Waar kennen we Smashing Pumpkins ook alweer van?
Als we frontman Billy Corgan moeten geloven, hadden hij en zijn band pech dat hun doorbraakalbum Siamese Dreams ongeveer tegelijk uitkwam met Nevermind van Nirvana. Had Nirvana niet zoveel aandacht opgeëist, dan was Siamese Dream het album geweest dat het eind van de glitter-hardrock inluidde en de terugkeer naar de pure rock.
Zo’n vaart zal het niet gelopen hebben. Dat neemt niet weg dat Siamese Dreams een invloedrijk, maar vooral steengoed album is. De hits: Today en Disarm. Het gerucht doet de ronde dat Billy het album eerst helemaal zelf heeft ingespeeld, daarna heeft laten horen aan zijn mede-bandleden om het ze vervolgens opnieuw te laten inspelen. Een beetje een dwingeland, die Corgan. En hij kon niet eens mooi zingen.
Na Siames Dreams volgde het eveneens succesvolle Mellon Collie and the Infinite Sadness. Op dit dubbelalbum stonden ook een paar pareltjes (waaronder de singles 1979, Bullets with Butterfly Wings en Tonight, Tonight), maar de kwaliteit van Siamese Dreams haalde het niet. Daarna ging het helemaal bergafwaarts met de band.
Waar niet meer van?
Op Siamese Dreams staan twee liedjes die zo bijgeschreven zouden kunnen worden in de Top 2000 – ware het niet dat ze nooit op single zijn uitgekomen. Beide nummers hebben ongeveer dezelfde opbouw: beginnend als gevoelige ballad, uitmondend in stampende gitaren met dito solo’s.
Het gaat om Mayonaise en Soma. Als ik moet kiezen, dan vind ik toch de laatste het meest ondergewaardeerd, vanwege de mooie, dromerige sfeer die het akkoordenschema oproept. Zelfs de krassende stem van Billy Corgan kan dat niet meer verpesten.
The Smashing Pumpkins – Soma from Mateusz Bieniek on Vimeo.
