The Battle: Sia

Sia is een beetje de Hall & Oates van deze tijd. Iedereen kent minstens drie liedjes van haar, maar haar naam doet bij weinigen een belletje rinkelen (over het waarom daarvan later meer).

O ja, zul je zeggen: welke dan? Nou, Titanium, Clap Your Hands, The Girl You Lost To Cocaine, Wild Ones, en haar nieuwste, She Wolf. Draai ze eens achter elkaar en je zult misschien denken:

‘Da’s wel een opvallende stem. Hoe het dat het me nooit is opgevallen dat dit dezelfde zangeres is?’

Wederom: daarover later meer.

Keuze Rob Gommans: Destiny

Op Sia rust de featuring-vloek. Zij is zo’n artiest die het beste – of in ieder geval: het succesvolst – uit de verf komt als ze samenwerkt met andere artiesten of sterproducers. Nou is dat bij – pakweg – Madonna ook zo, maar die brengt het slim genoeg wel onder d’r eigen naam uit. Sia lijkt alleen maar featuring: David Guetta (Titanium), Flo Rida (Wild ones), Different Gear (Drink to get drunk). En het nummer waarmee ik de battle met Freek aanga: Destiny. Die deed ze met Zero 7 (soort lounge-versie van Massive Attack).

Vervelend voor ons Si, vooral als je wel degelijk het nodige in je mars hebt. Zo’n fijne ik-heb-gisteren-in-de-kroeg-maar-drie-pakjes-gerookt-stem, en het schrijftalent om een onvervalste klassieker als Breathe Me voor elkaar te krijgen. Haar beste track, en voor wie het niet weet, hij zit onder de finalescène van de beste tv-serie ooit: Six Feet Under. Ga dat zien, en ween!

Maar goed, daar zit meteen Sia’s achilleshiel: dat nummer steekt dusdanig met kop en schouders boven de rest van haar solowerk uit, dat ze dat nooit meer gaat evenaren. De rest van de albums Colour The Small One en Some People Have Real Problems klinken toch wel een stukje minder memorabel dan dat ijzingwekkend mooie Breathe Me. Waarschijnlijk besloot ze daarom in 2010 maar om de huppelpopkant op te gaan en maakte ze het album We Are Born. Maar ja, we hadden al een Lily Allen. Al moet ik zeggen – ter verdediging van mijn opponent – dat Bring Night wel verreweg het fijnste nummer van dat album is.

Maar, eerlijk is eerlijk, het kan niet op tegen Destiny. Zo’n ultieme relax-track waar Sia’s slaapkamerstem voor gemaakt lijkt. Met een tekst waarin ze het voor elkaar krijgt om haar onvoorwaardelijke liefde voor iemand te combineren met het kijken naar porno in haar hotel dressing gown. En met alle instrumentale trucjes die Air ook uithaalt om een soort universele melancholie naar boven te halen bij iedereen die het hoort. Kortom: topnummer. En jammer dat het tegenwoordig vooral te horen is op plekken waar ze Lounge Classics volume 13 volcontinu op repeat hebben staan. Dus: haal dit prachtnummer uit de Health City-kleedkamers en willekeurig welke sauna-relaxruimte, en stem op Destiny!

Keuze Freek Janssen: Bring Night

Als het een battle is gaan we vechten ook: mooi liedje heb je gekozen, Rob, maar over We Are Born sla je plank mis. Wat een retegoed album. Het is niet eens mijn genre, die vuige kruising tussen disco en Indie die ik eerder zou vergelijken met Kosheen, Moloko of Sophie Ellis Bextor dan met Lily Allen.

En als ik mijn research beter had gedaan (maar ik heb nu eenmaal al gekozen), zou ik misschien zelfs een ander liedje van dat album hebben gekozen. Een onvervalst huppelkuttenliedje waar We Are Born vol mee staat: Stop Trying. In mijn herinnering was dat een grote hit van haar, maar nu blijkt dat het zelfs niet eens op single is uitgebracht (vanwaar dan die airplay, 3FM?).

Maar goed, Bring Night dus. Dit liedje doet precies wat Sia zo goed kan: een onweerstaanbare melodie brengen met een hypnotiserende stem. En als iemand anders het zou zingen, zou het misschien zelfs te zoet en vrolijk klinken, maar Sia klinkt zelfs niet vrolijk als ze Clap Your Hands zingt.

En misschien vind ik dat wel het briljante van We Are Born.

[polldaddy poll=6644534]