Sommige zangers en zangeressen of bands werpen een aversie bij mij op. De stemmen, de muziek en soms de houding. Annie Lennox en Eurythmics staan hoog op mijn lijstje van musici ‘you love to hate’ en hun leuke liedjes zijn op de vingers van een houthakkershand te tellen. Annie Lennox solo doet bij mij het glazuur van mijn tanden barsten. Dave A. Stewart hield toen voornamelijk zijn mond en liet de gitaar het werk doen.
In 1990 besloten Lennox en Stewart hun eigen weg te volgen (Eurythmics kwam in 1999 overigens nog één keer bij elkaar voor een laatste album). Misschien vanwege de enorme populariteit; misschien omdat ze beiden in deze periode een stevige solohit scoorden. Vanaf dat moment deed Stewart eigenlijk alleen nog maar dingen die hij leuk vond waaronder The Spiritual Cowboys en in de nieuwe eeuw Platinum Weird en SuperHeavy. De grote commercieële successen waren verleden tijd en dit wordt gesteund door de belachelijk lage prijzen voor zijn albums (tweede hands) bij bijvoorbeeld Discogs.
Greetings From The Gutter heette zijn eerste officiële soloalbum (1994, zonder de Cowboys) en duidelijk wordt dat hij van nature geen zanger is. Het gitaarwerk is uitmuntend en er staan goede composities op het album, maar in alle eerlijkheid kan je na de eerste vier liedjes de ceedee afzetten. De uitblinkers zijn Chelsea Lovers en Heart Of Stone, dat nog een mager hitje in Engeland werd.
Ik ben een trouw luisteraar en kijker van Live From Daryl’s House. In aflevering 41 kwam Dave Stewart even langs om eens lekker te jammen en ze speelden Heart Of Stone. Waar dit op zijn album een lekkere track was werd het – mede door de gedeeltelijke zang van Daryl Hall – een combinatie van rock en soul. Overduidelijk is dat Stewart de vocalen met liefde (terecht) aan Hall overlaat. Het tempo ging een tikje omhoog en het vingerwerk van Stewart is uitmuntend. Vele malen beter dan de studio-uitvoering. Of kwam dit door het enorme plezier dat alle aanwezigen uitstraalden?
Ze speelden overigens ook Eurythmics’ Missionary Man en deze uitvoering zet het origineel in het verdomhoekje. Maar ja, Daryl Hall’s stem heeft soul in plaats van het eentonige geluid van Lennox.
