The Battle: Pixies

De Pixies is zo’n band die bij het grote publiek nauwelijks bekend is, maar waarvan de invloed op de popmuziek ongekend groot is geweest. Je kunt gerust stellen dat Frank Black en zijn band, samen met Sonic Youth, de weg geplaveid hebben voor de hele alternatieve industrie in de jaren negentig en daarna. Maar daarover later meer.

Waar je ze van kunt kennen? Misschien van hun grootste hit Here Comes Your Man. Dichter bij een hit kwamen ze niet in Nederland. Als je deze niet kent, dan misschien wel deze tekst uit Fire Water Burn van Bloodhound Gang:

I’m not black like Barry White no I am white like Frank Black is,
So if man is five and the Devil is six than that must make me seven
This honkey’s gone to heaven

Deze regels verwijzen niet alleen naar Frank Black, de zanger van de Pixies, maar ook naar één van hun hits in de VS: Monkey Gone to Heaven.

Keuze Erik Molkenboer: Hey

Doolittle is natuurlijk verre van ondergewaardeerd – tenminste, bij een select publiek; het is voor velen dé Pixies-plaat. Toch komt mijn ondergewaardeerde Pixies-liedje van deze plaat, misschien wel omdat ik het zelf lange tijd onderwaardeerde. Na een zinderende start zakt Doolittle namelijk een beetje in na Monkey Gone To Heaven, met songs als Crackity Jones en La La Love You – niet mijn favorieten. Het laatste deel van de plaat lijkt onder te sneeuwen.
Maar steeds word ik dan weer wakker geschud met Hey. Letterlijk met ‘Hey!’. Daarop volgt een korte stilte, voordat de bas wordt aangeslagen en: ‘Been trying to meet you’. Heerlijk! Ik ben er weer bij. Die bas, van Kim Deal, blijft het hele nummer dragen, zoals in zoveel liedjes van The Pixies. Ondertussen heeft Frank Black hoeren in zijn hoofd en is een van de interessantste liedjes van The Pixies een feit. Je ziet Hey niet vaak in de favorietenrijtjes, in tegenstelling tot Where is My Mind? of Debaser, maar hij hoort er wel degelijk in. Voor mij dan.

Keuze Martijn Vet: Isla De Encanta

De laatste twee Pixies-albums (Bossanova en Trompe Le Monde) draai ik nog altijd graag, al heb ik het altijd jammer gevonden dat de onbevangenheid er in die periode een beetje af was. Ook het eerdere werk is weldoordacht, maar het klinkt speelser.

Uit dezelfde (begin)periode als het fantastische Vamos komt dat andere Spaanstalige nummer van de Pixies: Isla De Encanta. Wat gaat er op dat eiland voorvallen? Het klinkt als een onbezorgd vakantieliedje, maar als je afgaat op de teksten van andere nummers op Surfer Rosa/Come On Pilgrim kan het niet anders of er staat ons toch enig onheil te wachten. Sterker nog, als ik de video goed begrijp, wordt de bestemming niet eens bereikt. Hoe dan ook, het schijnt over Puerto Rico te gaan, waar Black Francis een tijd heeft verbleven. Heerlijk, die vaart, het exotische Spaans, de tweede stem van Kim Deal, de gitaar die soms voor je gevoel te snel invalt of juist weer later komt dan je verwacht. Het mooiste is die stilte bij 1:11 en het goddelijke geschreeuw daarna!
Vlucht geannuleerd? Kan niet waar zijn. Me voy, me voy, me voy!

