Ergens begin deze eeuw heb ik ongeveer 5 keer met deze CD voor € 2,50 in mijn handen gestaan. En evenzo vaak heb ik het toch terug gelegd. Waarom? Een maat van mij kocht zo’n beetje alles in de uitverkoop-bak wat enig sinds zijn brede smaak aansprak en heel vaak – te vaak – bleek het zwaar tegen te vallen. Hij heeft inmiddels een kast vol met deze ceedee’s in huis, die nooit meer gedraaid gaan worden. Tweede hands leveren ze zelfs geen eurootje op, want het is veelal onbekend en onbemind. Ik daar aan tegen wik en weeg, want ook mijn muziekhok is vol. Veel te vol volgens mijn vrouw. En dus leg ik nog wel eens wat terug.
In al die jaren heb ik zo circa 5-6 ceedee’s laten liggen waar ik nu spijt van heb. Wiskundig gezien is dat een mooi percentage, want altijd nog beter dan een kast vol waardeloze geluidsdragers. Maar om de een of andere reden schuren die gemiste kansen. Een jeuk die maar niet weg wil. Ik kan derhalve geen muziekkelder of uitverkoopbak voorbij lopen zonder op zoek te gaan naar een gemiste parel. Een soort verlossing voor de stupiditeit destijds.
Een daarvan is Pictures Of Life’s Other Side van Johnny Dowd. De titeltrack is een Hank Williams-klassieker (evenals nummer twee van de 16 tracks), maar de rest komt uit eigen pen. Een album uit 1999 met een nietszeggende hoesfoto van een grijzende serieus kijkende man in een besneeuwd grijs landschap. Hij maakt alternatieve country en zijn muziek én stijl is een combinatie van Tom Waits, Nick Cave en Captain Beefheart plus een vleugje Neil Young qua gitaarwerk. Eigenlijk past hij niet in een hokje, want zijn muziek is uniek en vreemd.
Zijn debuutalbum met de alles zeggende naam Wrong Side Of Memphis zorgde voor enige bekendheid en gaf hem de mogelijkheid zijn tweede album Pictures From Life’s Other Side uit te brengen. Door de jaren heen heb ik via YouTube diverse tracks kunnen beluisteren en ik moet bekennen dat ik een meesterwerk heb laten lopen. Oké, het zal niet voor iedereen hetzelfde gevoel oproepen, want dit album is donker met een gitzwarte rand. Zo verschrikkelijk zwart dat de kleuren er weer vanaf spatten. Het gevolg wanneer een musicus alles in eigen beheer en zonder bemoeienissen van een platenmaatschappij kan doen. Dowd declameert zijn teksten als een profeet die op de hoek van de straat het einde der dagen aankondigt. Hel en verdoemenis.
I crawled across the border, just to see your face
You destroyed what was familiar
I was left in a foreign place
I promised you my kingdom and everything I owned
I stripped myself stark naked and handed you my skin and bones
In 1956 kwam de film Et Dieu…Créa La Femme in de bioscoop en maakte Brigitte Bardot tot een seksymbool. Een typische Franse film over een rusteloos getrouwde jonge vrouw in een rustig kustplaatsje, die elke man het hoofd op hol brengt. Overspel is het gevolg. Johnny Dowd bezingt eenzelfde scenario in God Created Woman en hoe hij ten gronde gebracht wordt door een – in zijn ogen – duivelse vrouw.
The cotton sheets were stained with sin
You took your pleasure there
You writhed I moaned.
You cursed I groaned and dreamed of your long red hair
You knew Cain, you knew Abel. Your sister was a Jezebel
Your love is no gift from heaven. Your love is a dog from hell
Inmiddels staat de teller op 19 studioalbums, 3 EP’s en 5 live-albums, en een gedichtenbundel. Allemaal zonder commercieel succes.
Let this be a warning to all you foolish men
God created a woman, but she’s the devil’s next of kin
