slechts om hulp roepen:
November has tied me
To an old dead tree
Get word to April
To rescue me
November’s cold chainMade of wet boots and rain
And shiny black ravens
On chimney smoke lanes
November seems odd
You’re my firing squad
November
Het album waarop November te horen is, The Black Rider, was min of meer de soundtrack van een toneelstuk, gebaseerd op een Duitse volksvertelling en met teksten van niemand minder dan William S. Burroughs. Het paste perfect bij de theatrale stijl van Waits. Hij mag dan niet zoveel met de herfst gehad hebben, die antipathie is zelden zo mooi verwoord als in November. Wat nou, herfstpracht? Kou, ellende en somberheid!
Keuze Martijn Janssen: Tom Petty – You Don’t Know How It Feels (1994)
Kan zo gepresenteerd worden in een doosje met herfstbladeren
Sommige albums roepen bij mij meteen een seizoensgevoel op. Zo vind ik New Gold Dream (81-82-83-84) van de Simple Minds een echt winteralbum. Het klinkt zo ijzig en kil (op een goede manier) dat ik het altijd meteen associeer met winter. En dat terwijl het album blijkbaar hartje zomer is opgenomen!
Met Wildflowers van Tom Petty heb ik iets soortgelijks. Bij het beluisteren van dat album krijg ik dan altijd het gevoel dat het herst is. Het begint al bij de hoes, die herfstig bruin is. De fotografie is verder in sepia tinten. Het album had zo kunnen komen in een doosje met rood, geel en bruin gekleurde bladeren.
Het geluid lijkt vervolgens ook geïnspireerd te zijn door het vallen van de bladeren, de regenachtige dagen en het haardvuur. Mede-geproduceerd door Rick Rubin heeft het zo’n lichte retro-sound die je brengt naar blokhutten in de bossen. Een nummer op de plaat heet zelfs, House In The Woods.
Het nummer You Don’t Know How It Feels geeft een goede samenvatting van de herfstsfeer van het album. De melancholie is volop aanwezig, maar ondanks een tekst als And you don’t know how it feels, You don’t know how it feels to be me klinkt het niet als puur zelfbeklag. Het album eindigt dan ook met een positieve blik in het nummer Wake Up Time. Tom Petty kijkt daarin dan verder dan dromen die niet uitkomen. And it’s wake up time, Time to open your eyes, And rise and shine. Maar tot die tijd mag je je overgeven aan de harmonica, het orgeltje en Tom’s melancholie.
Ik kan niet wachten tot de regenachtige zondagen!
Keuze Stefan Koopmanschap: Kylie Minogue – Confide In Me (1994)
Net als het weer in de herfst heeft Confide In Me een triest geluid
Veel mensen kennen Kylie Minogue vooral van de Locomotion of meer recentelijk Can’t Get You Out Of My Head. Hoewel Kylie nog wel meer singles heeft uitgebracht en ook wel meer hitjes heeft gehad, blijven de meeste mensen toch een beetje bij de bovenstaande twee singles steken. In 1994 bracht ze de single Confide In Me uit. En hoewel het wel in de top 40 terecht kwam (op plek 38 maar liefst), werd het nauwelijks op de radio gedraaid. En nu hoor je het eigenlijk al helemaal niet meer. Terwijl het toch zo’n prachtig nummer is.
En hoewel de tekst of muziek niet heel veel te maken heeft met de herfst associeer ik het nummer enorm met dit jaargetijde. Het heeft misschien te maken met het feit dat, net als het weer in de herfst, Confide In Me een triest geluid heeft maar toch niet volledig triest is. Misschien heeft het ook wel te maken met het moment waarop het nummer uitkwam: Eind augustus was de release, waardoor het nummer het “hoogtepunt” van de airplay kreeg in het herfstseizoen. Hoe dan ook, de associatie met de herfst is er bij mij enorm. En wat een track! Waarom is dit nooit een grotere hit geweest?
Keuze Henk Tijdink: David Gray – Say Hello, Wave Goodbye (1998)
Je zou chique kunnen zeggen dat het ‘Dylanesk’ is.
Drie keer. Minimaal. Zo vaak heb ik het album White Ladder van David Gray beluisterd in mijn (destijds) favoriete platenzaak in Groningen. Vaak had ik een van de dagen ervoor Babylon gehoord op KinkFM en behept met enig enthousiasme voor David Gray liep ik Elpee binnen.
En nooit heb ik het album gekocht. Gedesillusioneerd en somber liep ik, na een nummertje of vijf, de winkel maar weer uit, rechtsaf de Oosterstraat weer in. Op de glad geregende gele klinkertjes, met mijn hoofd tussen mijn schouders. Aan het eind van de straat de Febo. Ook al zo’n vrolijke aanblik.
