Als twee bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes (opnieuw) moeder worden, dan kunnen we natuurlijk niet aankomen met Isn’t She Lovely of Take Your Time Girl. Al was het maar omdat het twee kleine kereltjes zijn, die zijn geboren.
En daarbij zijn er natuurlijk nog veel meer ondergewaardeerde babyliedjes gemaakt. Met opvallend veel Nederlandse inzendingen, en Racoon zelfs met twee liedjes.
O ja, en één van de deelneemsters aan deze blog is een kersverse moeder. Moet jij eens raden wie?
Keuze Karin de Zwaan: Stef Bos – Is Dit Nou Later? (1990)
Zijn we nu volwassen?
Of dit nummer echt ondergewaardeerd is, daar twijfel ik aan. Het stond ooit op hét bandje in de supermarkt waar ik werkte. Het werd dus elke 90 minuten herhaald…
Waarom dit nummer in een baby-battle? Mijn zoon Stef is net geboren (twee weken oud), de naam Stef zit nogal vooraan in mijn hoofd en blijkbaar Stef Bos dus ook. Moeder worden gaat net als Is Dit Nou Later over volwassen worden. Het nummer is niet heel positief over volwassen worden. Ik voel me dat wel! En denk de laatste dagen best vaak: is dit nu later, als ik groot ben? Moeten wij als ouders ons nu ineens volwassen gaan gedragen? Het is hele verantwoordelijkheid zo’n kleintje, maar wat voelt dit goed! Dit is later!
Overigens zegt de meester in het nummer: “Jullie kunnen alles worden, als je maar je huiswerk kent. Maat je moet geduldig wachten, tot je later groter bent” – dat Stef alles kan worden wil ik hem heel graag mee geven in zijn leven.
Keuze Rolf Bosboom: Racoon – Luka’s Song (2001)
Een oprecht liedje, op verzoek, met een knipoog naar die andere Luka uit de popgeschiedenis
Als Goesenaar heb je bijna als vanzelf een zwak voor Racoon. Aimabele mannen, maker van mooie muziek, trouw gebleven aan zichzelf en aan hun bakermat.
Hoezeer ik ook bewonder wat ze de afgelopen jaren hebben gepresteerd, muzikaal gezien gaat mijn voorkeur nog altijd vooral uit naar hun eerste twee platen. En dan met name naar het te vaak ondergewaardeerde Here We Go, Stereo! (2001), waarop je een band hoort die na succesdebuut Till Monkey Fly (2000) de wereld andermaal wil verbazen, die weldadige branie aan de dag legt, die overloopt van ideeën die op onstuimige wijze in een caleidoscopische plaat worden gepropt, met Side Effects, Eric’s Bar, World Without Worries en Autumn Tunes als hoogtepunten.
De plaat kent – hidden track Hardcore Tapes niet meegerekend – een verrassend einde met Luka’s Song. Een bijzonder nummer, het enige in het Racoonrepertoire dat niet door Bart van der Weide maar door bassist Stefan de Kroon wordt gezongen. Het is zeldzaam persoonlijk, recht uit het hart, geschreven voor zijn pasgeboren dochter Luka (my sweetest surprise). Dat gebeurde op verzoek: You asked for another song for our little girl. How could we refuse to make her name known in this world.
De tekstschrijver en zanger ad interim verontschuldigt zich al bij voorbaat voor het resultaat. I ain’t too good with words and for a singer I’m way too shy. Muzikaal gezien is het misschien niet het beste Racoonnummer, maar het is juist de oprechtheid die raakt.
En de bijna letterlijke verwijzing naar de beroemdste Luka uit de popgeschiedenis, die van Suzanne Vega, tovert een glimlach op het gezicht. Her name is Luka, she’s asleep on the second floor.
De echte Luka is inmiddels groot. Racoon is heel groot geworden als band. Luka’s Song blijft een kleinood.
Keuze Freek Janssen: Racoon – Blow Your Tears (2005)
Ik kan mijn kinderen niet hun hele leven voor alles beschermen
Blow Your Tears appelleert aan een gevoel waarvan ik niet wist dat ik het in me had, totdat ik vader werd. Als aanstaande vader word je, vreemd genoeg, door iedereen ‘gewaarschuwd’. Met de beste bedoelingen, misschien. Geniet nog maar van je nachtrust nu het nog kan, het zijn handenbindertjes, blablabla. Ik heb alle waarschuwingen weggewuifd en dat bleek achteraf terecht. We sliepen al gauw door en konden onze zoon overal mee naar toe nemen. Het vaderschap maakte echter iets in mij los waar niemand van tevoren voor gewaarschuwd had. Ik ben nooit heel erg bang aangelegd geweest, laat staan dat ik me bijzonder veel zorgen maak over de toekomst.
Sinds een jaar of zeven (op 30 april precies zeven jaar geleden, om precies te zijn) kan ik ineens wakker liggen om de gekste dingen: zullen mijn kinderen misschien nog ooit een oorlog meemaken? Moeten ze ooit evacueren omdat Nederland onder water loopt? Lopen ze met gasmaskers over straat als ze 40 zijn?
Blow Your Tears is een lief, klein liedje met een behoorlijke portie dreiging. Eigenlijk gaat het over een vader die zijn huilende zoon wil troosten en niet zo goed weet hoe. Someone’s outside and he’s waiting: it’ll be me. Noem me een sentimentele dwaas, maar juist die regel herinnert me eraan dat ik mijn kinderen nooit hun hele leven voor alles zal kunnen beschermen. Of het nou een milieuramp is of gewoon pesten op school; ik zal ze niet voor alle ellende in hun leven kunnen beschermen. Hadden ze me dáár nu een beetje op voorbereid, tijdens de zwangerschap…
Keuze Victor Romijn: Guus Meeuwis – Boris (2008)
Bleek er gewoon een liedje te zijn geschreven over een baby Boris!
