Primal Scream. Voor een deel zal ik altijd blijven denken aan John Lennon in foetushouding. Met Yoko Ono er zoemend naast. Of zoiets. Maar voor het grootste deel denk ik dan toch aan het werk van de band Primal Scream voorbij. Lichtend voorbeeld van Britse gitaarmuziek die niet in een hokje valt te stappen. In Nederland (dus?) gedoemd tot een paar radiohitjes. Om preciezer te zijn: twee top 40-hits in de onderste regionen en twee tipparade-hits. Natuurlijk bekend van die radiohitjes: Loaded uit 1990 en Rocks uit 1994. Maar voor mij vooral bekend geworden via Trainspotting en de twee soundtracks die daar van uit kwamen.
Het repertoire van de band is verwarrend eclectisch: er bestaat namelijk niet zoiets als een Primal Scream sound. De band veranderde door de jaren heen voortdurend. Van alternatieve acid house rock in 1990, naar Rolling Stones geïnspireerde dansbare gitaarmuziek midden jaren ’90, naar steeds trippier en experimentelere indie rock rond 2000 en terug naar meer conventionele gitaarmuziek aan het einde van de zeroes.
Het maakt het ook zo moeilijk om iets te kiezen. Want uit iedere periode heb ik wel een favoriet. Toch komt er wel een favoriet naar boven drijven. De allereerste kennismaking met de band, in 1990. Zo’n nummer dat door kan blijven gaan. En door kan blijven gaan. Waarschijnlijk iets van die tijd, want Fool’s gold van The Stone Roses heeft dat ook.
Deze versie komt van de DVD Screamadelica Live:
P.S.: Bonuspunten voor de novelty hit op basis hiervan waar twee Nederlandse DJ’s nog mee kwamen.
Tof nummer! Dat album uit 1994 hebben mijn klasgenoten en ik grijs gedraaid. Leuke reminder dit.
Zijn die bonuspunten nog te verkrijgen?
Of krijg ik punten aftrek als ik beken dat ik dat singeltje van Stenders & Van Inkel zelfs in mijn bezit heb? 🙂
Aan de andere kant, hun uitvoering van Sympathy For The Devil (jawel, die novelty hit was een mashup lang voordat dat door iedereen werd gedaan!) staat ook op de gerespecteerde box 50 Jaar Nederpop (Rare & Obscure), dus hopelijk heb ik nog enige credibility… 🙂