En dan nu het laatste fragment. Het is niet zo’n bekend nummer dus áls je artiest en titel helemaal goed hebt, krijg je 5 bonuspunten! De eerste tonen klonken uit het hifi-setje achterin dit bruine café. Ik sprong op. Ik weet het! Ik weet het, en ik begon driftig te pennen.
De vijf extra punten bleken doorslaggevend. Het waren díe punten waardoor wij de eindoverwinning net voor de neus van onze concurrentie wisten weg te kapen. En dat dankzij een liedje dat ik nog maar net had leren kennen.
Wellicht dat ik het een paar dagen eerder voor het eerst voorbij had horen komen op de radio bij een verzoekprogrammaatje, misschien dat het tot mij kwam via de door mijn muziekspeler gesponsorde wekelijkse ontdekkingsreis, of dat het op een van de verzamel-LP’s uit mijn pas aangeschafte collectie stond… Ik vond het in ieder geval een aangename kennismaking, en dát terwijl het nummer eigenlijk al best oud was en destijds toch ook een flinke hit was geweest.
Inmiddels was ik er al wel achter gekomen dat het niet één zangeres was, een dame genaamd Renée, maar een band. Ooit ontstaan als René & His Alligators, een van de vele groepen uit de Haagse beat-scene van het begin van de jaren ’60. Maar als Renée, alleen nog maar bestaande uit gitarist en toenmalige spil René Nodelijk én zijn vrouw Anja die de zang verzorgde.
Hoewel… vlak voor de release van dit liedje had René het even helemaal gehad met het bandleven en hief de band op, waardoor Anja noodgedwongen met een tape door het land moest om haar single te promoten. Maar desondanks werd het hun grootste succes. Want de single werd gooide niet alleen in Nederland hoge ogen, Noorwegen liep er ook warm voor, evenals onze zuiderburen.