Vorige zomer, toen de hitte op zijn hoogtepunt was, stond mijn vriendin op knappen. Na een vlekkeloze zwangerschap van veertig weken was ik er klaar voor en zij er klaar mee. Precies op de eerste dag dat ik vrij had, op de uitgerekende datum begon het: de vliezen braken. Ik zal je de details besparen, maar 42 uur later, op donderdagavond 11 juli werden we de trotse ouders van Boris. De eerste weken vlogen voorbij, de kraamhulp zei dat het een knappe baby was (en dat zei ze echt niet vaak, beloofde ze ons), en onze boef groeide als kool.
Muziekliefhebber als ik ben, liet ik hem al gauw kennismaken met enkele klassiekers. Circus Custers, Hans de Booij, Frank Boeijen, Stef Bos, serieuze Nederlandstalige liedjesmakers. Hij vond het prachtig, of tenminste, dat wilde ik geloven. In het zoeken naar liedjes toetste ik natuurlijk ook eens Boris als zoekterm in. Als een van de eerste resultaten kwam Boris van Guus Meeuwis en Vagant naar boven. Ik kende het nummer niet, maar bewaar goede herinneringen aan Guus en speelde hem dus af. Het bleek een prachtig pianoliedje te zijn over een net geboren jongen. Guus zingt Boris toe, een lief liedje voor een slapende baby. Alles wat hij zingt knalde recht mijn hart in, want het was precies hoe het voelde.
Je zal begrijpen dat we het nummer wekenlang non-stop hebben gedraaid.
Keuze Roland Kroes: MGMT – Kids (2009)
Niets zo verraderlijk om een liedje alleen maar op basis van de titel bij iets te associëren
Wat opgaat voor een groot verkiezingsdebat tussen John Kennedy en Richard Nixon kan ook opgaan voor Kids van MGMT. Als je het nummer eigenlijk alleen maar kent van iTunes, radio of de dansvloer, dan is het toch iets heel anders dan wanneer je het kent omdat het niet van MTV Brand New was af te slaan. In beide gevallen is de tekst behoorlijk scary. Want er hangt toch een soort We need to talk about Kevin sfeer omheen. Grote vraag blijft uiteindelijk: loopt het nu wel of niet goed af?
Niets zo verraderlijk om een liedje alleen maar op basis van de titel bij iets te associëren. Voor je het weet sta je zwijmelend te zoenen bij een concert van The Manic Street Preachers bij dit nummer. Omdat je vindt dat je liefde voor elkaar eeuwigdurend is. En ja, ik heb het ECHT voor mijn ogen zien gebeuren…
Dat grote gevaar loert natuurlijk ook bij Kids van MGMT. Maar wees gerust, voor mij gaat het enkel om het feit dat het een geweldige dance floor filler is. Nadat eerst een adempauze genomen wordt vanaf 03:00, knalt het nummer er nog eens goed in op 03:50. (in de video: 03:59 en 04:55) Dat dus. Geweldig.
Keuze Henk Tijdink: Babyshambles – Fall from Grace (2013)
Een waarschuwing voor de jonge moeders: je raakt als snel gewend aan liedjes met een hoepeltje erom
Babyliedjes. Met een dochter van vijftien maanden zing ik nog elke avond altijd liedjes in het genre Boer wat zeg je van mijn kippen?, Op een grote paddestoel of het schunnige Altijd is Kortjakje ziek.
Na de welgemeende felicitaties eerst even een wat pessimistische opmerking aan de kersverse moeders. De aankomende jaren zal er probleemloos gewisseld moeten worden tussen jullie muzikale voorkeur (waarschijnlijk iets in het genre, Daryll-Ann, The National, Stone Temple Pilots, Wilco of Anthony and the Johnsons) en muziek dat makkelijk in het gehoor ligt bij de jongste gezinsuitbreiding. Het gekke is dat je helemaal gewend raakt aan een CD genaamd Liedjes met een hoepeltje erom…
Maar tot de orde: een babybattle. Het eerste wat in mij opkwam waren de Babyshambles. Heb geen CD van ze, maar mijn oren spitsen zich geregeld wanneer ik wat voorbij hoor komen. Hé, Babyshambles, moet ik eens wat meer van luisteren. Dank dames, ik ben jullie kroost dankbaar dat ik dat nu gedaan heb! Zo rond 2006 of 2007 maakte ik kennis met hun muziek. Veel mooie, prettige en melodieuze nummers en een voorbeeldige frontman. Gebruik; crack, heroïne en cocaïne. Heeft een relatie met topmodel Kate Moss. Maar het muzikale succes blijft uit. En met het einde van de relatie tussen Pete Doherty en Kate Moss verdwijnt ook de media-aandacht.
Deze battle was een mooie aanleiding hun werk weer eens te beluisteren. En met erg veel plezier heb ik hun laatste album Sequel to the Prequel (uit 2013) beluisterd. Natuurlijk, de melodieën doen denken aan illustere voorgangers als The Smiths, de muzikale lijnen zijn niet zo complex als hun landgenoten Alt-J. Maar ze maken nog echte liedjes. Fall From Grace is daar een mooi voorbeeld van. Zelfs op Sky Radio zou ‘ie prima gedraaid kunnen worden Als dat niet ondergewaardeerd is!
[polldaddy poll=7984887] Afbeelding uit Teardrop van Massive Attack, via Wikipedia.
