Een actrice heeft eigenlijk maar één kans om serieus genomen te worden als zangeres: als ze haar acteercarrière opzegt. Anders blijft er altijd het imago aan claimen van ‘mevrouw had zeker even genoeg van het acteerwerk’.
Onterecht en zonde; er zijn genoeg actrices die het heel verdienstelijk hebben gedaan op de plaat.
Keuze Frans Kraaikamp: Brigitte Bardot – Harley Davidson (1967)
Over een zingende actrice die bijna tot ‘de club van 26’ was toegetreden
Zingende actrices: wat een thema! Een succesvol samensmelten van deze verschillende talenten is eerder uitzondering dan regel. Zoekend naar mogelijkheden voor een goed verhaal – voor deze blog – schoot Brigitte Bardot door mijn hoofd heen. Misschien niet de beste zangeres, maar een succesvol actrice en een zeer mooie vrouw. Maar wat weet ik eigenlijk van deze zingende actrice die mijn oma had kunnen zijn. Juist ja: helemaal niets! En misschien had ik dat wel zo moeten houden…
Brigitte Bardot werd geboren in 1934. Ze was fotomodel vanaf haar vijftiende en volgde een opleiding tot Balletdanseres aan het Conservatorium van Parijs. Ik begrijp het wel dat ze kansen kreeg als model en actrice. Foto’s van haar zijn – vind ik – een lust voor het oog en van tijdloze schoonheid.
Ze heeft als actrice in 48 films gespeeld in een relatief korte periode van vijftien tot twintig jaar. In de jaren vijftig en zestig was dit vermoed ik heel wat. Behoorlijk wat films waar ze in speelt zijn op het net terug te vinden. Bijvoorbeeld La Vérité (De waarheid) uit 1960.
In haar privéleven liep het niet allemaal even vlekkeloos. Haar huwelijken duurde gemiddeld drie jaar en liepen op de klippen door affaires. In 1960 deed ze op haar 26ste verjaardag een zelfmoordpoging. Allemaal niet zo mooi dus, wat er achter haar verschijning schuilgaat. Op veel latere leeftijd kwam ze in opspraak door haar uitlatingen over bepaalde minderheden.
Midden jaren zestig kreeg ze een kortstondige relatie met Serge Gainsbourg. Hij schreef voor haar een aantal liedjes waaronder Bonnie and Clyde, Harley Davidson en Je T’aime .. Moi Mon Plus. Mijn favoriet is het nummer: Harley Davidson.
Zelden (of nooit) is een Harley Davidson zo door een vrouw bezongen. In het fragment is Brigitte 33 jaar. Ze zingt over de weg, de trillingen van de machine, de snelheid en dat je vergeet je druk te maken over je sterfelijkheid als je haren in de wind wapperen. In de clip danst ze sensueel rond de motor. Een uiterst simpel liedje met vier akkoorden. Een vrolijk en catchy deuntje wat zich in je hoofd zet en wat je niet snel vergeet. Het reutelende bass geluid aan het begin en het eind maakt het geheel compleet.
Zo wil ik Brigitte Bardot wèl onthouden!
Keuze Jaap Bartelds: Joan Collins – Imagine (1983)
De ultieme tegenpool van haar Alexis: geen bitch, maar suikerzoete kitsch
John Lennons Imagine is een van de meest mishandelde anthems uit de muziekgeschiedenis. Zodra er een boodschap van wereldvrede gepredikt moet worden, duikt het lied op in de wanstaltigste vermommingen. De pianoballade leent zich dan ook vrij gemakkelijk voor het recyclen van die fraaie boodschap. Slechts een paar eenvoudige akkoorden bieden muzikale ondersteuning aan een tekst over het simpele gegeven dat er geen hel kan zijn als er ook geen hemel is. En stel je toch eens voor: als er geen landen zijn, hebben we ook geen grenzen en is iedereen gelijk. Geen honger, geen religie en geen bezittingen, dus geen enkele reden om elkaar nog naar het leven te staan.
Eerlijk gezegd klinkt dat nogal naïef en zelfs een beetje saai. Maar de universele boodschap van lief zijn voor elkaar spreekt al jaren tot de verbeelding. Niet gek dus, dat Madonna er in haar prekerigste periode mee aan de haal ging. Tijdens haar Reinvention Tour haalde ze het lied met het voor haar gebruikelijke gebrek aan raffinement geheel door de mangel, om er later nog een studioversie tegenaan te gooien ten bate van het goede doel.
