Waar kennen we Radiohead ook alweer van?
Thom Yorke en zijn vrienden zijn al regelmatig voorbijgekomen op deze blog, maar elke keer ging het over andere artiesten. Maar natuurlijk heeft Radiohead zelf ook een imposant oeuvre. En daarin zitten altijd wel een paar schaduwtjes.
Om even kort de hitgeschiedenis van Radiohead door te nemen: ze braken medio jaren negentig door met Creep, een liedje dat altijd bij ze zou blijven. Met name de gitaarbreak die het refrein inluidt (je ziet Beavis en Butthead al hun handen in de lucht steken en meezingen: ‘ta-da, ta-da, I’m a creep’) was vernieuwend in die tijd (en trendsettend). De rest van het album Pablo Honey leverde geen hit op, al is Pop is Dead minstens net zo goed als creep.
Radiohead leek zelfs een eendagsvlieg te worden. Hoe anders zou het blijken te zijn.
De twee albums die volgend, The Bends en met name OK Computer, werden klassiekers. Liedjes die het goed deden van deze albums: Street Spirit (Fade Out), High and Dry, Fake Plastic Trees, Paranoid Android, Karma Police en No Suprises.
Na het succes van deze albums kon Radiohead het zich permitteren om helemaal te doen waar ze zelf zin in hadden – ook al was commercieel misschien wat minder interessant. Ook al was Kid A een erg onconventioneel album, het werd een groot commercieel succes (met name in de VS). In Rainbows uit 2007 is wat mij betreft een van hun hoogtepunten. De gitaarmuziek hebben ze sinds Kid A voor een groot deel losgelaten, de meeste liedjes hebben duidelijke dance-invloeden.
Waar niet meer van?
Waar moet ik beginnen? Hun albums staan vol met briljantjes die wat mij betreft nooit meer vergeten mogen worden.
Maar Just van het album The Bends benadert de perfecte rocksong. Het piep, schuurt, kraakt en scheurt. De dynamiek is minstens net zo lekker als die van Creep: rustige coupletten, die worden afgewisseld met stampende refreinen. Een onnavolgbaar akkoordenschema: (volgens Wikipedia heeft Thom Yorke het liedje geschreven om zijn bandlid Jonny Greenwood af te troeven in wie meer akkoorden in een liedje kon proppen. De solo doet al denken aan Paranoid Android, dat pas jaren later wordt opgenomen.
Overigens werd het liedje in Nederland nooit op single uitgebracht, in tegenstelling tot Engeland.
