Waar kennen we U2 ook alweer van?
De naam doet misschien vaag een belletje rinkelen. Zonder gekheid: U2 is een van de grootste popbands sinds de jaren 80.
Een korte geschiedenis, maar alleen omdat dat belangrijk is in het verhaal: U2 verovert eind jaren 70, begin jaren 80 de wereld met epische, Ierse rock. Vooral in de jaren 80 zijn ze een vreemde eend in de bijt: tussen alle strakke, semi-elektronische new wave-bands klinkt hun album The Joshua Tree als melodieuze, sferische rock.
In de jaren 90 maken ze een totaal onverwachte beweging: Achtung Baby en Zooropa zijn albums met juist enorm veel elektronisch invloeden. Ondanks dat de albums door critici lovend worden ontvangen, levert het ze niet veel hits op: na One (van Achtung Baby) hebben ze weinig grote single-successen gehad in dit decennium.
Waar niet meer van?
Het album Pop uit 1997 kan gezien worden als het derde en laatste deel in deze trilogie. De experimenteerdrift van U2 manifesteert zich dit keer als een soort van disco-muziek met gitaren. De eerste single Discothèque is zelfs wel eens vergeleken met The Village People.
Het album is een mengeling van pompende disco en hypergevoelige ballads, waaronder If You Wear That Velvet Dress en Wake Up Dead Man. De ballad Please (over het conflict in Noord-Ierland) wordt op single uitgebracht en krijgt best wel wat aandacht op de radio en MTV. Maar veertien jaar later lijkt het liedje totaal vergeten, net als zo’n beetje het hele album Pop.
Hoogtepunt: die baslijn, de roffelende trom, de opbouw, en dat prachtige einde (love is not what you’re thinking of, fade out).