Imagine there’s no Madonna, en ga mee terug naar 1983. Begin jaren tachtig beleefde Joan Collins een glorieuze comeback als überbitch Alexis Colby in de razend populaire soap Dynasty. Eind jaren vijftig schitterde ze als verleidelijke starlet in tal van Hollywood-films, maar twintig jaar later werd ze alleen nog gevraagd voor armetierige B-producties. Het ultieme dieptepunt was Empire of the Ants, waarin de arme Joan werd belaagd door een leger reuzenmieren. Toen haar zus Jackie haar vervolgens castte als rijk en vals loeder in de boekverfilmingen The Bitch en The Stud, was daarmee de weg geplaveid naar Dynasty.
Wat volgde was eeuwige roem, waar de inmiddels 80-jarige Collins nog altijd op teert. Waarmee we komen op het idee voor deze battle: zingende actrices. Echt zingen kon Collins niet, maar haar versie van Imagine uit het eerder genoemde 1983 spreekt nog altijd tot de verbeelding. Met een Thatcheriaanse dictie praat/zingt de diva de regels van het lied aan elkaar, begeleid door de ingeblikte klanken van The Royal Philharmonic Orchestra.
Haar versie van Imagine klinkt nergens zo larmoyant als die van John Lennon of zo irritant als Madonna’s poging. Het is gewoon helemaal Joan Collins, oftewel de ultieme tegenpool van haar Alexis: geen bitch, maar suikerzoete kitsch.
Keuze Freek Janssen: Patty & Shift – Wonderful (1989)
Pijnlijk geforceerd en ongemakkelijk
Actrices van wie je niet verwacht dat ze kunnen zingen en het tóch blijken te kunnen; mooi. Zangeressen van wie niemand meer weet dat ze ooit actrice waren (hallo J-Lo), ook interessant.
Een ondergewaardeerde categorie is wat mij betreft de ‘zingende actrice tegen wil en dank’. Het staat nu eenmaal in het script dat je moet zingen, of je moet van de GTST-producent je rol uitmelken, maar er zin in hebben? Nee.
Kijk eens naar die blik van Mary-Lou van Steenis in dit Countdown-filmpje, en dat ongemakkelijke dansje als ze zich even geen houden weet te geven. Dit is zó pijnlijk geforceerd, dat je je er ongemakkelijk bij gaat voelen.
Waarom dan toch hier een plekje? Omdat Wonderful een prima pop-liedje was, dat in een traditie paste eind jaren tachtig – ergens tussen Belinda Carslisle, Kim Wilde en Taylor Dayne in. Zonde eigenlijk dat Mary-Lou vooral nog bekend is als Ellen uit Vrienden Voor Het Leven; als Patty in Spijkerhoek was ze pas stoer. En eigenlijk te cool om Patty te zijn.
Leuk voor de nutteloze-feitjes-fetisjisten: Shift was geen gelegenheidsformatie om Patty te lanceren, maar een échte band, opgericht door niemand anders dan John Ewbank. In 1990 deed het groepje zelfs mee aan het Nationaal Songfestival met Helemaal.
Keuze Roland Kroes: Vanessa Paradis – Sunday Mondays (1992)
Als acterende zangeres doe je het toch nooit goed
Zingende actrices brengen soms het slechtste in mensen naar boven. Niet in de laatste plaats henzelf. Maar dat is regelmatig onterecht. Als een actrice gaat zingen, dan zit daar soms iets bij dat bij acteren als vanzelfsprekend wordt aangenomen: je meet je een rol aan. Vloeken in de kerk bij muzikanten, want daar moet je alles doorleven; of eigenlijk: zijn. Best onterecht, als meetlat.
