Heb jij die Netflix docu over Robert Johnson al gezien, vraagt collega Robbert – what’s in a name. Een kort en bondig nee is mijn antwoord. Wat volgt is een (te) kort en leuk gesprek over de betekenis van Robert Johnson voor de muziekgeschiedenis. Veel muziek van muzikale grootheden zoals The Stones is terug te herleiden naar het werk van Johnson en zijn muzikale bluescollega’s. Conclusie? Deze blueshelden hebben niet altijd de waardering gekregen die ze eigenlijk wel hebben verdiend. En dat is een understatement. That’s, letterlijk en figuurlijk, the blues.
Een paar dagen later een twitterbericht van Daniël Lohues. Hebben jullie eigenlijk die docu over Robert Johnson op Netflix al gezien? Nee nog steeds niet. Dezelfde dag een oproep van Ondergewaardeerde Liedjes voor een Robert Johnson cover battle.
Ondanks deze voortekenen besluit ik de volgende dag om een weekje over te slaan en de Robert Johnson battle aan mijn neus voorbij te laten gaan. Alleen vlak voor het slapen gaan krijg ik een spontane ingeving. Als een duveltje uit een doosje dient zich een muzikaal verhaal aan. Alleen sta ik voor een duivels dilemma. Het nummer waar ik over wil schrijven is (nog) niet officieel uitgebracht. En hoe kan een niet uitgebracht liedje nu ondergewaardeerd zijn? Een gevalletje van de duivel geen kwaad weten? Speel ik advocaat van de duvel en hang ik het muzikale verhaal nu al aan de grote klok? Of wacht ik tot de muzikant in kwestie zijn muzikale bekentenis doet? Slechts een select gezelschap is op de hoogte van dit opmerkelijke verhaal. Met het dringende verzoek om dit niet met de ‘boze en donkere’ buitenwereld te delen. Ik neem toch alvast een voorschot op deze duivelse kwestie. Er is namelijk een duidelijk link met de legende rond Robert Johnson.
Johnson ging op een nacht naar de crossroads om daar zijn ziel te verkopen aan de duivel. Zijn ziel in ruil voor virtuoos gitaarspel. De duivel pakt zijn gitaar af, stemt het en vanaf die dag speelt Johnson, tot ieders verbazing, de sterren van de hemel. Dit levert meerdere bluesklassiekers op waaronder het fameuze Crossroads blues. Alleen de duvel blijkt niet alleen actief te zijn in de Mississippi Delta van de jaren 30. Anno 2019 heeft hij zijn werkterrein verlegd naar de Drents-Groningse veenkoloniën.
In dit specifieke geval de omgeving van Spijkerboor. Een dorp op de grens van Groningen en Drenthe. Een historische omgeving. Voor muziekliefhebbers en muzikanten bekend dankzij cafe ’t Keerpunt. Het oudste bluescafé van Drenthe dat zijn oorsprong kent in 1750! Een inspiratiebron voor troubadours die van heinde en ver naar Spijkerboor afreizen. Luister eens naar The Turning Point van Tim Grimm of het onlangs uitgebrachte Afterglow van de Ier Robb Murphy. Alleen is er één muzikant die om een andere reden naar Spijkerboor gaat. Deze artiest ontvangt lovende recensies, heeft een volle agenda en heeft meerdere muziekprijzen op zijn schoorsteenmantel staan.
Heeft hij dit te danken aan zijn muzikale kwaliteiten? Zijn muzikaal ambachtschap? Is hij echt zo talentvol. Of is er iets anders aan de hand? Gitaarles als jong ventje. Spelen in bandjes. Allemaal leuk en aardig maar het zet niet echt zoden aan de dijk. Hij krijgt het advies om af te reizen naar de crossroads bie Spiekerboor. En dat zet zijn muzikale leven totaal op zijn kop. Hoe? Waarom? Dat zal de muzikant later dit jaar zelf op muzikale wijze bekend maken.
En mocht je denken dat bovenstaand verhaal over Daniël Lohues gaat dan moet ik je helaas teleurstellen of juist gerust stellen. Natuurlijk is Lohues wel van de blues. Letterlijk en figuurlijk. Tekstueel en muzikaal. De albums met de Louisiana Blues Club spreken voor zich. En af en toe keert de blues weer terug bij Lohues. Gao Weg van het album Vlier (2018) is daar een goed voorbeeld van. En op zijn nieuwe live album Elektrisch Live wordt de blues ook weer omarmt. En anders zijn er wel de verwijzingen in zijn nummers, zoals Prachtig Mooie Dag:
Ok de blues en ok de rest
Ik haol vandaage alles buuten
De blues en andere amERICANA stijlen behoren tot de ingrediënten die meester-kok Lohues gebruikt voor zijn muzikale recepten. Dat brengt me bij een ‘ondergewaardeerd’ nummer van Skik: De Schipper en de Duuvel, afkomstig van het in 1999 verschenen album ’s Nachts. Blues en gospel vloeien samen en de link met Johnson is muzikaal (de blues) en tekstueel (de duvel) snel gelegd.
k heb de duuvel zien
en weet ie wat ‘e tegen mij zee
hij zee a’j precies doen wa’k joe zegge
dan is ‘t gebeurd met ach en wee
De duivelse crossroads op zien Drèents. Maar tot zover deze duivelse afleidingsmanoeuvre. Dit verhaal krijgt, zoals eerder gezegd, nog een duivels staartje. Eerst maar even een avondje Netflix plannen. De duvel zit mij op de hielen!
