Er zijn drie reacties mogelijk als je de naam Shane MacGowan laat vallen tijdens het doorsnee verjaardagsfeestje. De meest waarschijnlijke is nog altijd: ‘Wie?’ Tweede in de rij: ‘Die vent met die rotte tanden die ooit ladderzat werd afgevoerd van Pinkpop?’ En de minst gehoorde: ‘Ah, Shane MacGowan, zanger en componist van The Pogues, een van de beste tekstdichters ooit.’ Die laatste zou natuurlijk op één moeten staan.
Goed, een handjevol Nederlanders kent The Pogues, het Iers-Londense gezelschap dat een groot deel van de jaren tachtig onveilig maakte met hun opwindende folkpunk, misschien nog van hun enige, ongecompliceerde, hitje Fiesta. Of anders van het mooiste kerstnummer ooit, Fairytale Of New York. Maar daar houdt het meestal wel op.
Vanaf het moment dat ik A Rainy Night in Soho voor het eerst hoorde op een eenzame zondagavond in 1985 zijn The Pogues mijn all time favorite band. Hun carrière omspant vijf reguliere albums en de belangrijke EP Poguetry In Motion (twee misgeboorten na het vertrek van MacGowan reken ik niet mee) die stuk voor stuk een ongekend niveau halen als het gaat om muzikaliteit, vitaliteit, passie, romantiek, lyrisch vermogen en historisch én politiek besef. The Pogues, dat is Dickensiaanse storytelling op zijn best. A Pair Of Brown Eyes, Sick Bed Of Cuchulainn, Sally MacLennane… luister en je begrijpt wat ik bedoel.
En ja, ‘die vent met die rotte tanden’ is verantwoordelijk voor al die prachtige verhalen. Dankzij zeven muzikanten om hem heen (waarvan Jem Finer, Terry Woods en James Fearnley de status ‘briljant’ met gemak haalden) kregen ze de muzikale omlijsting die ze verdienden. Ruwweg spelen de liedjes van Shane zich af in twee sferen. Ierland staat voorop. Natuurlijk. Met The Broad Majestic Shannon als de sprankelende, ultieme liefdesverklaring aan zijn moederland, het land dat hem zijn spiritualiteit gaf en zijn overweldigend romantische levenshouding. Want ook al doet Shane’s levenswandel anders vermoeden, het is een man met een heel klein hartje.
Daarnaast is er Londen. De stad die hij evenzeer haat als lief heeft. Het centrum van de wereldmacht die zijn moederland in de afgelopen vijf eeuwen in de afgrond duwde. Oliver Cromwell doet in Shane’s universum niet onder voor Adolf Hitler. In het Londen van Shane is geen plaats voor de Big Ben of de Houses Of Parliament. Het Londen van Shane… dat zijn de achterbuurten, de goot en de doodlopende steegjes. Hoeren, drugsverslaafden en zwervers spelen er de hoofdrol. Een snelle handjob bij een vieze oude man levert er vijf pond op. Even later ben je met het spul dat je zo bij elkaar scharrelt een van die drugged up psychos with death in their eyes. Om vervolgens door the coppers in elkaar te worden geslagen. ‘And they ruined my good looks for the old main drag…’ Zo, weten we ook meteen waarom Shane niet moeders mooiste is.
Als The Broad Majestic Shannon zijn ultieme ode aan Ierland is, dan is London You’re A Lady dat als het gaat om de metropool, waar hij groot werd. Het is voor mij het meest ondergewaardeerde Pogues-liedje, al heeft het zware concurrentie van de prachtige ballad Misty Morning, Albert Bridge dat zich ook alweer afspeelt in Londen (maar geschreven is door Jem Finer). Opvallend: beide nummers zijn te vinden op Peace And Love, dat nogal eens gezien wordt als het minst sterke album binnen het Pogues-oeuvre. Kun je nagaan hoe hoog de kwaliteit van de andere albums is.
London You’re A Lady stond zelden op de setlist van hun live concerten. Ik kan me althans niet herinneren het ooit gehoord te hebben tijdens een van de vele gigs die ik mocht bijwonen. En toch… het is een even rauwe als liefdevolle schets, gegoten in een bedrieglijk soort van snelle wals die voorzien wordt van een strak, bijna opzwepend ritme. Strijkers maken de parel compleet.
Die tekst… Het is poëzie. Niets meer en niets minder.
London You’re A Lady (Shane MacGowan)
Ah, London You’re A Lady
Laid out before my eyes
You’re golden heart is pulsing
Between you’re scarred up thighs.You’re eyes are full of sadness
Red buses skirt your hem
You’re head dress is a ring of lights
But I would not follow themYou’re architects were madmen,
You’re builders sane but drunk.
And amidst you’re fading jewels
Shine acid house and punk.
You are a scarlet lady
You’re streets run red with blood
My darling, they have used you
And covered you with mud.
It was deep down in you’re womb my love,
I drank my quart of sin,
While Chinamen played cards and draughts
And knocked back Mickey Finns.
You’re piss is like a river,
And it’s scent is beer and gin,
You’re hell is in the summer
And you blossom in the spring
September is you’re purgatory,
Christmas is you’re heaven
When the stinking streets of summer
Are washed away by rain,
At the dark end of a lonely street,
That’s where you lose you’re pain
This then you’re eyes light up my love
And sparkle once again.