Anyways, Vanessa Paradis heeft vanaf moment 1 gedoe gehad. Al voor ze ging zingen eigenlijk. Haar wraak met Tandem was zoet (hoewel dat bijvoeglijk naamwoord niet echt past bij de video). Vervolgens zocht ze met de samenwerking met Lenny Kravitz die shit eigenlijkzelf weer op. Want DAT was makkelijk schieten voor de goegemeente. Helemaal toen ze iets kregen met elkaar. Maar dat album was eigenlijk heel ok. En Sunday Mondays een muzikaal soepel vallend nummer dat zich in catchiness kan meten met de ondergewaarde nummers van Madonna, Prince en R.E.M. die eenzelfde ‘euvel’ hebben (te makkelijk in het gehoor liggend, maar eigenlijk heel goed): Dear Jessie, Raspberry Beret en Shiny Happy People.
Keuze Robin Wollenberg: Kylie Minogue & Nick Cave – Where The Wild Roses Grow (1995)
Er was eens, maar dan zonder happy end
Zingende actrices… Er zijn er zovelen die die weg getracht hebben te bewandelen, of andersom natuurlijk. Meestal met niet al te veel succes. Zeg nou eerlijk, is Madonna zo’n geweldige actrice of Nicole Kidman zo’n geweldige zangers? Maar ook in Nederland is het niet een onverdeeld succes. Linda, Roos en Jessica hadden één grote hit. Maar er zijn soapies die het wel lukt.
Kylie Minogue is zo’n uitzondering. Al zal menig jeugdige lezer zich afvragen waar ik het over heb. Ja echt, Kylie was/is een actrice! Een heuse soapie! In 1979 begon haar carrière bij de Australische tv-serie The Sullivans. Echte bekendheid verwierf ze pas met acteerwerk in de, eveneens Australische, TV-hit, Neighbours. En eerlijk is eerlijk, haar eerste scene is waarschijnlijk niet de scene waar ze nu het meest trots op is. Maar de serie werd een absolute hit. Ook daarna acteerde ze in diverse films.
Als zangeres scoorde ze haar eerste hitje in 1988 met I Should Be So Lucky. Voor sommigen is dit een echte guilty pleasure. Vele hits en albums later is ze nu een gevierd zangeres, is haar acteercarrière wat in de vergetelheid geraakt en is ze coach in The Voice of UK.
Een geweldig duet zong ze in in 1995 met Nick Cave; Where the wild roses grow; een prachtig samensmelten van de donkere stem van bad boy Nick Cave met het lieve meisje Kylie Minogue. De song vertelt het verhaal van een man die een vrouw het hof maakt en haar vermoord, omdat alle schoonheid moet sterven. Nick Cave werd geïnspireerd door een andere song, Down in the Willow Garden; een echte murder ballad waar Nick Cave nog een heel album vol verzamelt. Onder anderen Art Garfunkel en The Everly Brothers vertolkten dit prachtige liedje.
As I kissed her goodbye I said, “All beauty must die”
Where the Wild Roses Grow raakte me, geeft mij kippenvel. Het doet bijna klassiek aan. Het afwisselen van de donkerheid en de liefelijkheid van het liedje bekruipt je. Er was eens, maar dan zonder happy end…
Keuze Victor Romijn: Nicole Kidman – One Day I’ll Fly Away (2001)
Ze houdt zich prima staande in het bombastische arrangement
Zingende actrices; ik hou maar even de definitie ‘actrice waarvan je later ontdekt dat ze ook kan zingen’ aan. Hiermee verwijder ik meteen een heleboel acterende zangeressen en musicalsterren van de lijst, maar het zij zo.
Zoekende naar mijn keuze merkte ik dat ik er eigenlijk niet eens zoveel ken. Tuurlijk, een aantal schieten meteen je hoofd in, maar dat zijn echt uitzonderingen. Kylie en Carice komen elders in de lijst voor, en veel verder kwam ik eigenlijk niet. Scarlett hoorde ik jaren terug eens een prima versie van Summertime zingen, en de meeste actrices hebben tijden hun opleiding ook wel leren zingen, maar het is gewoon niet de hoofdzaak.
Dat Nicole Kidman kon zingen wisten we al. Ze speelde een meer dan uitstekende rol in Moulin Rouge waarin ook Ewan McGregor goed bij stem bleek te zijn, Ze heeft ook een lied in de film Happy Feet ingezongen, maar het bekendste is ze van haar duet met Robbie Williams. Somethin’ Stupid heeft zelfs nog een paar jaar in de Top 2000 gestaan.
