Het vreemde aan Arcade Fire is dat hun faam nogal geconcentreerd lijkt te zijn. Al ergens in het midden van de zeroes werd de Canadese band ontdekt door de indie-gemeenschap. Het duurde best een tijd voordat mainstream-radiostations – en daarmee het grote publiek – kennis maakte met Arcade Fire.
In 2010 was er het eerste commerciële succesje met het album The Suburbs. Maar het duurde nog zeven jaar voordat de band een echte klassieker op zijn naam had geschreven die je buurvrouw ook kan meeneuriën: Everything Now.
Overigens werd het mainstream-succes de band niet helemaal in dank afgenomen. Menig snob snoefde vorig jaar naar Everything Now en verfoeide het ABBA-gehalte. Maar laten we eerlijk wezen, een beetje ABBA zat er altijd al in hun muziek.
Rebellion (Lies) is al jaren een graag geziene gast in de Snob; in 2014 stond het liedje zelfs op nummer 1. Genoeg reden om eens een keer een battle aan de band te wijden, want wat is nu eigenlijk het meest ondergewaardeerde Arcade Fire-liedje?
Keuze Ronald Eikelenboom: Wake Up (2004)
Met dank aan Phil Collins
Zo’n battle over een specifiek bandje draait al snel om persoonlijke favorieten, en veel minder om ondergewaardeerde liedjes. Tenzij de hele band zelf ondergewaardeerd is. Iets wat je van Arcade Fire toch niet echt kan zeggen. Nu zijn er binnen een oeuvre altijd wel ondergewaardeerde albums te vinden, maar met slechts vijf albums is ook daar eigenlijk geen sprake van. Blijft over de persoonlijke favoriet.
En dan kom ik bij Wake Up uit. Van het debuut album Funeral. U2 gebruikte het als openingstune tijdens hun Vertigo tour, Macy Gray nam het op als cover, David Bowie zong mee op een verschenen live opname. En dan heb ik het gebruik en reclame en films nog niet eens genoemd. Beslist niet ondergewaardeerd dus.
Het geheim van het succes zit hem, wat mij betreft, in de drums die op 3:52 invallen met You Can’t Hurry Love, zoals Phil Collins dat ooit opnam. Of Lust For Life, van Iggy Pop. Maar voor mij toch altijd meer Phil Collins dan Iggy Pop.
Keuze Tricky Dicky: Intervention (2006)
Er zijn bands of musici die we altijd zullen blijven herinneren; zelfs generaties na ons, terwijl de makers en wij allang tot stof zijn vergaan. Zo bepalend is het geluid of een weerspiegeling van vervlogen dagen. Arcade Fire zal daar niet bijhoren; hoogstens een voetnootje. Ik heb in mijn leven al heel veel muziek beluisterd en persoonlijk vind ik Arcade Fire oude wijn in een nieuwe zak. De liedjes zijn nieuw, maar het geluid niet; een goede combinatie van Ultravox en Orchestral Manoeuvres In The Dark. Neemt niet weg dat mijn voet mee tikt bij de tonen van Rebellion (Lies). Maar vernieuwend? Nee. Ze zullen niet in de categorie van (bijvoorbeeld) Beatles, Zappa, Dylan, Bowie of Prince terecht komen.
Tot ik kennis maakte met de Snob 2000 kende ik hen niet, maar Rebellion zorgde er wel voor dat ik de albums op Spotify ben gaan beluisteren. En alhoewel er leuke nummers in hun oeuvre opgeslagen zijn vind ik het toch wel veel van hetzelfde. Ik mis spanning. Ik mis (daar komt-ie) de ‘Wow-factor’.
Dit gevoel heb ik wel met Intervention. De opbouw van het lied, dat kerkorgel, het koor en de tekst maken het lied episch. Een aanklacht tegen overijverige dedicatie van het geloof, waardoor liefde en vriendschap naar een tweede plan verwezen worden. Door die tunnelvisie en het waanidee een soldaat van de heer te zijn worden andere meningen niet geaccepteerd en moet iedereen in de directe omgeving ongewild offers brengen. Maar de kruik gaat net zo lang te water tot ze barst en uiteindelijk volgen de consequenties: het verlies van het respect en de steun van de familie en achterban. Een letterlijke en figuurlijke breuk.
Keuze Freek Janssen: Deep Blue (2010)
Kijk de film Boyhood. Gewoon kijken.
Okay, ik moet iets opbiechten. Als het gaat om liedjes, dan vind ik Arcade Fire eigenlijk helemaal niet zo’n ondergewaardeerde band. Dat ze met Everything Now pas hun eerste mainstream-hitje te pakken hebben; niet zo vreemd. Arcade Fire is ook meer een albumband dan een hitmachine – en dat is ook prima.
