Relativeren, daar ben ik wel van. Niet dat alles me nou koud laat, maar een beetje nuance op zijn tijd, ach.
Dat is zeker zo als het gaat om het nieuws. Als de politiek wekenlang dooremmert over details, die er eigenlijk niet toe doen en dat de media dan voor de deur staan te posten: ik kan me daar groen en geel aan ergeren. Nog meer jeuk krijg ik van nieuws over beroemdheden, dat bijna per definitie onbelangrijk is. Hun privé-leven laat me koud. Ik ken ze niet, dus met wie ze trouwen, vreemdgaan of scheiden kan me niet boeien.
Beroemdheden overlijden ook. En, je raadt het al, de media-aandacht daarvoor vind ik vaak buiten alle proporties. Je hoeft in Nederland weinig te doen om een speciale thema-avond te krijgen op Nederland 1 (pardon, NPO 1). Toen Robin Williams onlangs overleed, lieten veel mensen via Twitter en Facebook weten dat ze geschokt en ontdaan waren. Dat kan, en dat mag, alleen snap ik het zelf niet zo.
Natuurlijk was het een prima acteur, die een paar uitstekende films heeft gemaakt (en een paar kutfilms). Maar voor mij blijft zo iemand niet veel meer dan een gezicht dat ik ken uit films. Nu is hij dood, dus zullen er geen nieuwe films meer worden gemaakt met zijn gezicht. Maar aangezien er nog verschillende films zijn met Robin Williams erin die ik niet heb gezien, kan ik nog wel even vooruit.
Nu vind ik het sowieso erg als mensen sterven, hoor. En zelfmoord is helemaal dramatisch. Maar ik kan ook niet om iedereen gaan rouwen, dan doe je niet anders. Het is wel vaker gebeurd, iemand dood.
Jammer dat dit nooit een hit is geworden. De Speeldoos is een combinatie van Torre Florim van De Staat en Roosbeef. Ze spraken met verstandelijk gehandicapten over de dood, maakten aantekenen en schreven daar uiteindelijk Iemand Dood over.
Als ik overlijd, mogen ze deze op mijn begrafenis draaien.