Topnummer, wel uit Moulin Rouge moet ik zeggen, vind ik toch One Day I’ll Fly Away. Het origineel is natuurlijk al enorm sterk, maar Nicole laat hier horen haar stem onder controle te hebben en dat hoor je in alles. Timing, emotie en volume zijn prima in orde en ook al is het arrangement behoorlijk bombastisch, ze houdt zich uitstekend staande. De rol van Satine leverde haar niet voor niets een Oscarnominatie op.
Keuze Robert Arnold: Charlotte Gainsbourg – The Songs That We Sing (2006)
Als product van het bekendste hijgliedje aller tijden kan ze best aardig zingen
Als een besluiteloze golf
ga ik, ga ik en kom ik
in je schoot
ik ga en ik kom
in je schoot
en ik houd me inOh, mijn lief
je gaat, je gaat en je komt
in mijn schoot
je gaat en je komt
in mijn schoot
en ik ga met je mee
ik hou van je, ik hou van je
oh, ja ik hou van je
4 minuten 20.
In het Frans is dit toch echt beter te verteren, maar dit hoog ‘standje‘ van Serge Gainsbourg en Jane Birkin is niet het enige product van hun liefde. Charlotte Gainsbourg werd geboren in 1971 en is een bekend actrice. Volgens wikipedia en IMDB heeft ze in tal van films gespeeld en wellicht heb ik daar wel een of twee films van gezien.
Maar goed, Charlotte is ‘het product’ van het allerbekendste hijgliedje aller tijden, haar vader is wellicht de grootste chansonnier ooit en haar moeder is het zuchtmeisje aller zuchtmeisjes (sorry BB). Natuurlijk moet Charlotte zichzelf dan ook muzikaal laten gelden. Heb ik nog even de vader van haar stiefzus buiten beschouwing gelaten. Jane Bikin was getrouwd met John Barry en John Barry combineert film en muziek ook meesterlijk (zie James Bond)
Alsof dit al niet genoeg basis biedt laat Charlotte zich ook nog eens muzikaal ondersteunen door mensen als Air, Beck, Jarvis Cocker en Conor O’Brien (Villagers).
Het resultaat moet dan dus wel prachtig zijn.
The Songs That We Sing was de eerste single van Charlotte’s meest bekende album 5:55. De zang doet aan het zuchten van haar moeder denken, het liedje aan het filmische dat alle Franse chansons lijken te hebben.
P.S. Papa Serge kreeg later met de 21 jaar jongere model/actrice Bambou nog een zoon, Lulu Gainsbourg. Charlotte’s halfbroer nam in 2011 met tal van bekende vrienden een album met liedjes van Serge op die volgens mij voor ons muzieksnobs wel noemenswaardig is. Hierop ook mijn favoriete Gainsbourg-liedje Bonnie & Clyde met bekende actrice Scarlett Johansson (en we zijn weer rond).
Keuze Edgar Kruize: Scarlett Johansson – Fannin Street (2008)
Ze lijkt daadwerkelijk artistieke visie te hebben
De zangcarrière van Scarlett Johansson is er nu niet eentje die in het hokje ‘bekende actrice moet zo nodig een ceedeetje opnemen’ past. Ze lijkt daadwerkelijk artistieke visie te hebben.
Haar debuutalbum Anywhere I Lay My Head bevat goeddeels covers van Tom Waits-nummers. Pretentieus. En niet altijd volledig geslaagd. Maar op de momenten dat het klopt, krijgt ze met haar donkere monotone stem het voor elkaar het werk van de schorre brombeer een volledige extra (en eigen) laag mee te geven.
Een van de meest geslaagde momenten is Fannin Street. Het origineel is sowieso al een van de hoogtepunten op Waits driedubbellaar Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards. Waits maakt van de bezongen straat een achterwijk, waar je in je hoofd allerlei aan lager wal geraakte types ziet rondscheuren.
Don’t go down to Fannin Street
You’ll be lost and never found
You can never turn around
Don’t go down to Fannin Street
Als Scarlett (vanaf de straathoek geflankeerd door David Bowie) exact dezelfde woorden zingt, verandert het straatbeeld. Nog steeds is het er niet pluis. Maar waar de straat bij Waits vooral een plek is waar types van bedenkelijk allooi rondhangen en zwelgen in hun eigen ellende, is het in Johanssons versie een straat waar een wisse dood op de loer ligt. Een straat waar je zeker als vrouw niet moet komen. Maar waar ze toch verzeild raakte en zich ineens realiseert dat het een eindpunt is.
