We zijn dus verhuisd, dat mag duidelijk zijn. De site ziet er een beetje anders uit, maar kan vooral dingen die voorheen nog niet mogelijk waren – zo heeft elke blogger nu een eigen profielpagina waar al haar of zijn bijdrages bij elkaar staan.
Ondanks dat we nog een beetje aan het klooien zijn met de layout en indeling, is het wel even een momentje, zo’n verhuizing. Reden voor ons om terug te kijken naar tweeëneenhalf jaar Ondergewaardeerde Liedjes. Wat zijn nu eigenlijk die mooiste liedjes die voorbij zijn gekomen – hetzij in een battle, een individuele bijdrage of misschien wel de Snob 2000?
We vroegen het aan onze vaste bloggers. Ze mochten natuurlijk alleen het nummer van een ander kiezen. Want daar draait het natuurlijk allemaal om: nieuwe, ondergewaardeerde liedjes leren kennen.
Keuze Eric van den Kieboom: Interpol – Pioneer To The Falls
Outro Battle, 21 augustus 2012
Met afstand de battle met de mooiste nummers voor mij was de Outro Battle, zelf mocht ik het epische Grendel onder de aandacht brengen. In deze battle zaten nog twee liedjes die ik zeer kon waarderen: Drown van de Pumpkins en Epic van Faith No More. Maar de heer Edgar Kruize kwam met voor mij de grootste verrassing van de gehele Ondergewaardeerde Liedjes-site.
De naam Interpol had ik wel eens horen vallen, maar daar blijft het dan ook wel bij. En zoals Dhr. Kruize memoreerde: het nummer zou ook zeker in de (nog te komen) Intro Battle niet misstaan. In de verte doet het me een beetje aan Smokers Outside The Hospital Doors van de Editors denken en dat is zeker geen schande.
Eigenlijk is deze song de belichaming van de reden om zo’n site als Ondergewaardeerde Liedjes te blijven volgen (en er af en toe zelf ook een klein steentje aan bij dragen).
Keuze Marèse Peters: Motorpsycho – Vortex Surfer
Snob 2000, 18 december 2012
Ik ben altijd al een liefhebber geweest van lange, uitgesponnen nummers. Van snoeiharde gitaren. Van vreemde maatsoorten. Van nummers, kortom, die behoorlijk buiten de lijntjes kleuren. Daarom veerde ik ineens op toen ik Vortex Surfer hoorde.
Het was januari 2013. Het feestdagengeweld lag achter me en eindelijk had ik tijd om de hele Snob 2000 de aandacht te geven die hij verdiende. Een paar weken lang draaide ik de Spotify-playlist van de 2000 meest ondergewaardeerde nummers uit de muziekgeschiedenis van boven naar beneden. Veel nummers kende ik al, maar net zo veel eigenlijk nog niet. Ik weet nog dat ik op het kleinste kamertje zat en dat ik iets hoorde waarvan ik dacht: WAT IS DIT!? Een nummer van 9 minuten, met een prachtige opbouw en dat ongeveer halverwege het nummer naar een compleet ander niveau wordt getild. WAAH!
De dagen daarna kwam ik niet veel verder in de lijst, maar stond Vortex Surfer op repeat. Ik zocht uit wie of wat Motorpsycho was. En wat ik hoorde en las, beviel me steeds beter. Ik had er een nieuwe liefde bij.
Op 13 mei 2013 stond Motorpsycho in de Melkweg. Ik was erbij. Het was een memorabele avond. Ik kende geen enkel nummer – Vortex Surfer stond niet op de setlist – maar ik werd volkomen meegesleept door de hypnotiserende cadansen en de stuwende gitaarrifs van het Noorse trio. Die avond werd ik fan voor het leven.
En dat allemaal dankzij een enthousiast blogje van een onvermoeibare muziekliefhebber. Ik hartje Ondergewaardeerde Liedjes.
Keuze Stefan Koopmanschap: Elbow – The Loneliness Of A Tower Crane Driver (2008)
Elbow Battle, 23 maart 2013
Elbow: Het is een van de favoriete bands van mijn vrouw, maar ik zelf moet er normaal gesproken niet zo veel van hebben. Ze hebben een paar liedjes die ik wel waardeer (met name de iets meer uptempo liedjes), maar over het algemeen is het (naar mijn bescheiden mening) saai. Als iemand begon over Elbow wuifde ik het al snel weg als “ach, Elbow”.
En toen was er die battle. Sommige bijdrages aan die battle (bijvoorbeeld The Birds, de bijdrage van Victor Romijn) bewezen mijn stelling. Saai, kabbelt wat voort, niet spannend genoeg. Maar er was 1 track, een rustige track van Elbow, die mij meteen greep: Eric van den Kieboom schreef over The Loneliness Of A Tower Crane Driver. Het helpt misschien dat deze uitvoering samen met het BBC Concert Orchestra is, waardoor de track erg groots en meeslepend klinkt, maar wow, dit was toch wel een eye-opener voor mij als het gaat om Elbow.
Keuze Freek Janssen: Gorki – Mia
België Battle, 3 juni 2013
Voor de België Battle was ik bijna een beetje zenuwachtig. Er zijn zóveel Belgische bands die mij na aan het hart gaan, dat ik eerder bang was voor wat er níet in de lijst voor zou komen, dan dat ik me bezighield met waar wel voor werd gekozen.
Volslagen onterecht, bleek achteraf. In deze battle kwam een liedje voorbij dat ik vanaf de eerste keer luisteren in mijn hart heb gesloten. Overigens blijkt dat meer mannen dat zo voelen – het is niet echt een vrouwenliedje, volgens mij.
Belgen en absurdisme, dat is een goede combinatie. De absurdistische tekstflarden in Mia werken echter niet op de lachspieren, maar vervreemden. Met name deze zin (let wel: we hebben het dus over een liefdesliedje):
De middenstand regeert het land, beter dan ooit tevoren.
En daar dan door geraakt zijn: ik kan dat. Met dank aan Roland Kroes.
Keuze Robin Wollenberg: Tired Pony – The Good Book
Supergroepen-Battle, 19 juni 2013
Het leukste aan bloggen voor Ondergewaardeerde Liedjes is dat mijn collega-bloggers je vaak verrassen met mooie nummers, die je nog niet kende of al lang weer vergeten was. Zo verraste Sander van Buuren mij met The Good Book van Tired Pony in de supergroepen-battle. Natuurlijk had ik wel eens gehoord van het project van Gary Lightbody (frontman van Snow Patrol), maar echt goed had ik de plaat nooit geluisterd. Hij wilde immers een country plaat maken en daar heb ik niet zo veel mee.
Wat ik alleen niet wist, is dat Tom Smith The Good Book heeft ingezongen. En de Editors; tjsa… Daar kan ik haast niet genoeg van krijgen. Het diep donkere stemgeluid van Tom is prachtig. Zeker in mooie kleine liedjes, waar zijn stemgeluid in kan excelleren. Dit is zo’n prachtig nummer, dat de Editors (helaas??) te weinig maken. Hoewel… als je Tom de nummers van de Editors unplugged hoort zingen, zoals bij Giel op 3FM. Ik word er blij van…
Reden te meer om The Good Book nog een keer met jullie te delen. Dank, Sander!
