Als filosofische ingestelde muziekliefhebber heb ik me geregeld afgevraagd wat, voor mij, muziek nu zo mooi maakt. Is het de eenvoud of juist de complexiteit van melodieën die de schoonheid in een nummer brengt? Is het de stem of maakt dat niets uit? Moeten de teksten eenvoudig of juist complexe dubbele boodschappen bevatten?
Ik ben er nog niet uit, en dat zal ook wel nooit gebeuren. Maar volgens mij ligt het antwoord nog het meest in die liedjes die steeds in mijn leven terugkeren omdat ze me raken. “Nothing Ever Happens” van Del Amitri is daar een goed voorbeeld van. Na enige jaren niet gehoord te hebben, komt het nog altijd even goed binnen. Maar waarom?
Een eenvoudige melodie gespeeld op akoestische gitaar is een goede basis. En daar omheen vele “muzikale frivoliteiten” zoals bijvoorbeeld de loepzuivere gitaar die met het ingaan van couplet twee ingezet wordt en vervolgens, bijna onopvallend, wordt vervangen door een accordeon. Het blijft een voortdurend, subtiel komen en gaan van begeleidende instrumenten.
Misschien is de bridge nog wel het meest indrukwekkend aan dit nummer. Niet zo zeer muzikaal, maar vooral omdat het een keerpunt is in de boodschap die in het nummer verpakt is. Voor de bridge gaat het nummer over de eenvoud (en treurigheid) van het leven van velen.
And bachelors phone up their friends for a drink
While the married ones turn on a chat show
And they’ll all be lonely tonight and lonely tomorrow
Na de bridge komt de stem van zanger Justin Curry een stuk cynischer over. Eenvoud en treurigheid hebben plaatsgemaakt voor een meer cynische toon.
Bill hoardings advertise products that nobody needs
While “Angry from Manchester” writes to complain about all the repeats on TV
And computer terminals report some gains on the values of copper and tin
While American businessmen snap up Van Goghs for the price of a hospital wing
Dat de jonge Justin geen goede hoop heeft voor de toekomst, blijkt wel uit de laatste zin van het nummer. Deze zin is haast profetisch gebleken. De vele vuurhaarden in de wereld en de oppervlakkigheid en eenvoud waarmee velen hun leven leven, maakt dat deze laatste zin nog altijd relevant is…
They’ll burn down the synagogues at six o’clock
And we’ll all go along like before
And we’ll all be lonely tonight and lonely tomorrow.
Helemaal mee eens. Al jaren een van mij favoriete liedjes. Jammer dat Del Amitri niet veel gedaan heeft in Nederland. De verzamel cd is prachtig.
Het mooie van Nothing Ever Happens vind ik niet alleen het heerlijke meezingen, maar vooral de muzikale opbouw. Steeds een instrument erbij. Heerlijk om naar te luisteren.