Lolbroeken. Grapjassen. Het zullen de enige kledingstukken zijn die Peter Gabriel in de gezamenlijke garderobekast liet hangen toen hij met zijn bizarre podiumoutfits Genesis in 1975 verliet. Met als gevolg dat de ooit zo baanbrekende progrockband langzaam maar zeker steeds ‘poppier’ werd.
Onder leiding van fuifnummer Phil Collins werd supersterrensucces behaald, inclusief de stadionvullende shows die daar uiteindelijk bij kwamen kijken. Niks mis mee hoor, maar de omslag van superserieuze band naar een band die je in clips met plaksnorren en sombrero’s zag (Illegal Alien), als Spitting Image poppen (Land Of Confusion), in een spijkerbroekencommercialparodie (I Can’t Dance) of met kekke pakjes als televisiedominees (Jesus He Knows Me) heeft er voor gezorgd dat de muzikale kwaliteiten van de band in de muzikale geschiedenisboeken nogal ondergesneeuwd zijn. Want zelfs in die latere periode viel er genoeg te genieten voor wie daar oor voor had.
Tijd voor herwaardering in de Genesis Battle!
Keuze Marèse Peters: The Lamia (1974)
Vergeet nooit meer dat dit óók Genesis is
Ook ik kende Genesis aanvankelijk alleen van de grote hits als Mama (1983), Invisible Touch en Land of Confusion (beide 1986). Totdat ik op mijn 17e een vriendje kreeg die diep into de symfonische (of progressieve) rock was, en bovendien een groot Genesis-fan. Via hem leerde ik de vroege Genesis kennen – en waarderen. De liefde voor dat vriendje ging over, maar de liefde voor Genesis bleef.
Voordat Genesis in de jaren ’80 in de mainstream belandde, hadden ze al meer dan 10 hardcore symfonische albums op hun naam staan. Daarvan zijn Nursery Cryme (1971), Foxtrot (1972), Selling England by the Pound (1973) en The Lamb Lies Down on Broadway (1974) de onbetwiste hoogtepunten.
The Lamb Lies Down on Broadway heeft een aparte status binnen het oeuvre van Genesis. Het is een dubbel concept-album waarvan de teksten vrijwel allemaal door Peter Gabriel zijn geschreven. In 23 nummers vertelt Gabriel het surrealistische verhaal van Rael, een jonge crimineel die in een bizarre wereld nog vreemdere gevaren moet doorstaan om zijn broer (of zichzelf?) te redden. De soms onnavolgbare, maar ook humoristische teksten staan bol van verwijzingen naar mythologie, poëzie en wereldliteratuur.
De andere leden van de band hadden alle muziek geschreven en waren eigenlijk helemaal niet blij met de excentrieke wending die hun album nam met de teksten van Gabriel. Hun samenwerking kwam na The Lamb dan ook tot een eind: Gabriel verliet de band in 1975. Juist door de combinatie van de fantasierijke gedachtenspinsels van Gabriel en de ingewikkelde muzikale structuren van de andere Genesis-heren blijft The Lamb Lies Down on Broadway fascineren. Het nummer The Lamia is het kroonjuweel van dit album.
De sfeer van The Lamia is etherisch, dreigend en erotisch geladen. De spanning wordt subliem opgebouwd. Hoofdpersoon Rael komt terecht in een ondergronds meer, waar hij wordt opgewacht door three vermilion snakes of female face/ the smallest motion/ filled with grace. Dit zijn The Lamia: drie prachtig-afschrikwekkende vrouwen met het achterlijf van een slang. Zij verleiden Rael en drinken zijn bloed:
Putting fear beside him, he trusts in beauty blind
He slips into the nectar, leaving his shredded clothes behind
With their tongues, they test-taste and judge all that is mine
They move in a series of caresses that glide up and down my spineAs they nibble the fruit of my flesh, I feel no pain
Only a magic that a name would stain
Dan sterven de Lamia. Rael eet de overblijfselen van hun lichamen op en kan dan de zoektocht naar zijn broer voortzetten.
