Dire Straits – Tunnel Of Love

De Dire Straits zijn, op zijn zachtst gezegd, omstreden. Eind jaren zeventig kwamen Mark Knopfler en zijn band op in de tijd dat de punk furore maakte. Dire Straits paste op dat moment eigenlijk in geen enkel hokje en werden dus ook aanvankelijk als punk bestempeld. Niets was minder waar. Dire Straits was volwassen muziek, met veel vingervlugge gitaarsolo’s. Mark Knopfler zong net als gitaarheld Jimi Hendrix en folkheld Bob Dylan: behoorlijk beroerd.

Toch hebben ze, of je er nu van houdt of niet, een paar klassiekers afgeleverd. Van het Top 2000-succesnummer Sultans Of Swing, tot de broeierige, kitsch-single Brothers In Arms en Money For Nothing, een toevallige samenwerking met Sting die werd gebruikt als eerste videoclip ooit op MTV (I want my MTV).

Maar goed, de kritiek dus. Voor een deel ben ik het er wel mee eens. De band heeft me toch een paar draken van singles afgeleverd: met historische dieptepunten als Calling Elvis, Walk Of Life en Twisting By The Pool (ik zie mijn tantes er nog op twisten op de bruiloft van mijn neef. Brrr.). Om de Dire Straits dan maar meteen af te schrijven als overgewaardeerd, dat vind ik te makkelijk. De band heeft hele mooie nummers afgeleverd, zoals Your Latest Trick, Romeo And Juliet en Telegraph Road.

Maar veel mooier dan Tunnel Of Love heeft Mark Knopfler ze niet gemaakt. Alles klopt aan het nummer. Het is een power ballad zoals die alleen in de jaren tachtig konden worden geschreven, compleet met gedempte power chords, spannende opbouw en uitgespinde solo, die doorgaat tot 8 minuut 14. Maar wat me elke keer tot tranen toe beroert is dit stuk, vanaf 5.28:

And girl it looks so pretty to me just like it always did
Like the spanish city to me when we where kids

Mark Knopfler op zijn best. Voor zich uit mompelend, maar toch met zo veel gevoel in zijn strot dat het je raakt. Net als Jimi en Bob: niet met je zangkwaliteiten, maar puur de beleving die je erin legt.