Als artiest kun je Tim Knol nauwelijks ondergewaardeerd noemen. Of zijn albums een commercieel succes zijn weet ik niet, maar er zijn weinig Nederlandse artiesten die de afgelopen jaren zo bejubeld zijn (zowel door de serieuze popcritici als door het publiek) als hij.
En dat is verdiend. Met name zijn naamloze debuutalbum uit 2010 is er wat mij betreft eentje voor de eregalerij van de Nederlandse popmuziek. De cd staat vol met mooie liedjes, elke track valt op zijn plek.
Maar zoals ik dat wel vaker heb met artiesten, snap ik niks van de singles-keuze van de 23-jarige zanger uit Hoorn. Ik bedoel: Gonna Get There en Glory Days? Come on! En dan hebben we het over het tweede album, Days. Van het debuutalbum werd met name Sam een hit, en ook die voelde ik niet aankomen. Wat mij betreft staan er minimaal tien liedjes op deze cd die beter zijn.
Nu kan ik ze allemaal gaan opnoemen, maar ik beperkt me tot vier.
Find all the love: een gevoelige ballad over het afscheid van een geliefde. Waarin je de ander het allerbeste wenst. Tim Knol op zijn best: huilende country-gitaren en een schorre stem met een snik.
Only Waiting: groots en meeslepend, klinkt bijna als een motown-opname of een track van Smokey Robinson. Zou niet misstaan met ondersteuning van het Metropool-orkest, maar door de eerlijke zang van Knol wordt het nooit ongeplaatst bombastisch.
Driving Home: midden in de nacht terugrijden naar huis, niemand op de weg, de regen klettert op je dak. 100 Miles down, yet 60 to go. Briljante solo ook, van Anne Soldaat.
Maar als ik er één moet kiezen, dan is het toch Music in my Room. Het liedje gaat eigenlijk over de ontzettend gelukkige jeugd die Tim heeft gehad. Nu weten we allemaal dat er weinig goede muziek voortkomt uit gelukkige levens, maar Music in my Room bewijst wat mij betreft het tegenovergestelde. De mooie herinneringen en de dankbaarheid in de richting van zijn ouders zijn echt vertederend, en grijpen je bij de strot.
Okay, radio-fähig is het misschien niet zo, dus kan ik de keuze voor Sam wel begrijpen. Maar Music in my Room mag, samen met zijn debuutalbum, in de Rock ‘n Roll Hall of Fame van de Nederlandse popmuziek.
Beste Freek, Music in my room gaat niet over Tim’s jeugd bij zijn ouders maar het gaat over een zoon van een van zijn, mijn vrienden die aan de ziekte van Duchenne leed en helaas enkele jaren geleden hieraan overleden is. Tim heeft voor zijn ouders dit nummer geschreven
groeten Ton Knol ( de vader van)
PS Wel mooi wat je over zijn eerste cd hebt geschreven.
groeten Ton Knol
Hoi Ton, Bedankt voor het verhelderen. Dat verklaart ook de verdrietige ondertoon die ik meende te bespeuren in het nummer. Dit had ik er niet uitgehaald, al had het ‘racing in my wheelchair’ me op het spoor kunnen brengen. Dat ik dit weet, maakt het liedje misschien nog wel mooier, in mijn ogen.
En natuurlijk ben ik erg trots dat de vader van Tim Knol reageert :)…
Overigens: van Days vind ik A First zwaar ondergewaardeerd! Prachtig nummer…