Christine Mcvie heette nog Christine Perfect toen ze met het bandje Chicken Shack I’d Rather Go Blind opnam. Het origineel van Etta James stamde uit 1966. I’d Rather Go Blind is als een film met een open einde; wat mij betreft had het nummer dus nog wel wat langer mogen duren.
Jaren later heette Christine Mcvie en overtrof ze zichzelf in Songbird. Ik raakte op mijn beurt, mede door Songbird, verknocht aan Rumours en tot op de dag van vandaag ken ik geen beter album.
Zodoende raakte I’d Rather Go Blind een beetje in de vergetelheid. Tot een jaartje of drie geleden. De Amerikaanse versie van Anouk maakte er toen met Gary Moore 2.0 een onwaarschijnlijk mooie versie van.
En inderdaad: het nummer kon dus langer. Waar Christine’s brave Engels drie minuten zeer aangenaam is, moest het eigenlijk ook niet veel langer duren. Christine heeft namelijk eigenlijk geen stem voor een blues-nummer. En daar zit nou net het verschil, want Beth verveelt nog geen tel. Gooi er nog wat gitaarsolootjes in en laat haar er wat tussendoor zingen en ze rekt zo’n song zo tot een kwartiertje of zo. En het staat nog steeds als een huis. Wat een podiumbeest is het toch.
Ook Joe Bonamassa laat zich van z’n beste kant zien, maar je blijft achter met die ene vraag: Hoe zou het klinken als Anouk en Gary Moore…?
De Amerikaanse versie van Anouk? Dat mocht Anouk willen! 🙂 Ook de vergelijking tussen Moore en Bonamassa gaat niet op, imho. Moore is altijd meer een rockgitarist geweest met uitstapjes naar de blues, terwijl Bonamassa een bluesgitarist met uitstapjes naar de rock is. Dat Moore nog een tikkie beter was dan Bonamassa, daarover zijn we het wel eens.
Later deze maand trouwens een Hart & Bonamassa-liveplaat, opgenomen in Carré.