The Battle: reclameliedjes

Muziek in de reclame. Vroeger oubollige deuntjes, tegenwoordig worden er oude klassiekers in gebruikt of driftig gecovered. Dit zijn onze favoriete, ondergewaardeerde reclameliedjes.

Keuze René Albers: Otis Redding – Things Go Better With Coke (1964)

En een traditie was geboren: megasterren inhuren om je frisdrank te promoten

Reclame en muziek zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. De muziek maakt of versterkt de sfeer in de reclame. Dat reclame artiesten hits op kunnen leveren hebben Nina Simone, Erma Franklin en Stiltskin wel bewezen. Heel is het zo dat de reclamemakers een lied kiezen dat in hun optiek het beste bij een product of dienst past. Voor deze battle heb ik lang na moeten denken welk lied ik zou gaan promoten, werd het dat lied van Jack Peñate (WE) of toch dat prachtige nummer van Leonard Cohen dat de NS de laatste gebruikt. Geen van beiden heeft het gehaald.

Ik ben een fervent twitteraar (te volgen via @AlbiYes) en sinds ik gestopt ben met het maken van een wekelijks muziekfeuilleton bij de lokale omroep, schep ik er plezier in om voor mijzelf (en hopelijk ook anderen) een dagelijks rijtje jarigen het internet op te slingeren. Zo ook deze week en op de negende september is de geboortedag van Otis Ray Redding Jr (geboren 1948), een legendarisch soulzanger met een hartverscheurende stem. Voor mijn lijstjes probeer ik vaak de niet voor de handliggende nummers of albumtracks te zoeken, dus ook nu.

Al scrollend door de singlediscografie van Otis zag ik opeens een opvallende titel: Things Go Better With Coke, ik heb het nummer meteen opgezocht op YouTube en het bleek een reclamelied te zijn dat Otis en zijn band speciaal voor Coca Cola hadden opgenomen. Het lied Things Go Better With Coke bestond als reclamelied, maar Otis en de zijnen hebben het volledig naar hun hand gezet met als resultaat het in mijn ogen perfecte reclameliedje.

Hier werd ook een traditie geboren om de grootste sterren der aarde dit bruine goedje te laten aanprijzen, hetgeen later in een reclamebattle uitmondde tussen de grote concurrenten Pepsi en Coca Cola. Een oorlog met hoogte- en dieptepunten (het verbranden van Michael Jackson). In de rijke geschiedenis van de reclame en de muziek daarbij is de versie van Otis’ zijn Things Go Better With Coke zeker een hoogtepunt.

Keuze Freek Janssen: Stiltskin – Inside (1994)

Hoe Levi’s met mijn smaak mee veranderde

Als er één bedrijf was dat begreep hoe het moest, dan was het wel Levi’s. In de jaren negentig heb ik de cd met reclameliedjes voor deze spijkerbroekenreus (toen was Levi’s nog een A-merk) grijsgedraaid. Het coole was dat daar niet alleen maar liedjes op stonden die daadwerkelijk waren gebruikt in een commercial (The Joker van de Steve Miller Band, Should I Stay or Should I Go van The Clash), maar ook nummers die een beetje in die stijl pasten. En zo maakte ik kennis met Stevie Ray Vaughn en J.J. Cale.

Een paar jaar later had ik de Levi’s-cd ingewisseld voor Nirvana Unplugged en The Smashing Pumpkins. En wat doet Levi’s? Ze zetten Inside van Stiltskin onder hun nieuwste spotje. Okay, het was een beetje een nep-grunge-bandje (daarna ook nooit meer wat van gehoord), maar tot op de dag van vandaag vind ik Inside een sterk nummer.

Dat je nooit meer hoort, helaas.

Update: volgens Edgar Kruize (en als hij het zegt, is het waar) had Levi’s eigenlijk Today van Smashing Pumpkins als soundtrack voor zijn nieuwe spotje willen hebben. Toen het niet lukte om daar de rechten van te krijgen, vroegen ze Stiltskin om iets soortgelijks te schrijven.

Keuze Roland Kroes: José Gonzalez – Heartbeats (2003)

Dankzij die stuiterende balletjes verstilde het nummer nog verder

Ondoenlijk, kiezen voor deze battle. Altijd al het geval, maar nu helemaal. Want voor veel muziek-bij-commerciaals gaat mijn hart sneller kloppen. Maar al heel snel was ik er uit: Heartbeats, van José Gonzalez. Een ultiem ondergewaard liedje, omdat het zowel in de categorie ‘commercials’ als de categorie ‘one hit wonders’ als de categorie ‘covers’ hoge ogen gooit. Het nummer is oorspronkelijk van The Knife, dat er al een verdienstelijke versie van maakte. José Gonzalez trapte in 2003 op de rem voor het nummer en dan gebeurt er in 2005 in combinatie met de Sony Bravia commercial iets bijzonders: het nummer verstilt nog verder.

Het klinkt raar, maar waar normaliter de muziek een bijdrage levert aan de commercial, heeft deze keer de commercial zeker ook iets betekent voor het nummer. Door het beeld van stuiterende balletjes in San Francisco komt de muziek nog beter over. Iets dat je je pas echt realiseert als je de making of bekijkt. Dan valt op hoeveel herrie tienduizenden stuiterende balletjes maken. Maar niets van dat alles in de commercial. In die commercial alleen maar de perfecte vertolking door José Gonzalez.

Keuze André Peschar: LPG – Belly Rollercoaster (2006)

Hoe een telecomgigant op z’n buikgevoel af ging

Midden in de jaren ’00 waren het Nederlandse gitaarbandjes die hoogtij vierden. Gem, Voicst, Coparck – en ze werden makkelijk gevonden door reclamebureaus en hun clientèle, in hun geval hele Nederlandse merken als Randstad, Heineken en Milner.

In 2006 kwam Nokia, destijds nog niet in verval geraakt, op het spoor van LPG – de band uit Hoogezand-Sappemeer die al snel op Excelsiors label terecht kwamen. Hét bewijs dat het met de landelijke dekking van de mobieltjesmaker dus wel snor zat. De jongens van LPG brachten net hun nummer Belly Rollercoaster uit als single, en Nokia wilde het nummer graag gebruiken voor hun Nokia 6280-campagne. Wereldwijd. Da’s weer eens wat anders dan Hollandse kaas. In de loop van 2006 is het reclamespotje voor het eerst te zien in Baltische landen als Litouwen en Letland, later volgen Duitsland, Oostenrijk, Engeland en Zwitserland. Daarna waren ook Nederland en de rest van de wereld aan de beurt.

De betreffende commercial (3G! wauw!):

Belly Rollercoaster was afkomstig van LPG’s eigenzinnige, melodieuze en goed ontvangen debuutalbum I Fear No Foe. Waar het album zelf een vrij lo-fi en grillig karakter heeft, is het desbetreffende nummer juist poppy en vrolijk. Het is dan ook het enige nummer dat niet door frontmannen Arend-Jan of Anne Caesar is geschreven, maar door bassist Gerard. Naar verluidt zijn de bandleden van LPG er met de deal financieel niet heel erg op vooruit gegaan – de band is inmiddels ter ziele, maar ze zullen dus niet aan het rentenieren zijn. Ook qua grotere naamsbekendheid zal het zijn meegevallen; naar verluid had Nokia de jongens zelfs een spreekverbod opgelegd nadat ze in de ogen van het bedrijf iets te nadrukkelijk de media zochten met het feit dat de Groningers in hun reclamecommercial zaten…

Het blijft echter een liedje dat het prima doet als reclametune – of gewoon in je CD-speler.

 

[polldaddy poll=8309111]