Waar kennen we R.E.M. ook alweer van?
De commerciële doorbraak van R.E.M. in Nederland werd veroorzaakt door het album Out Of Time uit 1991, en dan met name de single Losing My Religion. Popcritici breken zich nog steeds het hoofd over hoe dat nummer heeft kunnen uitgroeien tot een klassieker: het nummer heeft alle schijn tegen – geen duidelijke structuur of refrein, het duurt veel te lang en de tekst is voor niemand te begrijpen.
Het volgende album, Automatic For The People (1992) doet het zo mogelijk nog beter en dat geldt ook voor de single Everybody Hurts. Het mooie aan dit liedje is dat het voor R.E.M. een ongekend toegankelijke tekst heeft. Iedereen snapt waar het over gaat: dat het het leven af en toe zuigt en dat je toch door moet. Vergelijk dat maar eens met Consider this / The slip that brought me to my knees failed / What if all these fantasies come flailing around (Losing My Religion).
Waar niet meer van?
Net als een andere band die doorbreekt in 1991 (Red Hot Chili Peppers) had R.E.M. er eigenlijk al een halve carrière op zitten. Met name eind jaren tachtig maakte de band muziek die zijn tijd ver vooruit was.
Dit artikel had over veel liedjes uit deze periode kunnen gaan: It’s The End Of The World (waarvan de tekst zo snel gaat dat zanger Michael Stipe nog steeds een spiekbriefje nodig heeft om het te kunnen zingen), Orange Crush of Stand (let op dat haar!). Als dat laatste liedje je bekend voorkomt: dit was de soundtrack van de sitcom Get A Life over een dertiger die nog bij zijn ouders woont.
Maar je moet kiezen en als het erop aankomt, heeft The One I Love misschien de meeste eeuwigheidswaarde.
