Renaud – Mistral Gagnant

Een verhaal over 5 minuten op een bankje, in de regen, in minder dan 5 minuten een prachtig liedje over zijn jeugd, zijn dochterje, verloren liefde. Renaud is de man die hier verantwoordelijk voor is een Frans liedje, een chanson genaamd Mistral Gagnant. Het nummer schrijft hij, zo gaat het verhaal, tijdens de opnames van een van zijn albums. En dat opnemen gebeurt niet in Frankrijk maar in Amerika en dat allemaal in 1985. En daar zit Renaud dan ver weg van huis en haard van geliefde en dochter. Uit verveling schrijft hij wat regels en zet deze op muziek. Een niemendalletje, niet om het op te nemen, hij laat het wel via de telefoon aan zijn vrouw horen, maar niet voordat hij heeft gezegd dat het een erg sentimenteel liedje is waar niemand op zit te wachten. Renaud zet de eerste regels in:

A m’asseoir sur un banc cinq minutes avec toi

Et regarder les gens tant qu’y en a
Te parler du bon temps qu’est mort ou qui r’viendra
En serrant dans ma main tes p’tits doigts

Een liedje over dat je het leven lief moet hebben maar ook dat de tijd een sluipmoordenaar is die de lach van een kind ontneemt. Zijn vrouw nadat zij het heeft gehoord reageert met de woorden: als je dit niet opneemt ga ik van je scheiden.

Te raconter enfin qu’il faut aimer la vie
Et l’aimer même si le temps est assassin
Et emporte” avec lui les rires des enfants

Et les mistrals gagnants
Et les mistrals gagnants

En feitelijk is de rest geschiedenis. In 2015 werd dit liedje in Frankrijk verkozen tot het mooiste chanson aller tijden, en dat voor een liedje wat uit verveling is geschreven. Een liedje wat door de eerste klanken van de piano iets doet. En iedere keer weer die wind die het wint. Maar Mistral Gagnant is ook een snoepje uit de jaren ’60, dat razend populair in Frankrijk was. Heerlijke zoetigheid, zoals dit nummer ook heerlijk is, je kan er van blijven snoepen, het verveelt nooit.

Een liedje wat in Frankrijk zo gewaardeerd wordt mag hier natuurlijk niet ondergewaardeerd blijven. Ik heb het vast wel eens eerder gezegd maar in al zijn simpelheid is dit kleine nummers zeer groots, zo’n levenswijsheid of les waarvan je had gewild dat jij het had gemaakt, de handjes van zijn dochter in zijn hand terwijl hij mijmert over zijn jeugd. Teksten en muziek die tezamen een film worden en dan is een bankje genoeg en kunnen die 5 minuten niet lang genoeg duren.