Het was de zomer van 1981, vakantieland was Italië en overal datzelfde deuntje en je had werkelijk geen idee hoe dat liedje heette. Je ging er eigenlijk bij terugkomst van uit dat het hier in Nederland ook wel een hit zou worden. Dat ging zo vaak zo in die tijd en nu eigenlijk nog steeds.
Het duurde ongeveer een week en BINGO, daar was dat deuntje weer. Maar niet op de radio maar als herkenningstune bij Veronica op TV en zo wist je nog niet wie of wat het was. Op zondag dan maar luisteren naar de Europarade waar de grootste hits van Europa werden gedraaid. Het zou toch wel hoog in Italië in de lijsten staan, dacht je bij jezelf.
En ja hoor daar was hij dan. Het bleek zelfs de nummer een van Italië te zijn, de uitvoerende artiest kon je in eerste instantie niet verstaan, want het leek wel een hele zin die Ferry Maat opnoemde. Maar het nummer heette dus Enola Gay van wat later bleek Orchestral Manoeuvres In The Dark. En je was meteen fan.
In de bieb ga je op zoek naar meer materiaal en leer je dat Enola Gay van hun tweede elpee komt. Je leent elpee een en twee, en ook jij raakt in de ban van synthesizermuziek, terwijl je dacht dat Dire Straits en Fleetwood Mac de enige muziek maakten die er echt toe doet.
Maar vreemd genoeg slaat Enola Gay niet aan in Nederland ondanks alle aandacht die het via Veronica krijgt. Een jaar later is het natuurlijk een heel ander verhaal als men de band wereldhit scoort met Maid Of Orleans. Op het volgende album wordt iets te veel geëxperimenteerd en dreigt OMD in de vergetelheid te raken. In 1984 leveren ze echter hun beste album af, maar ook hier worden de verkeerde nummers als single gebruikt (of niet getuige twee top-5- hits), en zo bereiken juweeltjes als deze en deze alleen het album kopend publiek.
Langzaam raakt OMD in verval maar de herinnering aan 1981 zal altijd blijven. En je zult nooit vergeten dat Enola Gay het vliegtuig was dat de atoombom op Hiroshima dropte.
ik ben sinds Maid of Orleans, fan van OMD, na een succesvolle periode in de jaren 80, werd het stil OMD ging uit elkaar, in 1991 had OMD met toen nog alleen Andy Mccluskey en 3 nieuwe bandleden een grote hit met Sailing on the seven seas, in Duitsland en Engeland, het album Sugar tax was daar ook een groot succes, helaas in Nederland niet, hebben geen enkele aandacht gekregen. hierna volgen nog 2 album, maar die waren niet succesvol.
In 2006 is OMD weer in de originele bezetting bij elkaar gekomen en hebben sinds die tijd 3 goede albums uitgebracht in de stijl van het experimentele uit de begin jaren 80.
weer geen aandacht in Nederland, helemaal ondergewaardeerd.
Hun live optredens zijn nog steeds fenomenaal, vol passie en enthousiasme.
Jammer dat tegenwoordig de muziek voornamelijk rotzooi is wat in de hitlijsten komt.