Op The American Recordings-reeks die Johnny Cash in de laatste tien jaar van zijn leven met producer Rick Rubin uitbracht staan natuurlijk meer covers waaraan het origineel vaak nauwelijks kunnen tippen. Met de cover van Hurt van Nine Inch Nails waarschijnlijk als bekendste voorbeeld daarvan. Twee jaar daarvoor verscheen het derde deel uit de reeks: American III: Solitary Man. Vernoemd naar het gelijknamige nummer van Neil Diamond dat Cash voor het album opnam.
Net als bij Bob Dylan is Neil Diamond ook een artiest waarbij coverversies van zijn nummers bekender zijn dan zijn eigen versies daarvan. Niet altijd terecht overigens. Want laten we eerlijk zijn: UB40 heeft Red Red Wine toch wel definitief om zeep geholpen door het met een reggaesausje naar een nog hoger irritatiegehalte te tillen.
Maar soms is het ook wel terecht dat een cover van één van zijn nummers als beter wordt beschouwd dan het origineel.
Voor de cover die Johnny Cash opnam van Solitary Man geldt dat zeker. Neil Diamond nam het zelf voor het eerst op in 1966 toen hij 25 jaar was. Maar Johnny Cash wist de tekst van het nummer nog melancholischer en sentimenteler te vertolken door het op oudere leeftijd op te nemen. Waardoor het klinkt alsof hij terug kijkt op zijn leven. Cash klinkt duidelijk ouder, maar beschikte nog altijd over een warme stem. De gedachte dat hij hierna nog maar drie jaar zou leven zorgt bijna automatisch voor kippenvel. En doordat Rick Rubin de productie sober heeft gehouden klinkt de versie van Cash veel puurder dan het origineel. In 2001 werd deze coverversie bekroond met een Grammy Award. Wat meer dan terecht was.
