Twee weken geleden schreef ik een blog over het zinken van het zendschip Mi Amigo (hier) naar aanleiding van een boekwerk dat (tot 1993) elke dag van het jaar de belangrijkste popmuziekmomenten op een rij zet. Teruglezend kom je soms namen en gebeurtenissen tegen die volkomen onbekend zijn. Bijvoorbeeld, op 3 april 1970 trok het management van de band Brinsley Schwarz (vernoemd naar de oprichter en zanger/gitarist) US$ 100.000 uit om Engelse journalisten naar New York te laten overkomen voor het bijwonen van hun optreden in Fillmore East ter promotie van hun debuutalbum. Ze speelden als voorprogramma van Van Morrison en Quicksilver Messenger Service. Desalniettemin een substantieel bedrag voor een onbekende band en helemaal in die dagen. Ondanks de financiële investering kunnen we toch stellen dat de band niet tot grote hoogte gestegen is. De Engelse pubrock-band had een uitstekende live-reputatie, dus wat is er fout gegaan?
Allereerst hadden de bandleden door visumproblemen een forse vertraging, zodat ze uiteindelijk via Canada naar New York moesten reizen en pas kort voor hun optreden aanwezig waren. Hun instrumenten waren niet afgeleverd, zodat ze met gehuurde spullen aan de slag moesten. De journalisten hadden een vertraging van vier uur en een ‘open bar’, waardoor de meesten dronken of met een kater de zaal binnenkwamen. De bandleden claimden later dat ze niet wisten dat er pop-journalisten in de zaal zouden zijn. Hoe dan ook, het optreden verliep verre van vlekkeloos en de kritieken hierover én hun debuutalbum waren niet mals. Het gevolg was dat de bandleden anti-publiciteit werden.
In 1971 kwam Ian Gomm bij de band en speelden ze op het tweede Glastonbury Festival. In de daaropvolgende jaren ontvingen ze positieve kritieken op hun albums en stonden ze in voorprogramma’s van Hawkwind, Paul McCartney & Wings en Frankie Miller. De grote doorbraak kwam er niet. In 1988 kwam een verzamelalbum uit met enkele liedjes die in 1974 op de plank waren blijven liggen waaronder Cruel To Be Kind, dat in de solo-uitvoering van Nick Lowe in 1979 een hit werd. Het door Nick Lowe geschreven (What’s So Funny ‘Bout) Love And Understanding werd een hit in de uitvoering van Elvis Costello.
In 1975 trokken ze de plug er uit en gingen hun eigen weg. Brinsley Schwarz en Bob Andrews (keyboards) gingen naar Graham Parker & The Rumour. Nick Lowe en Ian Gomm startten een solo-carrière. Lowe deed ook nog mee in Rockpile, een éénmalig project met Dave Edmunds en Billy Bremner. In 1992 werkte hij met Ry Cooder, John Hiatt en Jim Keltner in de supergroep Little Village (eveneens slechts één album). Hij was tevens producent voor onder andere Elvis Costello, Graham Parker, The Damned, Pretenders, The Fabulous Thunderbirds en Paul Carrack, en heeft een waslijst aan succesvolle composities geschreven.