Looking for motion I know I will not find.
I stroke the curls now turning pale in which I’d lain entwined.“O’ Lamia, your flesh that remains I will take as my food;
It is the scent of garlic that lingers on my chocolate fingers.
Ik geef toe, geen gewone kost. Maar dit is zó prachtig. Ga er gewoon eens voor zitten en laat het over je heen komen. En vergeet nooit meer dat dit óók Genesis is.
Keuze Eric van den Kieboom: Follow You Follow Me (1977)
In de eerste twintig seconden van het lied heb je eigenlijk alles al gehad
Maanden geleden werd me gevraagd om iets te schrijven voor een Genesis Battle, en natuurlijk wil je dat. Maar dan blijkt dat je favoriete nummer al door iemand anders is geclaimd. De carrière van Genesis duurde lang en de band verwisselde van zowel gedaante als van stijl. Maar wat hebben ze veel prachtige nummers achtergelaten… Ik was te jong om Selling England By The Pound en The Lamb Lies Down On Broadway echt goed te kunnen waarderen.
Bij Mama begon ik pas te beseffen hoe goed ze echt waren en wat voor mooie (lange) nummers ze maakten. Jaren later gooiden ze er wat meer humor bij en scoorde zo zelfs een nummer 1-hit bij ons, maar wat vooral bijblijft zijn de lange nummers; van The Last Spike en Fading Lights tot Domino en Home/Second Home By The Sea. Maar je moet een keuze maken en dan ga ik toch voor m’n allereerste kennismaking uit 1977: Follow You Follow Me. Peter Gabriel koos voor een solo-carrière en then there were three.
In de eerste twintig seconden van het lied heb je eigenlijk alles al gehad. Beginnen met wat gevoelig getokkel, even wat cymbals er bij en wat toetsenwerk en je bent al om. En dan komt Phil erbij en die bewijst dat er met het vertrekken van Gabriel vocaal zeker geen gat is gevallen. Af en toe mierzoet:
In your arms,
I feel so safe and so secure
Everyday is such a perfect day to spend
Alone with you
Of hoopvol:
All my fears are drifting by me so slowly now
Fading away
En een van de mooiste synthesizer-solo’s tot dan toe gemaakt. Genesis inspireerde in die tijd bands als Marillion en Pallas en daar ben ik ze voor eeuwig dankbaar voor.
Keuze Edgar Kruize: Driving The Last Spike (1992)
Je ruikt het zweet en hoort het ritme van de tikkende hamers die met nagels de treinrails bevestigen
Het laatste Genesis album met Phil Collins als leadzanger is er eentje om in te lijsten. Ook al bevat deze het vermaledijde Jesus He Knows Me als tweede track.
Op exact een kantelpunt waar veel albumluisteraars beslissen of ze wel of niet doorluisteren. Zij die zich er doorheen weten te worstelen worden beloond, want direct daarna komt een van de sterkste Genesis tracks uit de volledige Collins-periode; Driving The Last Spike. De ruim 10 minuten durende track is gebaseerd op de verhalen van de Britse mannen die in de 19e eeuw de Britse spoorwegen aanlegden. Collins zingt het nummer met een emotie alsof hij het zelf heeft meegemaakt. Vanuit de ik-persoon wordt het verhaal bezongen van een man die huis, haard, vrouw en kinderen verlaat om bij de aanleg van het spoor in het levensonderhoud van zijn familie te voorzien. Met alle ontberingen die daar bij horen als instortende tunnels, koude eenzame nachten en het gevoel van nooit meer thuis komen.
Onderwijl zit de track muzikaal uiterst knap in elkaar en door de tempowisselingen en krachtige gitaar- en toetsenpartijen wordt dat verhaal met vaart en schwung verteld. Je ruikt daardoor bijna het zweet, je hoort in je hoofd het ritme van de tikkende hamers die met nagels de treinrails bevestigen. Een tijdloze track die na ruim twintig jaar indruk blijft maken.
[polldaddy poll=7320893]
