Ik bevond me ineens weer in Voorburg, aan het eind van de Herenstraat, ergens vroege jaren ’70. Ik luisterde bij Disco Bolland, een lokale goed gesorteerde platenzaak, naar een plaat van het Duitse Can, ik meen Ege Bamyasi. Het kon mij niet bekoren, deze allesbehalve toegankelijke muziek. Je zou Can met een beetje goede wil de Duitse Captain Beefheart kunnen noemen. De plaat ging weer terug in de hoes en in de bak. Of ik m’n zakgeld aan iets anders uitgaf kan ik mij niet meer herinneren.
Ik bevond me weer in Voorburg, omdat ik op Platomania las dat de verzamelaar Can – The Singles was verschenen. Ergens in ‘76 ging Can in de herkansing. In die tijd was ik nogal in de Krautrock en ja, Can was ook een oosterbuur, dan moest die toch ook in dat muzikale zuurkoolspectrum passen? Het antwoord bleek eenvoudig: Krautrock is een brede definitie. Zij deden daarbinnen iets onder de noemer avant-garde; revolutionair, experimenteel, en kom je uit Duitsland dan ben je dus een Kraut. Deze keer ging het album, Flow Motion, wel mee naar huis.
Can (Holger Czukay, Irmin Schmidt, Michael Karoli en Jaki Liebezeit) wordt bovendien beschouwd als één van de grondleggers van de Krautrock. Vandaar waarschijnlijk mijn herhaalde poging, zoekend naar míjn idee van het Krautgeluid. Deze heren zochten echter de grenzen op van het rockgenre en gingen er ruimschoots overheen. Bovenal geen nummers met kop en staart. Eigenlijk klinkt bijna alles als een improvisatie. Veel eindigend zoals het is begonnen. Vaak nadrukkelijke percussie, een basloopje en herhalende gitaarslagjes. Een refrein? Soms, maar dan zonder couplet.
Het is dan ook bijzonder dat deze pioniers het voor elkaar kregen om zo nu en dan een lichtvoetig en melodieus stuk te maken zoals I Want More dat zelfs de Britse hitlijst bereikte. Het nummer is van een onverwachte vrolijkheid, waarbij je haast vanzelf met het koortje mee gaat zingen: more and more and more and more. Waarschijnlijk waren de heren zelf ook verrast en zo opgetogen dat Flow Motion opent met I Want More en dezelfde kant eindigt met de reprise And More. Nog een beetje meer dus.
