Roy Orbison – The Comedians

Roy Orbison is naar mijn mening de man met één van de mooiste en uniekste stemmen ooit gehoord. Laat ik eens gek doen en gewoon zeggen dat hij dé mooiste stem allertijden had. En met dit statement heb ik allesbehalve moeite. Mensen als Elvis Presley, Billy Joel, Bruce Springsteen, Bono en Barry Gibb zijn het met me eens. Die laatste noemde de stem van Orbison zelfs ‘de stem van God’.

Want echt, Orbison was magie. ‘Was’, helaas. Want op 6 december 1988 overleed hij vrij plotseling aan een hartstilstand. Roy werd 52 jaar oud.

Vlak voor zijn overlijden was hij misschien wel op zijn hoogtepunt. Als een soort zwanenzang bracht hij in 1987 het epische Roy Orbison and Friends, A Black and White Night uit. Dit concert met alle grote hits van Roy is tot op de dag van vandaag één van mijn grootste favorieten op concertgebied. Orbison stond er als verankerd aan het podium, even bewegingsloos als altijd, en gaf een ongekende performance weg. En dit alles begeleid door de TCB band (Elvis zijn vaste band) en muzikanten als Bruce Springsteen, Tom Waits, Elvis Costello, Jackson Browne, K.D. Lang, Jennifer Warnes en Bonnie Raitt.

Hij speelde zelfs wat nieuw materiaal van zijn aankomende album Mystery Girl in de vorm van The Comedian. En die kwam binnen. Het is mijn favoriete nummer van Orbison. Simpel.

Maar, het moet gezegd worden, het is helemaal geen nummer van Roy zelf. Nee, het is een nummer geschreven door Elvis Costello. Die bracht het samen met zijn band The Attractions in 1984 uit op hun album Goodbye Cruel World. Maar van mij mag u dat gelijk weer vergeten als u het niet erg vind. Het is namelijk een DRAAK van een nummer. Het heeft op het refrein na een compleet andere tekst en een muzikale stijl die ik het beste kan omschrijven als lichtelijk schizofreen. U bent gewaarschuwd.

Maar terug naar Roy. Want, waarom dit nummer? Wat maakt dit nu naar mijn bescheiden mening de beste plaat van Roy Orbison ooit?

Tja. Zeg het maar. Het is denk ik net als kunst. Je kijkt naar een schilderij en het pakt je of je loopt snel door. Misschien komt het omdat de tekst zo geniaal is.

Roy die daar, achtergelaten in een bakje van het reuzenrad in het donker over de kermis staart door zijn donkere Wayfarer terwijl zijn vriendin, de h***, er met een kermisklant vandoor gaat en ondertussen langzaam de lichten doven. Veel poëtischer wordt het niet.

Misschien is het wel de prachtige tekst uit het refrein die alles zo fijn en zonder enige twijfel verwoord;

I should be drinking a toast,
To absent friends, instead of these comedians…

Proost Roy. En dank je.

https://www.youtube.com/watch?v=YEtzAvOxQoU