Bloedstollend.
Keuze Stefan Koopmanschap: Carice van Houten – YOU.ME.BED.NOW (2013)
Het helpt misschien ook wel dat de tekst nogal seksueel van aard is
Carice van Houten. Naast full-time lekker ding en een van ‘s-Neerlands beste actrices verraste zij Nederland in 2012 ineens met haar muzikale kwaliteiten. In eerste instantie kwam Particle of Light uit, een bijzonder mooi duet met de zanger Antony, waarvan de bijbehorende clip ook nog eens zo waanzinnig mooi was dat alleen die clip al me kippevel bezorgt. Toen bleek ineens dat dit niet een eenmalig iets was: Carice zou met een album komen.
Ik sprak mensen die sceptisch waren na Particle of Light. Het was allemaal leuk en aardig, maar zou dit wel wat worden? Ze is immers toch vooral actrice, en moet ze dan nu wel muziek gaan maken? Schoenmaker, blijf bij je leest, toch? Nu had Carice al in 2010 laten zien muzikale talenten te hebben toen ze bij een benefietuitzending op televisie samen met Kane ervoor zorgde dat Kane ineens wél goed was, maar toch vroegen mense af of het nodig was om de muziek in te gaan. Het album See You On The Ice is van een bijzonder hoge kwaliteit, en bewijst dat Carice van Houten toch bovenal multitalent is, en we als Nederlanders bijzonder trots mogen zijn op iemand die meerdere dingen kan, én dat ook nog eens heel erg goed doet.
Van alle nummers van See You On The Ice is er toch 1 nummer dat me blijft bijstaan. YOU.ME.BED.NOW is een combinatie van hele fijne, dromerige popmuziek met de prachtige stem van Carice. Het helpt misschien ook wel dat de tekst nogal seksueel van aard is, wat voor velen toch nog wat extra tot de verbeelding zal spreken bij Carice van Houten. Maar wat mij betreft had de tekst ook over sokken stoppen, de planten water geven of het koken van spruitjes kunnen gaan: de combinatie van de muziek met de stem van Carice is op zichzelf al iets wat voor kippenvel zorgt.
Vreemd genoeg is YOU.ME.BED.NOW nooit een hit geworden. Emily was, en ook haar duet met Kane (No Surrender) heeft de Top 40 gehaald maar niet YOU.ME.BED.NOW. Ik snap het niet. Want zeg nou zelf: Dit is toch prachtig?
Keuze Marèse Peters: Hadewych Minis – I Invite You (2013)
Gevoelig liedje van een vrouw met ballen
Een vrouw met ballen, dat is Hadewych Minis. Een succesvolle carrière als actrice bij onder meer Toneelgroep Amsterdam onderbrak ze omdat ze liever iets anders wilde doen: muziek maken. Ze kocht een basgitaar en begon liedjes te schrijven.
Samen met Mike Boddé zag ik haar in 2013 in de Leidse Schouwburg. In een zachtgeel jurkje met plisséplooitjes en op hoge hakken zong ze daar de sterren van de hemel. Pop, klassiek, jazz, het ging haar allemaal even gemakkelijk af; zie bijvoorbeeld deze U2-cover. En het werd echt spannend toen ze die basgitaar omhing (zie het voor je: dat lieve jurkje met die hoge hakken, en die basgitaar!) en haar eigen nummers begon te spelen. Ik werd helemaal weggeblazen. Wat een wereldvrouw.
Haar nummers, die ook op het album ‘Hadewych Minis’ uit 2013 staan, zijn heerlijk gevarieerd. Elk nummer roept een heel eigen sfeer en gevoel op. Van vette rock tot zoete, lieve liedjes met een kartelrandje. Lef heeft ze!
Uitschieters op het album zijn The Cross (een cover van één van de mooiste nummers van Prince) en Invite You. Een intiem, gevoelig nummer waarvan ik al de eerste keer dat ik het hoorde kippenvel kreeg.
[polldaddy poll=7770137]
