In 2014 kwam ik via het geweldige YouTube kanaal van muzikale helden KEXP de band Luluc op het spoor. Bij het horen van de eerste klanken van het nummer Without A Face was ik geboeid, bij de eerste vocalen was ik verkocht. Het was zo intens en zo prachtig, dat kon bijna niet zomaar ineens voorbij komen. Toch kwam dat het, en het bleef hangen. Zelfs nu, bijna 4 jaar later, zet ik het nummer nog met regelmaat op. En het blijft nog even indrukwekkend als de eerste keer dat ik het hoorde. Of nou ja, iets minder, want de eerste keer was magie, maar nog steeds onverminderd prachtig.
In eerste instantie dacht ik dat Luluc enkel de zangeres was, met toevallig een ondersteunende gitarist naast haar. Het bleek achteraf toch dat ze beiden de Australische band met de naam Luluc vormen. Ook goed. Het doet niets af aan de muzikale schoonheid.
De stem van de zangeres, Zoë Randell, is vederlicht en betoverend en doet met nog het meest denken aan een jonge Joni Mitchell. Even licht en hoog, zweverig haast, maar met eenzelfde boeiende fascinatie. En voor Joni’s 3-pakjes-per-dag-routine. Dat maakte toch een behoorlijk vocaal verschil, bleek na een jaar of 30.
Het nummer Without A Face stond op het album Passerby, eveneens een fabelachtige plaat. Alle grote recensenten waren lovend, met 4 en 5 ster recensies, maar bij het grote publiek deed het niets. Helaas, zoals te vaak bij de mooiste muzikale uitingen. Na het uitbrengen van het album werd het angstvallig stil. Even dacht ik dat ze gestopt waren. En dat zou toch wel erg jammer zijn. Alhoewel, het album namen ze ons nooit meer af natuurlijk.
Tot mijn verbazing las ik onlangs dat ze terug zijn! Ze komen met een nieuw album genaamd Sculptor, en er was een nieuwe single: Heist. Die laatste is alvast erg de moeite waard en het smaakt absoluut naar meer. Halverwege juli is het zover. Ik kijk er in ieder geval ontzettend naar uit. Het kan haast niet anders dat u, na het horen van dit nummer, niet even aan ze zult denken tegen die tijd.
