Er was nog één kort liedje dat we graag met je willen delen; en het verhaal is te mooi om het in een paar zinnen te vervatten.
Simon and Garfunkel. Een groot aantal mensen zal nu haast automatisch droog moeten kokhalzen. Ik niet. Ik wordt gelijk blij.
De heren Paul en Art zijn namelijk geweldig. En ik zal u vertellen waarom.
Zelden is er een samenzang geweest die zo perfect bij elkaar paste. Het sluit op elkaar aan als een kalfslederen handschoen op een koude winterhand. Ook toont men maar weer eens aan dat je geen geweldige zanger hoeft te zijn om dat wel uiteindelijk te zijn.
U snapt het wel. Ik heb het uiteraard over Art Garfunkel. Inderdaad, de zingende man van net geen 3 meter die klinkt als een voetpomp dat een luchtbed oppompt. Daar bleef solo, op een minimaal succesje hier en daar, maar weinig van over.
Niet dat dit ook maar iets uitmaakt, want hij wist wel degelijk een gevoel over te brengen. En dat is in essentie het enige dat telt in de muziek. Gevoel. Zo belangrijk. Als voorbeeld noem ik graag Bridge Over Troubled Water. Need I say more?
Eén van de absolute hoogtepunten van dit bijzondere duo is zonder twijfel April Come She Will. Een zeldzaam klein en lievig liedje zoals je ze bijna nooit hoort. Een warm en gelukzalig gevoel stroomt door je lijf bij het horen van dit mierzoete nummer. Het is net een knalroze suikerspin, zo zoet. Alleen zonder het risico op diabetes naderhand.
Garfunkel neemt, begeleid door Simon op gitaar, je vanaf april mee langs liefde en geluk dat langzaam in een halfjaar doodbloed en bitter eindigt in september. En dan alles op rijm.
Het nummer is oorspronkelijk uitgebracht als solonummer van Simon die het in 1965 uitbracht in de UK op de live opgenomen plaat The Paul Simon Songbook. De uitvoering die bekend is geworden, is die samen met Garfunkel op het album Sounds Of Silence, uit 1966.
Pas veel later, na jarenlang te zijn tegengehouden door Simon zelf, kwam The Paul Simon Songbook in 1981 uit in zijn thuisland.
April Come She Will stond toen al bekend als een nummer van Simon & Garfunkel en dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Slechts weinigen weten dat het oorspronkelijk een solonummer van Paul Simon was. Maar ach, wat maakt het uiteindelijk uit? De honingzoete schoonheid is gebleven.
Wow,en dat noem ik dus een gemiste kans!