Ernst van der Pasch – In Naam Van De VN

De kleinkunst… ik hou er zo van!

De prachtigste liedjes, de pareltjes van de Nederlandse muziek vinden hun oorsprong in dit genre. Alleen al vanwege de mooie liedjes probeer ik vaak naar het theater en naar theaterfestivals als De Parade te gaan. Er zijn zoveel prachtige liedjes (ja, liedjes, geen nummers, songs of iets dergelijks, maar echte liedjes!) die je raken, je aan het denken zetten of gewoon vermaken. Humor, een onderliggende boodschap, alles kan, alles mag.

Als Utrechter had ik natuurlijk kunnen kiezen voor onze lokale helden als Claudia de Breij of Herman van Veen. Waarom? Luister eens naar Mag ik dan bij jou  van Claudia de Breij. Hartverscheurend prachtig, je diepste gevoelens in een klein liedje gevat. Of haar ode aan Frans Halsema’s Voor haar, ‘het mooiste liedje dat ooit geschreven is in de Nederlandse taal’, aldus Claudia. En ook Herman van Veen is het niet geworden. Hoewel zijn Liefde van Later een hele goede kans maakte. Dit blog is helaas veel te kort om alle prachtige, ondergewaardeerde nummers een plek te gunnen.

Mijn, wellicht verrassende keuze, is gevallen op Ernst van der Pasch – In Naam Van De VN. Velen zullen Ernst niet kennen als cabaretier, maar als presentator van Het Klokhuis dat hij van 2000 tot 2006 presenteerde. Maar daarnaast is, of misschien wel was, ook een zeer verdienstelijk cabaretier. Was wellicht, omdat hij in 2010 zijn carrière op een laag pitje heeft gezet en zijn studie geneeskunde weer heeft op gepakt (zie www.ernstvanderpasch.nl).

Het liedje In Naam Van De VN heeft alles in zich om een pareltje te zijn. In tegenstelling tot wat sommige politieke partijen bijna schreeuwden, is het geen protestsong dat we niet in Afghanistan moe(s)ten zijn, maar beschrijft het het gevoel van onze jongens ver weg van huis. Een zoon die zijn ouders schrijft wat hij wil bereiken, maar wat niet lukt; het gevaar dat dreigt en hem angst inboezemt; de kilheid waarmee de ouders geconfronteerd worden na het overlijden… Toch een protest, tegen de kilheid van het leger, de doofpot dat we niet alles mogen weten, misschien toch het feit dat we er niet met open armen ontvangen werden en we daar niet hadden moeten zijn?

Bij dit liedje moet ik altijd even denken aan tragedie die generaal b.d. Van Uhm over kwam, toen zijn zoon het leven liet tijdens de missie in Afghanistan, die hij leidde. En sinds 4 mei dit jaar ook aan de prachtige woorden die hij sprak tijdens de Dodenherdenking op de Dam.