The Suburbs is een zwaar ondergewaardeerd album. Dat hele album, van A tot Z, is een grote geniet-sessie. De thematiek die zo doodgewoon is, maar ook herkenbaar voor veel mensen in hun doelgroep (opgroeien in de buitenwijken van een stad in de jaren 80 en 90), de nostalgie gecombineerd met dramatiek; The Suburbs is voor mij een van de puurste albums die ik ken. En dan te bedenken dat ik eigenlijk niet eens zo houd van het hele concept van een conceptalbum. En dat ik ben opgegroeid op het platteland.
Maar goed, van The Suburbs werd alleen We Used To Wait gedraaid op de Nederlandse radio. En dat was raar, want dat liedje is best middelmatig. De singles-keuze van veel platenmaatschappijen; ik zal het nooit begrijpen. Eigenlijk stond er überhaupt geen hit op het album, maar toen ik in 2014 de prachtige film Boyhood zag, toen is The Suburbs weer een beetje extra bij me gaan leven. Dat roadtrip-momentje waarin Suburban War wordt ingestart, maar ook Deep Blue tijdens de aftiteling; The Suburbs had eigenlijk helemaal geen hit nodig. Boyhood was gewoon een grote videoclip, over opgroeien in de buitenwijken en alle ongemakken en geluksmomentjes die daarbij komen kijken.
Oh ja, en als je hem nog niet hebt gezien: kijk Boyhood.
Keuze Stefan Koopmanschap: Empty Room (2010)
Het gaat over alleen zijn
Net als (denk ik) vele anderen leerde ik Arcade Fire kennen door We Used To Wait. Dankzij hun The Wilderness Downtown website ging ik luisteren naar de muziek van Arcade Fire, en dan vooral naar het album The Suburbs waar We Used To Wait op stond. Al snel kwam ik erachter dat Arcade Fire een band was die erg goed was in het neerzetten van een sfeer. Eigenlijk ieder nummer roept een prachtige sfeer op. Zo ook Empty Room. De uptempo strings en het ritme roept namelijk voor mij een vrij positieve sfeer op. De tekst op zichzelf lijkt niet zo positief. Het gaat over alleen zijn:
Said your name in an empty room
Said your name in an empty room
Something I would never do
En om nog even te herhalen dat het eenzaam is:
I’m alone again
Maar toch is het niet allemaal negatief.
When I’m by myself
I can be myself
Wat nu precies de boodschap van het nummer is kan ik je niet uitleggen, maar mijn interpretatie was positief. Dat ook in eenzaamheid iets goeds te vinden is, namelijk dat je jezelf kan zijn. Wat heerlijk!
Keuze Rob Gommans: You Already Know (2013)
Ode
Meteen maar een bekentenis: ik ben ben een Very Late Adopter wat Arcade Fire betreft. Van de albums Funeral en Neon Bible wist ik dat ze bestonden en meer ook niet, en The Suburbs staat op 1 in de lijst ‘Door Mezelf In Eerste instantie Zwaarst Ondergewaardeerde Albums Ooit’. Pas toen het nummer Reflektor per ongeluk op Spotify voorbijkwam was mijn aandacht getrokken. Ik dacht, zittend in de trein, heel even dat ik een parallel universum in werd geworpen waarin de band samen met David Bowie anno 2013 de deuren van Studio 54 weer had opengegooid. Tijdens de Reflektor-tour zag ik de band voor het eerst optreden, in de Gorge Amphitheatre, één van de mooiste concertlocaties ooit. Vanaf toen was ik officieel AF-afficionado.
Reflektor is wat mij betreft het album in het oog van de Arcade Fire-storm, de plaat waarop alles samenkomt dat de band ervoor en erna gedaan heeft. Met grote dank aan James Murphy van LCD Soundsystem, die voor bijna alle nummers de productie deed. Op de eerste helft staat een verzameling van de sterkste nummers die de band ooit heeft gemaakt, dwars door allerlei genres heen (disco, reggae(ton), rechttoe rechtaan-rock). Als ik er een ondergewaardeerd exemplaar uit moet kiezen, is het You Already Know. Zelden live gespeeld, en niet hoog scorend in de fanlijstjes. Maar wát een fijne ode aan intuïtie is dit.
Please stop wondering why you feel so bad,
when you already know
Met de kenmerkende gejaagdheid en iets minder kenmerkende vrolijkheid, lost-ie na nog geen vier minuten weer op in het niets, mooi uitgegalmd door Win Butler en Régine Chassagne. Een pareltje, jammer genoeg door de band zelf begraven. Maar wie weet pakken ze het nummer in de nieuwe tour weer op. Here’s hoping…
[polldaddy poll=9932829]