Als enthousiaste Neil Young luisteraar, ook niet bepaald het muzikale type ‘zonnetje-in-huis’, dacht ik wel enige pessimistische muziek te kunnen verstouwen, maar David Gray, dat ging zelfs mij te ver. Ik was niet levensmoe en had daartoe ook geen intenties.
Inmiddels luister ik af en toe naar David Gray en gedurende enige nummers kan ik het wel waarderen. Maar een heel album trek ik nog altijd niet. Laat mijn favoriet nu net een cover zijn. Van de Britse synthesizerband Soft Cell. Die weer bekend is van Tainted Love. En ook dat is weer een cover. Maar dat terzijde.
Say Hello, Wave Goodbye is mijn ultieme herfstnummer. Het nummer kabbelt eigenlijk maar wat voort. Je zou chique kunnen zeggen dat het ‘Dylanesk’ is. En de stem van David Gray is herkenbaar, maar ik verwacht niet dat er voor gedraaid zou worden op vrijdagavond. Een beetje nasaal. Maar wel zuiver. En daarmee overtreft hij Dylan dan weer wel.
Nooit hoor je het nummer. Het feit dat dit nummer het slotnummer van White Ladder is, helpt natuurlijk ook niet. Velen zullen eerder afgehaakt zijn. Het staat zelfs niet in de keuzelijst van de Snob 2000 (!). Dit nummer, en ook David Gray, verdient meer. En mocht je na dit nummer wat behoefte hebben aan wat vrolijkheid: hij heeft zich ook aan The Cure’s Friday I’m In Love gewaagd.
Keuze Martijn Vet: Malcolm Middleton – Autumn (2005)
Alleen al dit liedje rechtvaardigt het bestaan van die trieste herfst
De herfst is mijn favoriete seizoen. Ja, ook ik geniet het meest van de bladerenpracht als een aangenaam zonnetje zijn ding erbij doet. Maar toch… Die wispelturigheid van het seizoen vind ik ook wel weer mooi.
Malcolm Middleton vond de herfst ook altijd het mooiste jaargetijde. Maar nu is hij er helemaal klaar mee. Te veel wrange herinneringen aan al het ongeluk dat hem door zijn eigen falen ten deel is gevallen.
Het is een variatie op het thema dat de Schot, ooit de helft van het zwaar ondergewaardeerde duo Arab Strap, in bijna al zijn liedjes verwerkt.
Ik denk dat hij het ook echt meent, al weet hij zijn gesomber altijd op een onnavolgbare manier te verluchtigen. Alleen al de manier waarop hij, met zwaar accent, dit lied aanheft met “Ah, autumn, you fucking cunt.” Hoe plat het ook lijkt, bij Malcolm Middleton wordt het een liedje dat zo verschrikkelijk mooi is dat alleen al Autumn het bestaan van die trieste herfst rechtvaardigt.
Keuze Andre Peschar: The Cinematic Orchestra – To Build A Home (2007)
Bij Patrick Watson is de herfst nooit ver weg
Aaah, herfst. De bladeren vallen van de bomen. Vergankelijkheid. Het wordt steeds vroeger donker. En koud. Relaties gaan uit. Hoogste tijd om de zomerse playlists te archiveren en de melancholische muziek terug in je favorieten te plaatsen.
Eén van die bands die je niet snel op zet wanneer het kwik boven de tien graden Celsius uitsteekt, is The Cinematic Orchestra. Opgericht door Jason Swinscoe in de maakte de groepering – bestaande uit een 24-koppig orkest, plus dj’s, synthesizers en gastvocalisten – een aantal albums die het midden houden tussen downtempo jazz, trip-hop en filmische soundscapes. Wat dat betreft dekt de bandnaam aardig de lading. Ze zitten op het indielabel Ninja Tune, met name bekend van Fink en Bonobo.
Geen wonder dat een aantal van hun nummers het uitstekend doen op televisie, in series en films. Waar ik de eerste twee albums van The Cinematic Orchestra als geheel veel sterker vind (met name prachtplaat Every Day uit 2002), is Ma Fleur (2007) wat radiovriendelijker. Het prijsnummer is ‘To Build a Home’, waarin Patrick Watson als gastvocalist optreedt. Zijn androgyne stemgeluid brengt mij meteen in een herfstige stemming. Kachel aan, trui aan, goede whiskey, dat werk. Los van de zang bevat het nummer een minimale instrumentatie, met langzaam aanzwellende piano en strijkers.
And I built a home
For you, For meUntil it disappeared
From me, From you
And now, it’s time to leave and turn to dust
De vergankelijkheid spat eraf. Heerlijk. Maar dan vooral in de herfst.
[polldaddy poll=8405715]