Keuze Freek Janssen: Is She Weird

Om uit te leggen hoe belangrijk de Pixies zijn geweest in mijn muzikale opvoeding moet ik ver terug in de tijd.
Ik ben van 1979. Mijn (enigszins doorgeslagen) interesse in popmuziek is ontstaan in 1987: alle liedjes uit dat jaar en daarna heb ik heel bewust meegemaakt. Liedjes uit 1986 en eerder lijken uit een andere, oudere wereld.
Aangezien 1987 het jaar was van Bad, is het niet vreemd dat mijn eerste cassettebandjes van Michael Jackson waren. Van daaruit ging ik het muzikale spectrum verder verkennen: van George Michael tot Guns N’ Roses. (Ik bedenk me nu hoe oud Thriller destijds leek, in 1987. Het album was toen vier jaar oud. Nu is The Seldom Seen Kid van Elbow vier jaar oud, maar het lijkt alsof het vorig jaar uit kwam.)
Degene die mijn muzikale smaak heeft gered, was mijn zeven jaar oudere broer. Als ik Man in the Mirror even beu was, snuffelde ik tussen zijn platen: The Pogues, Fishbone, Claw Boys Claw, Dead Kennedies en – jawel – de Pixies. Met name Trompe Le Monde en Bossanova heb ik veel geluisterd. Ik durf zelfs te stellen dat ik in 1991 helemaal klaar was voor Nirvana en alles wat daarna kwam, door het luisteren naar de Pixies. Wat overigens wordt bevestigd door Kurt Cobain: hij gaf zelf toe dat Smells Like Teen Spirit een poging was om de Pixies te evenaren.
Wat mij betreft zijn alle Pixies-liedjes dan ook ondergewaardeerd. Ik heb nog lang getwijfeld tussen Motorway to Roswell en Is She Weird. De laatste heeft gewonnen, puur en alleen vanwege het feit dat dit een typisch, eigenaardig Pixies-liedje is. En dus veel minder radio-fähig dan Motorway, dat zomaar wel eens een hitje zou hebben kunnen worden.
En omdat Martijn misschien wel op Is She Weird gaat stemmen.

Keuze Robert Arnold: Where is my Mind

Ik leerde de Pixies pas kennen nadat Frank Black eind 1992 de band had ontbonden. MTV, wat toen nog stond voor Music Television, draaide Cannonball van The Breeders doorlopend. Ik ging naar de bibliotheek, want Spotify en downloaden kon toen nog niet, en leende een cd (dat dan weer wel) van The Breeders. Helaas was het de eerste cd Pod en niet The Last Splash, waar Cannonball op stond. Ik kopieerde de cd Pod (dat mocht eigenlijk niet) op een TDK 90 bandje en stopte het bandje in mijn walkman als ik naar school ging.

Tijdens een tussenuur vroeg een meisje uit mijn klas wat voor muziek ik luisterde. Toen ik vertelde dat ik naar The Breeders luisterde, reageerde ze verrast en vroeg me of ik dan ook naar de Pixies luisterde. De Pixies, daar had ik wel eens over gelezen in muziekblad Oor. Kurt Cobain was fan van The Pixies. En van Sonic Youth, en dat vond ik ook leuk. En Kim Deal van The Breeders had in The Pixies gezeten. Het meisje had wel cd’s van The Pixies die ik mocht kopieren. En zo kwam ik in aanraking met Trompe le Monde en Bossanova.

The Pixies, dat is een meisje (Kim Deal) op de bas. Ik vond meisjes met een basgitaar stoer (Kim Gordon/Sonic Youth, D’Arcy/Smashing Pumpkins).
The Pixies, dat zijn korte, weirde popachtige liedjes die ontzettend blijven hangen. Ik draai Bossanova en Trompe le Monde nog steeds een paar keer per jaar.
Mijn favoriete Pixies-liedje staat echter niet op deze twee albums, maar op Surfer Rosa. Ik heb de andere Pixies-albums pas veel later geluisterd, toen downloaden al wel kon.
Mijn favoriete Pixies-nummer hoorde ik voor het eerst in de film Fight Club. Where is my Mind is een typisch Pixies-nummer: het duurt niet zo lang, is een beetje vreemd, maar behoorlijk catchy. Frank Black schreef het na een duiktrip ergens in de Carribean, dat maakt de tekst wel ietsje minder vreemd.

Toen ik The Pixies voor het eerst luisterde, wilde ik er graag uitzien als een rockster. Ik geloof wel dat het me ooit gaat lukken om er uit te zien als Frank Black. (Stop…..Where is my mind?)

[polldaddy poll=6185990]