Ondanks dat ik het tegenwoordig allemaal niet meer zo bijhoud, kan ik nog altijd halve zondagmiddagen stukslaan met het bestuderen van het Top 40 Hitdossier. Zo’n sessie begint meestal met ‘even’ opzoeken hoe lang een liedje in de Top 40 stond en hoe hoog het kwam. Voor je het weet, zit je dan toch voor de zekerheid even te checken of Vader Abraham na 1990 nog de lijst haalde en probeer je uit je hoofd twee hits van Charlie Lownoise & Mental Theo op te diepen. Wat je tot je eigen grote ergernis dan nog lukt ook.
Toen ik een aantal jaren geleden Dear Mr. Fantasy van Traffic voor het eerst hoorde, wist ik het zeker. Dit móest wel een enorme hit zijn geweest. Het is zo’n song die klinkt alsof hij er altijd al is geweest. Een liedje zo vanzelfsprekend als Brown Sugar, zo natuurlijk als All You Need Is Love. Wellicht zelfs een verpopte traditional, zoals Hey Joe? Het stond in 1967 vast geen zes weken op 1, maar dit was ongetwijfeld een dikke top-10-hit. Toch?
Het Hitdossier biedt de ontnuchterende uitkomst. Tussen Trafassi en Tramaine vinden we inderdaad Traffic, maar geen top-10-hits. Het zeitgeisty sitarliedje Paper Sun en het zwaar psychedelische Hole In My Shoe haalden de top 20. Geweldige nummers, maar Dear Mr. Fantasy ontbreekt in het rijtje. Met zijn 5’43 was het mogelijk niet de ideale singlekandidaat. De legendarische versie van bijna elf minuten die later op een live-album verscheen al helemaal niet.
Traffic bestond van 1967 tot 1975. Zanger Steve Winwood zou zijn top-10-hit pas in de jaren ’80 behalen. Dear Mr. Fantasy kreeg nooit de status die het toch echt verdient.
